Zygmunt Kłosiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zygmunt Kłosiński

Huzar

plutonowy
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1926 Wilno
Data śmierci	2000
Przebieg służby
Lata służby	1941–1945
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Jednostki	3 Wileńska Brygada AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Zygmunt Kłosiński ps. „Huzar” (ur. 21 maja 1926 w Wilnie, zm. w 2000) – żołnierz Armii Krajowej i podziemia niepodległościowego, publicysta.

Syn zawodowego wojskowego Józefa i Bronisławy z d. Rajło-Wasilewska^[1].

Do wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej uczył się w Gimnazjum i Liceum im. Zygmunta Augusta. W okresie okupacji niemieckiej był łącznikiem szefa Odcinka Wywiadu Wschód KG AK. Rozwoził meldunki na terenie województwa wileńskiego oraz na Litwę Kowieńską. W lipcu 1942 roku przerwał działalność i do stycznia 1943 roku ukrywał się w Nowogródzkiem^[1].

Po powrocie do Wilna kontynuował naukę na tajnych kompletach oraz działał w „Szarych Szeregach”. W styczniu 1944 roku wstąpił do 3 Brygady AK „Szczerbca”. Służył w zwiadzie konnym, a później w szwadronie kawalerii. 15 maja został odkomenderowany do OR-KO, gdzie pełnił funkcję sekcyjnego w 1 plutonie kawalerii. Od 7 lipca brał udział w walkach o Wilno. 15 lipca towarzyszył gen. „Wilkowi” w jego podróży do Wilna. 17 lipca uniknął rozbrojenia i w grupie kilkunastu żołnierzy AK maszerował w kierunku Warszawy. Nad Niemnem wpadł w ręce Rosjan i został internowany w obozie w Druskiennikach^[2].

W połowie sierpnia uciekł z transportu kolejowego i powrócił do Wilna. W Wilnie zorganizował pluton konspiracyjny. Z początkiem października dołączył do 1 Oddziału Samoobrony Czynnej Ziemi Wileńskiej i objął dowództwo plutonu. 2 lutego 1945 roku walczył pod Rowinami z oddziałem NKWD. 5 lutego jego oddział został rozbity. „Huzar” wrócił pod Wilno. Unikając kolejnych obław, w oddziale „Jura” dotarł w okolice Grodna. W końcu marca 1945 roku, jako Kazimierz Huzarski przedostał się do Białegostoku. Po trzymiesięcznej działalności na tym terenie, zagrożony aresztowaniem, wyjechał do Szczecinka^[2].

Latem 1945 roku wrócił do swego nazwiska. W 1948 roku ukończył Technikum Mechaniczne. W 1952 uzyskał dyplom na Politechnice Gdańskiej. Zagrożony represjami ze strony UB wyjechał na budowę Nowej Huty^[2]. Do 1956 roku pracował jako główny mechanik „Mostostalu”. Był dyrektorem Kombinatu Budowy Zakładów Przemysłowych i Komunalnych. Pracował społecznie w Polskim Związku Motorowym. W 1982 roku przeszedł na emeryturę jako inwalida wojenny.

W latach siedemdziesiątych rozpoczął działalność publicystyczną i kronikarsko - historyczną poświęconą dziejom Armii Krajowej na Wileńszczyźnie. Publikował w Polityce, Wojskowym Przeglądzie Historycznym, Polsce Zbrojnej, Wileńskim Przekazie, Gońcu Kresowym. Uzyskał III nagrodę w konkursie Polityki na „Pamiętnik z lat 1944 - 1968”^[2].

Współtworzył Okręg Wilno i Okręg Łódź Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. W obu okręgach zasiadał w prezydiach zarządów^[2].

• starszy ułan – zima 1944
• kapral – czerwiec 1944
• plutonowy – styczeń 1945

Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian Jak dopalał się ogień biwaku. s. 390

wojenne:

• Krzyż Walecznych
• Krzyż Armii Krajowej
• Medal Wojska (czterokrotnie)

cywilne:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złota Odznaka PZMot.

• Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6. Brak numerów stron w książce
• Zygmunt Kłosiński: 3 Wileńska. Białystok: Redakcja „Gońca Kresowego”. Białostocki Oddział Towarzystwa Przyjaciół Grodna i Wilna, 1995. ISSN 1234-2408. Brak numerów stron w książce