Aleksander Karadziordziewić (1806–1885) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksander

książę Serbii
Okres	od 1842 do 1858
Poprzednik	Michał
Następca	Miłosz Wielki
Dane biograficzne
Dynastia	Karadziordziewiciów
Data i miejsce urodzenia	11 października 1806 Topola
Data i miejsce śmierci	11 czerwca 1903 Timișoara
Miejsce spoczynku	Cerkiew św. Jerzego na Opalencu w Topoli
Ojciec	Jerzy Czarny
Matka	Helena Jovanović
Żona	Persyda Nenadović od 1 czerwca 1830 do 29 marca 1873
Dzieci	Poleksja, Kleopatra, Aleksja, Swetozar, Piotr I, Helena, Andrzej, Elżbieta, Jerzy, Arsen
Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2010-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Aleksander Karadziordziewić (serb. Александар Карађорђевић, Aleksandar Karađorđević; ur. 11 października 1806, zm. 3 maja 1885) – syn Jerzego Czarnego (Karađorđe). Książę serbski w latach 1842-1858. Unowocześnił administrację państwa, popierał rozwój kulturalny kraju. W polityce zagranicznej orientował się na Austrię.

Młodość spędził na emigracji w Austrii i Rosji. Po abdykacji Miłosza I Obrenowicia uzyskał w 1839 zgodę na powrót do kraju od jego syna i następcy Michała, który mianował go swoim porucznikiem-adiutantem. Od 1842 roku na tronie serbskim. Przeprowadził reformę szkolnictwa (założył liczne szkoły rolnicze i przemysłowe, wysyłał urzędników i nauczycieli na studia do Paryża, Londynu, Wiednia, Pragi i Berlina), popierał rozwój kultury. W stosunkach z Turcją zachowywał umiar. W okresie wojny krymskiej nie poparł żadnej ze stron. Oskarżony o prowadzenie polityki austrofilskiej. Został zdetronizowany przez parlament (Skupštinę) pod naciskiem Rosji. Resztę życia spędził w Temeszwarze (obecnie Timișoara).