ف - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
ف | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
نمایش آوانگاری | p, f (was سایشی دولبی بیواک), w | ||||||||||
موقعیت در الفبا | ۱۷ | ||||||||||
ارزش عددی | {{{gem}}} | ||||||||||
مشتقات الفبایی فنیقی | |||||||||||
|
|
شكل حرف | ||||
---|---|---|---|---|
جدا | آغازی | میانی | پایانی | |
ف | ف | ف | ف |
ف حرف بیستوسوم در الفبای فارسی و حرف بیستم در الفبای عربی و هفدهمین حرف از حروف الفبای عبری (په פ) است. نام این حرف «فِ» است.
در کتاب فرهنگ واژههای اوستا این حرف یعنی ف جزو واژههای اوستای است.[۱]
منابع
[ویرایش]الفبای عربی | |||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
ألِف | باء | تاء | ثاء | جيم | حاء | خاء | دال | ذال | راء | زاي | سين | شين | صاد | ضاد | طاء | ظاء | عين | غين | فاء | قاف | كاف | لام | ميم | نون | هاء | واو | ياء |
سایر شکلهای حرف فاء در عربی | |||||||||||||||||||||||||||
ڤ | ڦ |