Maczuga (broń) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maczuga (rum. măciucă, łac. matteuca) – jedna z najstarszych broni obuchowych w formie drewnianej pałki rozszerzającej się na jednym końcu. Znana już od paleolitu, rozpowszechniona na wszystkich kontynentach zamieszkiwanych przez człowieka.

Charakterystyka

Maczugi wykonywano najczęściej z twardego drewna. W swojej najbardziej prymitywnej formie broń ta przybierała postać grubego sękatego kija rozszerzonego po stronie służącej do zadawania ciosów. W miarę ewolucji, maczugę zaczęto nabijać kamieniami (najczęściej krzemiennymi kolcami) lub metalowymi ćwiekami, a następnie wyposażać w kamienne lub metalowe głowice. Z czasem stała się ona protoplastą bardziej zaawansowanych technologicznie broni obuchowych jak np. wekiera, morgensztern, buzdygan czy buława, a także insygniów jak berło czy piernacz^[1]^[2]^[3].

Przypisy

↑ Michéle Byam: Broń i zbroje. Wyd. III. Warszawa: Arkady, 1991, s. 31. ISBN 83-213-3754-0.
↑ Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 60–62. ISBN 978-83-01-16260-3.
↑ maczuga, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-03-21] .

[1] Michéle Byam: Broń i zbroje. Wyd. III. Warszawa: Arkady, 1991, s. 31. ISBN 83-213-3754-0.

[slownik-2] Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 60–62. ISBN 978-83-01-16260-3.

[3] maczuga, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-03-21] .

[1]

[2]

[3]