گویش شاهرودی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شاهرودی
زبان بومی در ایران
استان سمنان
استان گلستان
منطقهشهرستان شاهرود
شهرستان آزادشهر
فارسی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹
گلاتولوگshah1255[۱]

گویش شاهرودی از گویش‌های زبان فارسی است که در استان سمنان و منطقه شاهرود به آن تکلم می‌شود. این گویش از گویش هایی است که به پهلوی نزدیک است.[۲] زبان مردم شاهرود که گویشی فارسی به شمار می‌رود با زبان‌های دیگر این استان مانند سمنانی و سنگسری کاملا تفاوت دارد.[۳] گویش شاهرودی جدا از استان سمنان در مناطقی از استان گلستان نیز رایج است.

نمونه واژگان

[ویرایش]
  • هُنباشه = میشود
  • هِنُنباشه = نمی‌شود
  • زنگیچه = آرنج
  • وَخِی، وَخِه = پاشو
  • پی‌یَر = پدر
  • نووایه = نوه
  • زنگلاچو = زردآلوی نرسیده (چاقاله)
  • هننتانوم = نمیتوانم
  • هنتانوم = میتوانم
  • مینه، مین= بزرگه، میانه
  • خِریشَک = خنده
  • اینجه = اینجا
  • چِغول = گنجشک
  • إنْگی = زنبور قرمز بزرگ

منبع

[ویرایش]
  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "شاهرودی". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)
  2. «سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردش‌گری-معرفی استان سمنان». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۲.
  3. ==پرتال ایران-سمنان بایگانی‌شده در ۱۰ فوریه ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine

پیوند به بیرون

[ویرایش]