آرتور ولزلی (اولین دوک ولینگتون) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

دوک ولینگتون
نخست‌وزیر بریتانیا
دوره مسئولیت
۲۲ مهر۸۹ – ۱۶ نوامبر ۱۸۳۰
پادشاهجرج چهارم
ویلیام چهارم
پس ازThe Viscount Goderich
پیش ازThe Earl Grey
Leader of the House of Lords
دوره مسئولیت
۳ سپتامبر ۱۸۴۱ – ۲۷ ژوئن ۱۸۴۶
نخست‌وزیررابرت پیل
پس ازThe Viscount Melbourne
پیش ازThe Marquess of Lansdowne
آغاز به کار
nd Viscount Melbourne
دوره مسئولیت
۲۲ ژانویه ۱۸۲۸ – ۲۲ نوامبر ۱۸۳۰
پس ازThe Viscount Goderich
پیش ازThe Earl Grey
Foreign Secretary
دوره مسئولیت
۱۴ نوامبر ۱۸۳۴ – ۱۸ آوریل ۱۸۳۵
نخست‌وزیررابرت پیل
پس ازThe Viscount Palmerston
پیش ازThe Viscount Palmerston
Home Secretary
دوره مسئولیت
۱۷ نوامبر ۱۸۳۴ – ۱۵ دسامبر ۱۸۳۴
پس ازThe Viscount Duncannon
پیش ازHenry Goulburn
Secretary of State for War and the Colonies
دوره مسئولیت
۱۷ نوامبر ۱۸۳۴ – ۹ دسامبر ۱۸۳۴
پس ازThomas Spring Rice
پیش ازThe Earl of Aberdeen
اطلاعات شخصی
زاده
آرتور ولزلی

۱ مه ۱۷۶۹
6 Merrion Street, دوبلین، شهرستان دوبلین، پادشاهی ایرلند
درگذشته۱۴ سپتامبر ۱۸۵۲ (۸۳ سال)
Walmer Castle، کنت، انگلستان، پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند
آرامگاهکلیسای جامع سنت پل، لندن
حزب سیاسیTory (تا ۱۸۳۴), حزب محافظه‌کار (۱۸۳۴ onward)
همسر(ان)Catherine Pakenham
فرزندانArthur
Charles
امضا
خدمات نظامی
وفاداری بریتانیا
خدمت/شاخهنیروی زمینی بریتانیا
سال‌های خدمت۱۷۸۷–۱۸۵۲
درجهField Marshal
فرماندهCommander-in-Chief of the British Army
جنگ‌ها/عملیات‌
جوایز

فیلد مارشال آرتور ولزلی، اولین دوک ولینگتون (به انگلیسی: Arthur Wellesley, 1st Duke of Wellington) (زاده ۱ مه ۱۷۶۹ – درگذشته ۱۴ سپتامبر ۱۸۵۲) سیاستمداری اهل پادشاهی بریتانیا، اصالتاً از مردم ایرلند و یکی از برجسته‌ترین چهره‌های نظامی قرن ۱۹ میلادی به شمار می‌آید. وی حتی پس از مرگش، اغلب به عنوان دوک ولینگتون شناخته می‌شود.

مجسمه برنزی دوک ولینگتون، لیدز انگلستان

دو در ابتدا در سال ۱۷۸۷ میلادی به عنوان ستوان دوم ارتش بریتانیا استخدام شد. به دلیل مهارت‌هایی که در حل مسائل و معضلات ایرلند نشان داد، خیلی زود به عنوان یکی از اعضای پارلمان ایرلند برگزیده شد. او در ۱۷۹۶ برای عملیات نظامی به هند و هلند فرستاده شد. او در هندوستان در جنگ چهارم انگلستان و میسور شرکت جست و در نبرد معروف سرینگاپاتام حضور داشت. او در ۱۷۹۹ به عنوان فرماندار سرینگاپاتام و میسور منصوب گشت و در جنگ بعدی خود موفق شد در سال ۱۸۰۳ میلادی در نبرد آسای بر امپراتوری ماراتها فائق آید.

ولزلی طی جنگ شبه جزیره (در دوره جنگ‌های ناپلئونی) بود که به درجه ژنرالی نایل آمد و پس از آنکه در سال ۱۸۱۳ نیروهای متحدین اروپایی را در نبرد ویتوریا به پیروزی درخشانی علیه فرانسویان رهبری کرد، به درجه فیلد مارشالی دست یافت. به دنبال تبعید ناپلئون در ۱۸۱۴، به عنوان سفیر انگلستان در فرانسه منصوب گردید و حتی به لقب دوک نایل شد. طی بازگشت صدروزه ناپلئون در ۱۸۱۵، او نیروهای متحدین علیه فرانسه را رهبری کرد که فرمانده شاخص دیگر آنها، گبهارد لبرشت فون بلوشر، ژنرال پروسی بود. این دو موفق شدند در جنگ واترلو ناپلئون را درهم شکسته و پس از نزدیک به ۲۰ سال به قدرت او خاتمه بخشند.

او دو بار به مقام نخست‌وزیری بریتانیا رسید (سال‌های ۱۸۲۸–۱۸۳۰ و ۱۸۳۴). او که در حزب توری عضویت داشت، نتوانست راهکاری جدی برای مشکلات سیاسی آن دوره بیابد؛ با این وجود، همچنان به عنوان یکی از چهره‌های شاخص مجلس اعیان بریتانیا تا زمان بازنشستگی به کارش ادامه داد. در همان سال‌ها تجاوزات امپراتوری روسیه به ممالک ایران شدت گرفت اما انگلستان علی‌رغم تعهداتی که نسبت به ایران داشت به هیچ وجه حاضر نشد وساطت کرده یا به نیروهای ایرانی کمک کند. ولینگتون در این رویکرد نقش کلیدی داشت.[۱]

در ضمن، او تا پایان عمر فرمانده کل ارتش بریتانیا بود.

لودویگ فان بتهوون، در سال ۱۸۱۳، یکی از آثار خود با نام «پیروزی ولینگتون» (اپوس ۹۱) را به افتخار نبرد ولینگتون تصنیف کرد.

منابع

[ویرایش]
  1. Lodge, Richard (1873). A history of modern Europe (به انگلیسی). Oxford. p. 656.