Broń sieczno-kolna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Broń sieczno-kolna (tnąco-kłująca) – broń biała łącząca w sobie cechy broni siecznej i kolnej, umożliwiająca równie ergonomiczne zadawanie cięć jak i pchnięć. Umożliwia to odpowiednia budowa głowni (np. miecz) lub połączenie jej kilku rodzajów na jednym drzewcu (np. halabarda).

W szermierce sportowej pchnięcie polega na osadzeniu końca broni na ważnym polu trafienia przeciwnika. Cięcie zadawane jest poprzez zetknięcie się ostrza lub tylca klingi z ważnym polem trafienia przeciwnika. W szermierce sportowej tylko jedna z trzech broni, szabla, jest bronią sieczno-kolną. Pozostałe dwie, floret i szpada, tworzą dziedzinę szermierki znaną jako szermierka kolna.

• broń sieczna
• broń kolna

• Międzynarodowa Federacja Szermiercza (FIE), Regulamin Zawodów Szermierczych, wydany przez Polski Związek Szermierczy, Warszawa 1999 r.