French
Deutschİsmail bin Ca'fer es-Sâdık - Vikipedi
| Makale serilerinden |
 |
İsmail bin Ca‘fer es-Sâdık (719/728 - 755), İmam Cafer-i Sadık'ın en büyük oğlu ve Şiîliğin İsmâilîyye Mezhebi'nin ismini aldığı şâhsiyettir.
Babasından önce öldüğünden fiilen imâm olamamıştır. İsmâilîyye'ye göre İmâmet İsmâ‘îl bin Câfer el-Mûbarek’in oğlu Yedinci imâm olan "Muhammed bin İsmâ‘îl eş-Şâkir" ile devam eder.
İsmâil bin Câ'fer el-Mûbarek’in babasından evvel vefâtı
[değiştir | kaynağı değiştir]Abbâsîler devrinde (M. 750 – M. 1258) çeşitli Şîʿa fırkaları tarafından yönetime karşı gizli bir muhalefet hareketi tertip edilmekteydi. Bu muhalefet gruplarının arasında Ön-İsmâ‘îlî topluluklarının destekçilerinin en tanınmışlarından olan “Mûbârek’îyye” adı verilen topluluk ta yer almaktaydı. İsmâ‘îlî düşünce sistemine göre, İmâm Câʿfer es-Sadık (M. 702 – 765) ikinci oğlu olan İsmâil bin Câ'fer el-Mûbarek’i (M. 719 ÷ 722 – 762) İmâmet’e veliaht olarak tayin etmişti. Bununla beraber, İsmâ‘îl’in babasından evvel vefat etmesi üzerine, onun ölümünü kabullenen "Ön-İsmâ‘îlî fırkaları" İsmâ‘îl’in en büyük oğlu olan Muhammad bin İsmâ‘îl’i (M. 746 – 809) imâmları olarak tanıdılar. İsmâ‘îl bin Câ’fer el-Mûbarek’in ölümünü kabullenemeyeyen ya da gayba halinde gizlenen Mehdi olduğuna inananlar ise “Yediciler” veya “Yedici İsmâ‘ilîler” olarak tanımlandılar.
İsmâilî soy ağacı
[değiştir | kaynağı değiştir]| 2. İmâm Hüseyin | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| 3. İmâm Ali Zeyn el-Âb’ı-Dîn | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| 4. İmâm Muhammed el-Bakır | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| İmamet | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| 5. İmâm Câ'fer-i Sâdık | |||||||||||||||||||||||||||||||||
