5 Pułk Chemiczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

5 Tarnogórski Pułk Chemiczny
Ilustracja
Odznaka pamiątkowa 5 Tarnogórskiego Pułku Chemicznego
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1995

Nazwa wyróżniająca

Tarnogórski

Patron

gen. broni Leon Berbecki

Tradycje
Święto

9 czerwca

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Jerzy Błażkowski

Obecny

płk Juliusz Sawicki

Działania zbrojne
Kosowo, Afganistan, Irak, Grecja
Organizacja
Numer

JW 3390

Dyslokacja

Tarnowskie Góry

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska Lądowe

Rodzaj wojsk

wojska chemiczne

Podległość

Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych

5 Tarnogórski Pułk Chemiczny im. gen. broni Leona Berbeckiego (5 pchem) – oddział wojsk chemicznych Sił Zbrojnych RP (JW 3390).

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Koszary 5 Pułku Chemicznego przy ul. Opolskiej w Tarnowskich Górach

Jednostka Wojskowa 3390 została sformowana w 1995 roku i otrzymała nazwę 5 Batalion Chemiczny. Po przeprowadzonej reformie wojsk chemicznych Wojsk Lądowych, rozkazem Dowódcy Wojsk Lądowych, na bazie rozformowanych kompanii chemicznych i 5 Tarnogórskiego Batalionu Chemicznego stworzono nowy etat dla JW 3390. Zgodnie z nowym etatem tarnogórska jednostka wojskowa rozpoczęła funkcjonowanie z dniem 1 stycznia 2011 roku. W oparciu o nową strukturę JW 3390 nazwano 5 Tarnogórskim Pułkiem Chemicznym. Pułk stacjonuje w Tarnowskich Górach, w koszarach przy ulicy Opolskiej. Do pułku należy także obiekt „Lasowice”, przejęty w 2001 roku od rozformowanego 4 Ośrodka Przechowywania Sprzętu. W latach 1997, 2001, 2010 żołnierze 5 Batalionu Chemicznego brali udział w likwidacji skutków powodzi w Polsce na obszarach najbardziej nią dotkniętych.

Żołnierze tej jednostki wystawiali pododdziały na rzecz wielu Polskich Kontyngentów Wojskowych m.in. PKW Afganistan i PKW Irak.

JW 3390 wystawia pododdział na rzecz Wielonarodowego Batalionu Obrony przed Bronią Masowego Rażenia, działający w ramach NATO Response Force (NRF).

Pułk współpracuje z Liceum Ogólnokształcące nr VI w Tarnowskich Górach[1].

  • ppłk dypl. Jerzy Błażkowski (1995–2006)
  • ppłk Ryszard Pietras (2006–2007)
  • ppłk Andrzej Żmuda (2007–2010)
  • płk dypl. Bogdan Kula (2011–2019)
  • płk Mirosław Kobryń (2019–2022)
  • płk Bogusław Marek (2022–2024)
  • płk Juliusz Sawicki (2024–)

Struktura organizacyjna 5 pchem

[edytuj | edytuj kod]
W 2014[2]
  • dowództwo i sztab
  • ośrodek analizy skażeń
  • zespół ratownictwa chemicznego
  • zespół zabezpieczenia medycznego
  • kompania rozpoznania skażeń
  • 1 kompania likwidacji skażeń
  • 2 kompania likwidacji skażeń
  • 1 kompania chemiczna
  • 2 kompania chemiczna
  • 3 kompania chemiczna
  • kompania dowodzenia
  • kompania logistyczna
W?[potrzebny przypis]
  • dowództwo
  • sztab
  • kompania logistyczna
  • kompania dowodzenia
  • 1 kompania chemiczna
  • 2 kompania chemiczna
  • 4 kompania chemiczna
  • 5 kompania chemiczna
  • 6 kompania chemiczna
  • 7 kompania chemiczna
  • zespół CBRN

Osobną komórką organizacyjną funkcjonującą w strukturze pułku jest Zespół Ratownictwa Chemicznego (ZRChem), przeznaczona do udziału w akcjach ratowniczych w miejscach i instytucjach podlegających Ministerstwu Obrony Narodowej.

Pułk jest jedną z nielicznych jednostek wydzielającą w swoim rejonie odpowiedzialności w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowych takich jak np. powódź, bądź skażenie środkami radioaktywnymi czy chemicznymi, Chemiczny i Radiacyjny Zespół Awaryjny (ChRZA), organizowany w oparciu o macierzyste pododdziały pułku.

Działania

[edytuj | edytuj kod]

Wyposażenie

[edytuj | edytuj kod]

Na wyposażeniu 5 pchem. im. generała Berbeckiego znajdują się:

  • instalacje rozlewcze IRS-2, 2M, 2C (na podwoziu Star 266)
  • laboratorium chemiczne LChR-1 (na podwoziu Star 266)
  • mobilny zespół do pobierania próbek SIBCRA (na podwoziu Honker 2000 + przyczepa)
  • BRDM-2 w wersji rozpoznania chemicznego
  • zestawy namiotów pneumatycznych do zabiegów sanitarnych ludzi

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zespół Szkół Techniczno-Usługowych im. Jana Pawła II [online], Powiat Tarnogórski, 17 maja 2018 [dostęp 2019-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-30].
  2. Krakowski 2014 ↓, s. 51.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]