زکریای قزوینی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زکریا بن محمد بن محمود مکمونی قزوینی ملقب به زکریای قزوینی (۶۰۰–۶۸۲)، جغرافی‌دان، دانشمند، تاریخ‌نویس و فیلسوف عرب تبار^[۱][۲][۳] قرن هفتم هجری قمری و از اعضای دارالحکمه بود. نسب او به مالک بن انس می‌رسد. او شاگرد اثیرالدین ابهری حکیم بزرگ ایرانی بود.

زکریای قزوینی در سال ۶۰۲ هجری قمری در قزوین متولد گردید. دوران کودکی را در زادگاه خود پشت سر گذاشت. در نوجوانی راه سفر را پیش گرفت و به شام رفت و از دارالعلم آن دیار بهره گرفت. سپس در دمشق با محی‌الدین ابن عربی برخورد نمود و پیرو طریقت صوفیانهٔ او گردید.^{[نیازمند منبع]} بعد از مدتی از شام به عراق رفت. در دوران خلافت مستعصم عباسی منصب قضای واسط و حله را داشت. وی تا هنگام حملهٔ هولاکو به بغداد منصب قضا را به عهده داشت، و بعد از سقوط خلافت بغداد به دمشق بازگشت. وی به سال ۶۸۲ هَ. ق . در واسط وفات یافت و در مقبرهٔ شونیزیهٔ بغداد دفن گردید.^[۴][۵]

• آثار البلاد و اخبار العباد در دو جلد
• عجائب المخلوقات و غرائب الموجودات
• مفید العلوم و مبید الهموم

• 
  نسخه خطی هفته سیاره از زکریای قزوینی
• 
  هیولای یاجوج و ماجوج دست نوشته زکریای قزوینی
• 
  نسخه دست نویس از کتاب عجایب مخلوقات
• 
  عجایب مخلوقات
• 
• 

• اثرآفرینان، زندگینامهٔ نام‌آوران فرهنگی ایران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، جلد سوم
• القزوینی، زکریا، محمد، (عجائب المخلوقات وغرائب الموجودات) منشورات دار آفاق الجدیدة: بیرت، لبنان، چاب ششم، انتشار سال ۱۹۸۱ میلادی. (به عربی).
• لغت‌نامه دهخدا: زکریا بن محمد قزوینی