French
DeutschAlfred Fleszar – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 16 września 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Alfred Fleszar (ur. 16 września 1890 w Nienadowej, zm. 1940 w Katyniu) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził 16 września 1890 roku w Nienadowej, w ówczesnym powiecie przemyskim, w rodzinie Benona i Marii z Chomickich[1]. Uczestniczył w I wojnie światowej. W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1919 roku walczył na wojnie z Ukraińcami. 25 lutego 1920 roku został awansowany na kapitana piechoty z dniem 1 grudnia 1919 roku. Pełnił wówczas służbę w 22 pułku piechoty[2].
W latach 1920–1921 pełnił służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej w Warszawie na stanowisku kierownika referatu[3].
W latach 1921–1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. Jego oddziałem macierzystym był 1 dywizjon żandarmerii w Warszawie[5]. 19 sierpnia 1922 roku został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii do korpusu oficerów piechoty i przydzielony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Jarosławiu[6]. 1 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie. W 1924 roku został przeniesiony do dowództwa 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko szefa sztabu[7]. 31 października 1927 roku został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Generalnego w Warszawie[8].
23 sierpnia 1929 roku został przeniesiony z Oddziału I Sztabu Głównego do 1 batalionu strzelców w Chojnicach na stanowisko dowódcy[9][10]. 23 października 1931 roku został przeniesiony na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji Okręgowej Polskich Kolei Państwowych w Katowicach[11][12]. 15 listopada 1932 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostawiony bez przynależności służbowej i równocześnie oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[13]. Z dniem 31 maja 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[14]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Katowicach. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15]. Mieszkał przy ul. Słowackiego 17 w Katowicach[16].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[18]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 140.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 6 marca 1920 roku, poz. 267.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 401, 979.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 239, 404, 1500.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 291.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 28 z 19 sierpnia 1922 roku, s. 633.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 76, 222, 347.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 305.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 291.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 120, 170.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 326.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 25, 425.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 15 listopada 1932 roku, s. 397.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 20 maja 1933 roku, s. 123.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 326, 939.
- ↑ Spis abonentów 1939 ↓, s. 30.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Alfred Fleszar wymieniany jest jako kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojskowego Virtuti Militari w „Rocznikach oficerskich” z 1923, 1924 i 1928 roku, natomiast w „Roczniku oficerskim” z 1932 roku nie powtórzono tej informacji.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Rocznik oficerski rezerw 1934.
- Spis abonentów sieci telefonicznych Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Katowicach na 1939 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, styczeń 1939.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.