Mongołowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy ogółu ludów mongolskich. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Mongołowie

Rozmieszczenie populacji Mongołów
Populacja	ponad 8,8 mln
Miejsce zamieszkania	Chiny: 6 mln[1] Mongolia: 2,2 mln[1]
Język	mongolski, chiński[2], rosyjski[3][4]
Religia	buddyzm tybetański, islam
Multimedia w Wikimedia Commons

Mongołowie (mong. Mongolčuud ᠮᠣᠩᠭᠣᠯᠴᠤᠳ, w cyrylicy Монголчууд) – środkowoazjatycka grupa etnograficzna zamieszkująca głównie tereny Wyżyny Mongolskiej, ich ojczyzna jest obecnie podzielona między Mongolię oraz kontrolowaną przez Chińską Republikę Ludową Mongolię Wewnętrzną. Posługują się językiem mongolskim i jego licznymi dialektami, tradycyjnie prowadzą koczowniczy tryb życia związany z hodowlą zwierząt (głównie Chałchasi oraz Ojraci^[1]), jednak coraz większa część populacji zaczyna przechodzić na tryb osiadły^[5].

Główną religią Mongołów jest buddyzm tybetański, niewielka część wyznaje islam. Zdecydowana większość ludów mongolskich posiada wspólną tożsamość związaną ze współdzielonymi zwyczajami oraz historią^[1].

Ogólną liczebność populacji Mongołów oceniono pod koniec XX wieku na 8,8 mln osób. Stanowią większość obywateli Mongolii (2,2 mln) oraz około jednej-szóstej mieszkańców Mongolii Wewnętrznej (6 mln)^[1]. Na terenie Chin Ludowych mongolskie enklawy występują również w Sinciangu, Tybecie oraz prowincjach Qinghai, Gansu, Heilongjiang, Liaoning i Jilin. Niektóre grupy zamieszkują rosyjską Syberię^[5].

Mongołów można podzielić na wiele podgrup. Chałchasi stanowią ponad 80% populacji Mongolii^[6]. Ojraci zasiedlają tereny wysunięte najbardziej na zachód spośród wszystkich podgrup, można wśród nich wyróżnić Kałmuków, Bajatów, Oletów, Dzachaczynów oraz Mingatów – zamieszkują tereny południowo-zachodniej Rosji, zachodnich Chin i Mongolii^[7]. Mongolia Wewnętrzna jest domem dla Czacharów, Uratów, Chorczinów i Ordosów. W Mandżurii wyróżnić można Bargutów oraz Dagurów, w prowincji Gansu zamieszkują Mongołowie Tu (in. Mongorowie), Dongxiang i Bonan a w rosyjskiej Buriacji – Buriaci^[5]. Afgańscy Mongołowie nazywani są Mogołami^[1].

 Zobacz też: Chałchasi.

Jedna z grup uważanych za trzon ludów mongolskich, zwłaszcza na terenie północnej Azji. Dominują na terenie Mongolii oraz są największą grupą mongolską w Mongolii Wewnętrznej. Używany przez nich dialekt chałchaski (tzw. język chałcha-mongolski) jest często określany mianem „oryginalnego” języka mongolskiego i stanowi standard literacki oraz język urzędowy Mongolii^[6][8].

 Zobacz też: Ojraci.

Inaczej Mongołowie Zachodni, najbardziej na zachód wysunięta grupa Mongołów, jedna z nacji wchodzących w skład „trzonu” ludów mongolskich. Do tej grupy etnicznej zaliczają się także inne podgrupy: Kałmucy (a wśród nich Derbeci, Choszuci, Sartowie, Torguci i Buzawa), Bajaci, Oleci, Dzachaczyni oraz Mingaci^[9][10]. Zamieszkują głównie zachodnią Mongolię oraz Kotlinę Dżungarską w Sinciangu a także prowincję Qinghai. Używają dialektów zachodnich języka mongolskiego, m.in. języka ojrackiego^[1][7][11]. Należący do Ojratów Derbeci zamieszkują licznie zachodnią Mongolię. Jest to jedno z trzech głównych plemion Kałmuków, jedyni, którzy zdecydowali się powrócić do swojej pierwotnej ojczyzny – Dżungarii. Ich grupy wciąż zasiedlają zachodnią Mongolię (okolice pogranicza mongolsko-rosyjskiego, ok. 66 tys. osób), Sinciang oraz Qinghai^[6][10].

 Zobacz też: Kałmucy.

Zaliczani do grupy Ojratów, mieszkają głównie na terenie Kałmucji w dolnym biegu Wołgi, na północno-zachodnim brzegu Morza Kaspijskiego, mniejsze grupy żyją wzdłuż Donu, w Kirgistanie na pograniczu kirgisko-chińskim oraz na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Wśród Kałmuków wyróżnia się Derbetów, Choszutów, Torgutów, także Sartów i Buzawa. Posługują się językiem kałmuckim^[9][10].