Bolesław Chamielec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bolesław Chamielec

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	8 maja 1924 Witosówka
Data i miejsce śmierci	5 marca 2024 Stargard
Przebieg służby
Lata służby	1943–1975
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	• 1 pułk artylerii lekkiej z 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki • Oficerska Szkoła Artylerii • 1 pułk łączności
Stanowiska	• zwiadowca • dowódca plutonu zwiadu • wykładowca taktyki • kwatermistrz w płącz.
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	Inspektor do spraw obronności i obrony cywilnej
Odznaczenia

Bolesław Józef Chamielec (ur. 8 maja 1924 w Witosówce pow. Trembowla, woj. Tarnopol, zm. 5 marca 2024 w Stargardzie^[1]) – oficer Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Alojzego i Bronisławy z d. Caputa^[2].

Do 1939 roku uczęszczał do szkoły podstawowej w Trembowli. W 1940 roku został aresztowany przez NKWD i deportowany do Związku Radzieckiego w rejon priłużski Komi ASRR, osiedle specjalne Łopja^[3]. Od lutego 1940 roku do maja 1943 roku pracował przy wyrębie lasu. W maju 1943 roku dowiedział się o formowaniu 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki i zgłosił się na ochotnika do wojenkomatu w m. Objaczewo. 17 maja 1943 roku został wcielony do 1 pułku artylerii lekkiej jako zwiadowca^[2]. Brał udział we wszystkich operacjach 1 Dywizji Piechoty od Lenino aż do Łaby. W czasie walk awansował na dowódcę plutonu zwiadu. W czasie działań wojennych był dwukrotnie ranny i kontuzjowany^[2].

Od listopada 1945 roku pełnił służbę w Wojsku Polskim jako żołnierz zawodowy. Od czerwca 1945 do 1947 roku walczył z Ukraińską Powstańczą Armią. W 1952 po ukończeniu kursu w Oficerskiej Szkole Artylerii został wykładowcą taktyki w Toruniu. Ze względu na stan zdrowia pełnił służbę w administracji wojskowej. W 1960 ukończył Kurs Kwatermistrzów Oddziałów Gospodarczych w Poznaniu. 31 lipca 1975 roku po 33 latach służby będąc na stanowisku kwatermistrza w 1 pułku łączności w Wałczu został w stopniu pułkownika zwolniony do rezerwy ze względu na zły stan zdrowia^[4]. Po przejściu do rezerwy podjął pracę na stanowisku inspektora do spraw obronności i obrony cywilnej w Urzędzie Miasta i Gminy Maszewo oraz w Urzędzie Gminy Marianowo^[2]. Był od 1993 członkiem Związku Inwalidów Wojennych RP i BWP, Związku Sybiraków. Z żoną Zofią wychowali syna i córkę, doczekali się wnucząt i prawnucząt^[1]

• podporucznik – 1946^[5]

(...)

• pułkownik – 1972^[4]

Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń^[2]:

wojenne:

• Srebrny Krzyż Virtuti Militari
• Krzyż Bitwy pod Lenino
• Krzyż Walecznych
• Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (złoty, srebrny i brązowy)
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

radzieckie:

• Medal „Za Odwagę” (ZSRR)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

pokojowe:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Zasługi (złoty, srebrny i brązowy)
• Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”(złoty, srebrny i brązowy)
• Medal za Zasługi dla Obronności Kraju (złoty, srebrny i brązowy)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej

• Adam Dobroński: Związek Inwalidów Wojennych RP. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2009. ISBN 978-83-7399-332-7.
• Tadeusz Zwilnian-Grabowski: Ocaleni w pamięci. Szczecin: Wydawnictwo Foka, 2003. ISBN 83-87147-96-6.
• Maria Czech-Sobczak, Władysław Kuruś-Brzeziński: Wszystkie drogi wiodły do Szczecina. Szczecin: Książnica Pomorska, 2001. ISBN 83-87879-23-1.
• Małgorzata Szczęsna: Pozostanie po nich siła. Stargard Szczeciński: Kadruk, 2012, s. 94. ISBN 978-83-61233-03-9.

• płk Bolesław Chamielec – fotografia (1975)
• płk Bolesław Chamielec (3L) – fotografia (2019)
• płk Bolesław Chamielec Klepsydra – fotografia (2024)