145 Pułk Piechoty (Cesarstwo Niemieckie) – Wikipedia, wolna encyklopedia

145 pułk piechoty
Infanterie-Regiment Nr. 145
Ilustracja
Historia
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Sformowanie

1890

Rozformowanie

1919

Nazwa wyróżniająca

6 Lotaryński

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Metz

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

XVI Korpus Armijny

145 pułk piechoty (niem. Königs-Infanterie-Regiment (6. Lothringisches) Nr. 145) – oddział piechoty niemieckiej okresu Cesarstwa Niemieckiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pułk został sformowany 28 lipca 1890. Stacjonował w Metz[1]. Wchodził w skład XVI Korpusu Armijnego[1].

W wyniku mobilizacji, w sierpniu 1914 pułk osiągnął gotowość bojową i w składzie 68 Brygady Piechoty 34 Dywizji[2] został wysłany na front zachodni[3]. Na stopie wojennej pułk liczył początkowo 3287 żołnierzy i dysponował 53-osobowym sztabem. Jego trzon stanowiły trzy bataliony piechoty liczące etatowo po 1079 żołnierzy. Te dzieliły się na cztery trzyplutonowe kompanie. Ponadto pułk posiadał organiczną kompanię karabinów maszynowych[4]. W kolejnych latach w armii cesarskiej następowała restrukturyzacje wojsk. Wprowadzono nowy model „dywizji wz. 1915”. Zgodnie z jej etatem, pozostawiono w pułku 97-osobową kompanię karabinów maszynowych z 15 kaemami, ale liczebność batalionu piechoty zmniejszono do 650 żołnierzy[5]. Słabszym liczebnie batalionom dodano jednak kompanię karabinów maszynowych, a w 1917 pluton granatników i pluton moździerzy[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]