Przednutka długa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przednutka długa (wł. appoggiatura) – ozdobnik, w którym przed głównym dźwiękiem dodawany jest dodatkowy o dowolny interwał (często sekundę) wyższy lub niższy od niego.

Przednutka długa skraca nutę ozdabianą o wartość rytmiczną, jaką sama posiada, oraz przejmuje akcent. Przednutka długa jest rzadko stosowana, wyszła z użycia na początku XIX wieku; była natomiast szeroko stosowana w muzyce barokowej.

• przednutka krótka

• Andrzej Chodkowski,: Encyklopedia muzyki. Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 663. ISBN 978-83-01-11390-2.