134 Pułk Piechoty (Cesarstwo Niemieckie) – Wikipedia, wolna encyklopedia

134 pułk piechoty
Infanterie-Regiment Nr. 134
Ilustracja
Historia
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Sformowanie

1881

Rozformowanie

1919

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Plauen

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

XIX Korpus Armijny

134 Pułk Piechoty (10 Saksoński) (niem. 10. Königlich Sächsisches Infanterie-Regiment Nr. 134) – oddział piechoty niemieckiej okresu Cesarstwa Niemieckiego.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Pułk został sformowany 1 kwietnia 1881. Stacjonował w Plauen[1]. Wchodził w skład XIX Korpusu Armijnego[1].

W wyniku mobilizacji, w sierpniu 1914 pułk osiągnął gotowość bojową i w składzie 89 Brygady Piechoty 40 Dywizji[2] został wysłany na front zachodni[3]. Na stopie wojennej pułk liczył początkowo 3287 żołnierzy i dysponował 53-osobowym sztabem. Jego trzon stanowiły trzy bataliony piechoty liczące etatowo po 1079 żołnierzy. Te dzieliły się na cztery trzyplutonowe kompanie. Ponadto pułk posiadał organiczną kompanię karabinów maszynowych[4]. W kolejnych latach w armii cesarskiej następowała restrukturyzacje wojsk. Wprowadzono nowy model „dywizji wz. 1915”. Zgodnie z jej etatem, pozostawiono w pułku 97-osobową kompanię karabinów maszynowych z 15 kaemami, ale liczebność batalionu piechoty zmniejszono do 650 żołnierzy[5]. Słabszym liczebnie batalionom dodano jednak kompanię karabinów maszynowych, a w 1917 pluton granatników i pluton moździerzy[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]