گویش خوئینی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گویش خوئینی (به تاتی: دی، دیه زوان[۱]) یکی از گویش‌های زبان تاتی[۲][۳] از دستهٔ زبان‌های ایرانی شاخه شمال غربی است. این گویش در روستای خوئین در استان زنجان و پیرامون آن صحبت می‌شود ولی در دهه‌های اخیر بیشتر از پیش با زبان ترکی آذربایجانی جایگزین گردیده است. تاتی خوئینی جزء زبان‌های در خطر انقراض است[۴]. گویش خوئینی در میان گویش‌های تاتی، دارای ویژگی‌های خاصی می‌باشد.

پانویس

[ویرایش]
  1. آموزش زبان تاتی خوئینی
  2. مقدمه کتاب «دستور زبان گویش‌های تاتی جنوبی»، احسان یارشاطر، لاهه - پاریس ١٩٦٩
  3. تات‌های ایران و قفقاز؛ علی عبدلی (۱۳۸۹)
  4. «اطلس زبانهای در خطر یونسکو».

منابع‌ها

[ویرایش]

Yarshater, E., 2002. The Xo'ini dialect. Persica, Vol. 18, P. 85-102. doi:10.2143/PERS.18.0.494

پیوند به بیرون

[ویرایش]