15 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej (II RP) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy 15 daplot (1939). Zobacz też: inne dywizjony artylerii noszące numer 15.

15 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (15 daplot) – pododdział artylerii przeciwlotniczej Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Dywizjon został sformowany w lutym 1939 w nowo oddanych koszarach w Wełnowcu w garnizonie Katowice (Okręg Korpusu Nr V), w składzie dwóch baterii 75 mm armat przeciwlotniczych półstałych wz. 1937 i jednej baterii motorowej 40 mm armat przeciwlotniczych wz. 1936^[1].

21 grudnia 1938 na stanowisko dowódcy dywizjonu został wyznaczony mjr Roman Niemczyński, dotychczasowy dowódca 11 dywizjonu artylerii przeciwlotniczej w Dęblinie. Pod względem fachowego wyszkolenia i inspekcji pododdział podlegał dowódcy Grupy Artylerii Przeciwlotniczej^[2]. Żołnierze dywizjonu nosili na kurtkach munduru odznaki pamiątkowe artylerii przeciwlotniczej. Dywizjon nie posiadał sztandaru.

Dywizjon był jednostką mobilizującą. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W2" sformował, w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem brązowym (podgrupa 2 - OPL), trzy baterie półstałe 75 mm i trzy plutonu półstałe 40 mm dla obrony przeciwlotniczej obszaru krajowego oraz jedną baterię motorową 40 mm dla czynnej dywizji piechoty:

• bateria półstała artylerii przeciwlotniczej 75 mm typu I nr 156 - kpt. Józef Grabski
• bateria półstała artylerii przeciwlotniczej 75 mm typu I nr 157 - kpt. Stanisław Ziober
• bateria półstała artylerii przeciwlotniczej 75 mm typu I nr 158 - kpt. Baltazar Zembik
• bateria motorowa artylerii przeciwlotniczej 40 mm typu A nr 23 dla 23 DP - kpt. Ferdynand Blechinger
• pluton półstały artylerii przeciwlotniczej 40 mm nr 501
• pluton półstały artylerii przeciwlotniczej 40 mm nr 502
• pluton półstały artylerii przeciwlotniczej 40 mm nr 503

Nadwyżki dywizjonu, pozostałe po zakończeniu mobilizacji, przekazane zostały do Ośrodka Zapasowego Artylerii Przeciwlotniczej nr 2 w Trauguttowie. Po zakończeniu mobilizacji i przekazaniu nadwyżek dywizjon uległ rozformowaniu.

Pod koniec sierpnia baterie nr 156 i 157 przybyły do Warszawy, gdzie weszły w skład Grupy Artylerii Przeciwlotniczej „Kazimierz” płk. Kazimierza Barana, a bateria nr 158 – do Stalowej Woli. 5 września bateria kpt. Grabskiego (nr 156) została ewakuowana do Brześcia, gdzie weszła w skład dywizjonu ppłk. Leona Przybytki, natomiast bateria kpt. Ziobera (nr 157) została przetransportowana do Lwowa, gdzie wzięła udział w obronie przeciwlotniczej miasta.

• Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1985, wyd. V, ISBN 83-11-07109-8
• Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2
• Eugeniusz Kozłowski, Wojsko Polskie 1936-1939. Próby modernizacji i rozbudowy, Wydawnictwo MON, wyd. I, Warszawa 1964
• Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny "W", Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Oficyna Wydawnicza "Ajaks" i Zarząd XII Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3
• RyszardR. Rybka RyszardR., Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja, KamilK. Stepan, Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Adiutor", 2010, ISBN 978-83-86100-83-5, OCLC 674626774 . Brak numerów stron w książce
• Polska artyleria przeciwlotnicza w wojnie obronnej 1939 r. Sprawozdanie dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Kraju, płk dypl. Włodzimierza Juliusza Ludwiga z działalności w czasie wojny, opracowanie Mieczysław Lipiński i Zbigniew Moszumański, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 4 (204), Warszawa 2004 r.