Bitwa nad rzeką Kałką – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa nad rzeką Kałką
	Podbój Rusi przez Mongołów
	; Bitwa nad Kałką w XIX-wiecznym wyobrażeniu
Czas	31 maja 1223
Miejsce	rzeka Kałka nieopodal Morza Azowskiego
Terytorium	Ruś Kijowska
Wynik	zwycięstwo Mongołów
Strony konfliktu
Mongołowie	Rusini; Połowcy
Dowódcy
Dżebe, Subedej	Mścisław kijowski i in. książęta ruscy
Siły
30 000	40 000
Straty
niewielkie	20 000
	Położenie na mapie Morza Czarnego miejsce bitwy
	47,25079°N 37,49569°E/47,250789 37,495686
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2019-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bitwa nad rzeką Kałką – starcie zbrojne pomiędzy wojskami rusko-połowieckimi i mongolskimi, które rozegrało się 31 maja 1223 w okolicach rzeki Kałka. Klęska Rusinów i Połowców przyczyniła się do ich późniejszego uzależnienia od Mongołów^[1].

Tło historyczne

W 1223 po rozgromieniu armii gruzińskiej Mongołowie Czyngis-chana wkroczyli na ziemie kaukaskie. Po dotarciu na stepy czarnomorskie najeźdźcy napadli na Kipczaków połowieckiego chana Kocjana.

Połowcy ostatecznie nakłonili ruskich kniaziów do wspólnej wyprawy przeciw hordom Czyngis-chana. Podzielona Ruś wyjątkowo zjednoczyła swe siły, wyruszając na wspólną wyprawę przeciw najeźdźcom. Po 8 dniach pochód rusko-połowiecki powstrzymało zetknięcie z awangardowymi oddziałami mongolskimi^[1]. Zaskoczenie Mongołów wynikało z faktu, iż w tym czasie prowadzili wojnę z Dżurdżenami w północnych Chinach i nie spodziewali się napotkania żadnego oporu, zwłaszcza bez formalnego wypowiedzenia wojny.

Do ruskich kniaziów wysłano posłów; pomiędzy nimi znaleźli się też chrześcijańscy nestorianie, co szczególnie rozgniewało prawosławnych książąt, którzy polecili zamordować posłów – akt ten dla Mongołów był niedopuszczalny i wykluczał możliwość jakichkolwiek dalszych pertraktacji.

W tej sytuacji silne wojska pod dowództwem ruskich książąt Kijowa, Halicza, Czernihowa i Smoleńska, wspierane przez zastępy Połowców, starły się 31 maja 1223 z armią mongolską pod dowództwem Dżebego i Subedeja nad rzeką Kałką nieopodal Morza Azowskiego.

Bitwa

Armia ruska liczyła 40 tysięcy żołnierzy, mongolska – 30 tysięcy. Po stronie ruskiej brak było jednak jednolitego i koordynującego dowodzenia, m.in. dlatego poszczególni książęta ze swymi oddziałami forsowali Kałkę samodzielnie w trzech oddzielnych ugrupowaniach, wchodząc kolejno do boju. Mongołowie początkowo wycofując się, później natarli na przeprawione już hufce Rusinów.

W trakcie walki Mścisław II Udały i Daniel uciekli za Dniepr, niszcząc po przeprawie łodzie i tym samym skazując sojuszników na zgubę. Mścisław czernihowski zaczął wycofywać się w stepy, nie pozostawiając osłony, przez co jego żołnierzy sukcesywnie wybito. Mścisław kijowski rozmieścił swe siły na wyniosłym wzgórzu, nie zapewniając sobie możliwości odwrotu ku rzece. Jego oddział został okrążony i zablokowany przez siły mongolskie, a Mścisław (nakłoniony przez sojusznika Mongołów i wodza berładników – Płoskinię), poddał się z gwarancją zapewnienia nietykalności^[2].

Armia ruska poniosła druzgocącą klęskę^[1]. Zginęło dziesięciu spośród osiemnastu książąt (źródła wymieniają książąt takich jak: Świętosław Olegowicz Kaniowski, Izjasław Ingwarewicz, Świętosław Rurykowicz Szumski, Mścisław Światosławowicz Czernihowski i syn jego Jerzy, Mścisław Romanowicz kijowski i zięć jego Andrzej, Aleksander Wsiewołodowicz Dubrawski. Mścisław Halicki i jego zięć Daniel Romanowicz uciekli ranni) i około 20-25 tys. wojowników. Po tym zwycięstwie wodzowie mongolscy wkroczyli na Krym, a następnie oddalili się na wschód z wieścią o odniesionym zwycięstwie. Po drodze spustoszyli kraj Bułgarów kamskich, czym narazili sobie Bułgarów, którzy wciągnęli ich w zasadzkę i zadali im znaczne straty. Jedynie części sił mongolskich udało się przeprawić przez Wołgę i powrócić do sił głównych.

Zobacz też

Wykaz literatury uzupełniającej: Bitwa nad rzeką Kałką.

Złota Orda

Przypisy

↑ ^a ^b ^c John-Paul Himka: Ten Turning Points: A Brief History of Ukraine. Кампанія Солідарності з Україною, 2022-04-13. [dostęp 2022-04-21]. (ang.).
↑ Część źródeł podaje, że mimo obietnicy jeńców wymordowano. Lew Gumilow (Od Rusi do Rosji) twierdzi, że pojmanych jedynie powiązano i złożono na ziemi, a na ich ciałach zwycięzcy ułożyli deski i na tak zaimprowizowanych stołach ucztowali, nie zabijając jednak jeńców^{[potrzebny przypis]}.

Linki zewnętrzne

Battle of the Kalka River, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-05-31] (ang.).

[Himka2022-1] John-Paul Himka: Ten Turning Points: A Brief History of Ukraine. Кампанія Солідарності з Україною, 2022-04-13. [dostęp 2022-04-21]. (ang.).

[2] Część źródeł podaje, że mimo obietnicy jeńców wymordowano. Lew Gumilow (Od Rusi do Rosji) twierdzi, że pojmanych jedynie powiązano i złożono na ziemi, a na ich ciałach zwycięzcy ułożyli deski i na tak zaimprowizowanych stołach ucztowali, nie zabijając jednak jeńców^{[potrzebny przypis]}.

[1]

[2]