Wekiera – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wekiera – broń obuchowa miażdżąca będąca odmianą maczugi na drewnianym lub metalowym stylisku z metalową głowicą nabijaną ostrymi kolcami^[1].

W Polsce rodzaj wekiery nazywany był popularnie: nasieka, nasiek, nasiekaniec, siekaniec, siekanka. Zygmunt Gloger w Encyklopedii staropolskiej tak o niej pisał:

Nasiek, nasiekaniec – kij ćwiekami obity, zwany także na Mazowszu palicą, w Krakowskiem kitajką. Nazwa [...] pochodzi od starożytnego zwyczaju nasiekiwania rosnących młodych brzózek i wbijania w zrobione szpary ostrych krzemyków, które gdy w ciągu paru lat wrosły w drzewo, brzózka ścięta służyła w ręku kmiecia za broń niebezpieczną. Kazimierz Haur w XVII w. pisze: „Zakazano, aby chłopi na targi z nasiekami, z pałkami, z maczugami nie chodzili“^[2].

Wekiera była używana jako uzbrojenie karpackich zbójników tołhajów. Rodzajem wekiery jest morgensztern, zwany także kropaczem.

Przypisy

↑ WłodzimierzW. Kwaśniewicz WłodzimierzW., 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym, Warszawa: MON, 1981, s. 209, ISBN 83-11-06559-4, OCLC 69639653 .
↑ Zygmunt Gloger: Encyklopedja staropolska ilustrowana. T. III. Warszawa: P. Laskauer i W. Babicki, 1900–1903, s. 255.

[1] WłodzimierzW. Kwaśniewicz WłodzimierzW., 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym, Warszawa: MON, 1981, s. 209, ISBN 83-11-06559-4, OCLC 69639653 .

[2] Zygmunt Gloger: Encyklopedja staropolska ilustrowana. T. III. Warszawa: P. Laskauer i W. Babicki, 1900–1903, s. 255.

[1]

[2]