21 Pułk Piechoty (Cesarstwo Niemieckie) – Wikipedia, wolna encyklopedia

21 pułk piechoty
Infanterie-Regiment Nr. 21
Ilustracja
Historia
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Sformowanie

1813

Rozformowanie

1919

Patron

von Borcke

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Toruń

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

XVII Korpus Armijny

21 Pułk Piechoty im. von Borcke (4 Pomorski) (niem. Infanterie-Regiment „von Borcke“ (4. Pommersches) Nr. 21) – pułk piechoty niemieckiej okresu Cesarstwa Niemieckiego.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Pułk został sformowany 1 lipca 1813. Stacjonował w Toruniu[1]. Wchodził w skład XVII Korpusu Armijnego[1]. Wiosną 1914 był w strukturze 35 Dywizji Piechoty[2].

W wyniku mobilizacji, w sierpniu 1914 pułk osiągnął gotowość bojową i w składzie 70 Brygady Piechoty 35 Dywizji[3] został wysłany na front wschodni[4]. Wchodził w skład VII Korpusu Armijnego[1].

Na stopie wojennej pułk liczył początkowo 3287 żołnierzy i dysponował 53-osobowym sztabem. Jego trzon stanowiły trzy bataliony piechoty liczące etatowo po 1079 żołnierzy. Te dzieliły się na cztery trzyplutonowe kompanie. Ponadto pułk posiadał organiczną kompanię karabinów maszynowych[5]. W kolejnych latach w armii cesarskiej następowała restrukturyzacje wojsk. Wprowadzono nowy model „dywizji wz. 1915”. Zgodnie z jej etatem, pozostawiono w pułku 97-osobową kompanię karabinów maszynowych z 15 kaemami, ale liczebność batalionu piechoty zmniejszono do 650 żołnierzy[6]. Słabszym liczebnie batalionom dodano jednak kompanię karabinów maszynowych, a w 1917 pluton granatników i pluton moździerzy[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]