Pär Lagerkvist - Vikipedi

Bu maddede birçok sorun bulunmaktadır. Lütfen sayfayı geliştirin veya bu sorunlar konusunda tartışma sayfasında bir yorum yapın. Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. Maddeyi, Vikipedi standartlarına uygun biçimde düzenleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Gerekli düzenleme yapılmadan bu şablon kaldırılmamalıdır. (Mart 2024) Bu madde olması gerekenden az iç bağlantı içermektedir veya hiç içermemektedir. Lütfen bu sayfadan ilgili maddelere iç bağlantı vermeye çalışın. (Aralık 2023)

Pär Lagerkvist
Pär Lagerkvist
Doğum	23 Mayıs 1891(1891-05-23) Växjö, İsveç
Ölüm	11 Temmuz 1974 (83 yaşında) Stockholm, İsveç
Meslek	Kısa öykü, roman ve oyun yazarı, şair
Milliyet	İsveçli
Vatandaşlık	İsveç
Dönem	20. yüzyıl
Önemli ödülleri	Nobel Edebiyat Ödülü (1951)

Pär Fabian Lagerkvist (d. 23 Mayıs 1891, Växjö - ö. 11 Temmuz 1974, Danderyd, Stokholm) İsveçli yazar ve şairdir. 20'li yaşlardan 70'ine kadar edebiyatın her türünde yazdı. Eserlerinde iyi ile kötünün mücadelesini sergiledi; Hristiyan değer ve motiflerine yer verdi. 1951'de edebiyat dalında Nobel Ödülüne layık görüldü.^[1]

Lagerkvist, Småland bölgesindeki Växjö'de doğdu. Geleneksel bir dini eğitim aldı - daha sonra, biraz abartarak, "bilinen tek kitapların İncil ve İlahiler Kitabı olduğu bir evde büyümek için iyi bir talihe sahip olduğunu" söyleyecekti. Gençliğinde Hristiyan inançlarından koptu, ancak neslindeki diğer birçok yazar ve düşünürün aksine, dini inançları bu şekilde şiddetle eleştirmedi. Hayatının büyük bir bölümünde siyasi olarak sosyalist olmasına rağmen, "din halkın afyonudur" fikrine asla kapılmamıştır. Yazılarının çoğu, insana, onun sembollerine ve tanrılarına ve İlahi Olan'ın artık mevcut olmadığı, artık konuşmadığı bir dünyada İnsan'ın (hem birey hem de insanlık olarak) konumuna ömür boyu duyduğu ilgiyle şekillenir.

İlk yıllarında Lagerkvist, manifestosu Ordkonst och bildkonst (Kelime Sanatı ve Resim Sanatı, 1913) ve Den Svåra Stunden ("Zor Saat") adlı oyunda gösterildiği gibi, modernist ve estetik açıdan radikal görüşleri destekledi.

Yazarın en eski eserlerinden biri, şiddetli ve hayal kırıklığına uğramış bir şiir koleksiyonu olan Ångest'tir (Acı, 1916). Onun ıstırabı ölüm korkusundan, Dünya Savaşından ve kişisel krizden kaynaklanıyordu. Bir savaşın çok küçük bir nedenden dolayı milyonları öldürebileceği bir dünyada bir insanın nasıl anlamlı bir yaşam bulabileceğini keşfetmeye çalıştı. "Acı, ıstırap mirasımdır / boğazımın yarası / dünyada kalbimin çığlığı." ("Acı", 1916.) "Aşk hiçbir şeydir. Acı her şeydir / yaşamanın ızdırabı." ("Aşk hiçbir şeydir", 1916.) Bununla birlikte, sonraki çalışmaları, Det eviga leendet (Ebedi Gülümseme, 1920), otobiyografik roman Gäst hos verkligheten (Gerçekliğin Konuğu, 1925) ve Nesir monologu Det besegrade livet (Yenilmiş Hayat, 1927), burada insana olan inancın baskın olduğu. Ebedi Gülümseme'den itibaren, üslubu ilk eserlerinin dışavurumcu acımalarını ve kaba etkilerini büyük ölçüde terk etti ve bazen naivizme yakın görünen, basitlik, klasik kesinlik ve net anlatım için güçlü bir çaba vardı. Ancak içerik hiçbir zaman gerçekten saf değildi. İsveçli bir eleştirmen, "Lagerkvist ve John the Evangelist, derin şeyleri son derece kısıtlı bir kelime seçimiyle ifade etmede iki ustadır" dedi.

Ångest'ten on yıl sonra Lagerkvist, kırk yıl sonra karısının ölümüne kadar hayatında bir güvenlik direği sağlayacak olan bir birliktelik ile ikinci kez evlendi. Hjärtats sånger (Kalbin Şarkıları) (1926) bu sırada ortaya çıktı ve eşine olan gururuna ve sevgisine tanıklık etti. Bu koleksiyon, tonu bakımından Ångest'ten çok daha az umutsuzdur ve onu neslinin önde gelen İsveçli şairlerinden biri olarak kabul ettirmiştir.

Daha sonra sahneye uyarlanan (The Cellat, 1933; oyun, 1934) düzyazı romanı Bödeln ("The Celling", 1933), onun Dünya'dan önceki yıllarda Avrupa'yı kasıp kavurmaya başlayan totaliterlik ve vahşet konusundaki artan endişesini gösteriyor. II. Savaş. Nazizm, çalışmanın ana hedeflerinden biriydi ve Der Stürmer, çok küçümseyen bir eleştiriyle yanıt verdi. Faşizme yönelik eleştiri Mannen utan själ (Ruhsuz Adam, 1936) oyununda da mevcuttur.

Lagerkvist'in kötülük hakkında ironik bir öykü olan 1944 romanı Dvärgen (Cüce), ona İskandinav ülkeleri dışında uluslararası düzeyde olumlu ilgi çeken ilk kişi oldu. Çalışmayı 1949'da alışılmadık, lirik oyun Låt människan leva (Let Man Live) izledi.

Hemen edebi bir başyapıt olarak selamlanan Barabbas (1950), (diğerlerinin yanı sıra Nobel ödüllü André Gide tarafından) muhtemelen Lagerkvist'in en ünlü eseridir. Roman bir İncil hikâyesine dayanmaktadır. Nasıralı İsa, Romalıların ölüm cezasına çarptırılmış bir suçtan hüküm giymiş birini serbest bırakması adetiyken, Yahudi Fısıhından hemen önce Roma makamları tarafından ölüme mahkûm edildi. Romalı savcı Pontius Pilate, İsa'yı ya da Barabbas'ı (hükümlü bir hırsız ve katil) serbest bırakmayı teklif ettiğinde, bir Kudüs mafyası, daha sonra İsa'yı Golgota'ya çarmıha gererken izleyen, çarmıha gerilmeye tanık olan ve daha sonra Barabbas'ın serbest bırakılmasını talep eder. Hayatının geri kalanını neden İsa yerine yaşamanın seçildiğini anlamaya çalışıyor. Romana dayanan bir film, 1961'de Anthony Quinn'in başrol oynadığı filme çekildi.

1974'te Stockholm'de 83 yaşında öldü, karısı 1967'de öldü.

• Människor (1912)
• Ordkonst och bildkonst (1913)
• Två sagor om livet (1913)
• Motiv (1914)
• Järn och människor (1915)
• Ångest (1916)
• Teater (1918)
• Kaos (1919)
• Det eviga leendet (1920)
• Den lyckliges väg (1921)
• galiba (1924)
• Gäst hos verkligheten (1925)
• Hjärtats sånger (1926)
• Han som fick leva om sitt liv (1928)
• Bödeln (1933)
• Den knutna näven (1934)
• Seger i mörker (1939)
• Sång och strid (1940)
• Dvärgen (1944): Barabbas ve Cüce (iki roman bir arada), Nobel Yayınları, 1965; Cüce, Kıyı Yayınları, 1988
• Barabbas (1950): Barabbas ve Cüce (iki roman bir arada), Nobel Yayınları, 1965
• Aftonland (1953)
• Sibyllan (1956): Tanrı Gelini Sibyl, Cem Yayınevi, 1969
• Det heliga landet (1964)
• 'seni sevdim (1967)