Carlo Chiarlo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	11 listopada 1928
Konsekrator	Pietro Gasparri
Współkonsekratorzy	Giovanni Volpi; Teodor Kubina
Konsekrowani biskupi
Berthold Bühl	1 marca 1931
Tomás Aspe	21 czerwca 1931
Karl Albert Wollgarten	1 maja 1935
Juan Paulo Odendahl Metz	25 kwietnia 1938
Víctor Sanabria Martínez	25 kwietnia 1938
Abel Ribeiro Camelo	27 października 1946
Alfredo Vicente Scherer	23 lutego 1947
Geraldo de Proença Sigaud	1 maja 1947
Anselmo Pietrulla	8 lutego 1948
Wunibald Talleur	7 marca 1948
Carlos Eduardo de Sabóia Bandeira Melo	14 marca 1948
Manuel Könner	19 marca 1948
Antônio de Castro Mayer	23 maja 1948
Orlando Chaves	27 maja 1948
Antônio de Almeida Moraes Junior	12 grudnia 1948
Inácio João Dal Monte	26 maja 1949
José Domitrovitsch	19 marca 1950
Luís António Palha Teixeira	13 maja 1951
José de Almeida Batista Pereira	2 lutego 1954

Carlo Chiarlo
	Kardynał prezbiter
	Lux mea Dominus; Pan moim światłem
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1881 ; Pontremoli
Data i miejsce śmierci	21 stycznia 1964 ; Lukka
	Nuncjusz apostolski do specjalnych poruczeń
Okres sprawowania	1954–1958
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	28 maja 1904
Nominacja biskupia	12 października 1928
Sakra biskupia	11 listopada 1928
Kreacja kardynalska	15 grudnia 1958; Jan XXIII
Kościół tytularny	S. Maria in Portico
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Carlo Chiarlo (ur. 4 listopada 1881, zm. 21 stycznia 1964) – włoski duchowny katolicki, kardynał, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej.

Święcenia kapłańskie przyjął w 1904. W 1928 mianowany tytularnym arcybiskupem Amida. Pełnił funkcję nuncjusza w Boliwii, Kostaryce, Hondurasie, Nikaragui, Salwadorze, Panamie i Brazylii. Od 1954 do 1958 pracownik watykańskiego Sekretariatu Stanu. Kreowany kardynałem w 1958. Uczestnik dwóch pierwszych sesji Soboru Watykańskiego II.

Odznaczony m.in. włoskim Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi (17 grudnia 1953)^[1]^[2] i polskim Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1953)^[1]. Postanowieniem z 20 lutego 1951 r. został przez prezydenta RP na Obczyźnie Augusta Zaleskiego odznaczony Orderem Orła Białego^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b Chiarlo, Carlo - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-08-30] .
↑ Chiarlo S.E. Rev.ma Mons. Carlo. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana, quirinale.it
↑ Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Wyd. Białystok 1995.s. 59

[:0-1] Chiarlo, Carlo - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-08-30] .

[2] Chiarlo S.E. Rev.ma Mons. Carlo. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana, quirinale.it

[3] Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Wyd. Białystok 1995.s. 59

[1]

[2]

[3]

Delegaci apostolscy	Luigi Clementi (1851–1861) Serafino Vannutelli (1869–1875) Mario Mocenni (1877–1882) Teodoro Valfré di Bonzo (1884–1885) Giovanni Cagliero SDB (1908–1915)
Internuncjusze apostolscy	Giovanni Battista Marenco SDB (1917–1921) Angelo Rotta (1922–1925) Giuseppe Fietta (1926–1930) Carlo Chiarlo (1932–1933)
Nuncjusze apostolscy w Kostaryce	Carlo Chiarlo (1933–1941) Luigi Centoz (1941–1952) Paul Bernier (1952–1955) Giuseppe Maria Sensi (1955–1957) Gennaro Verolino (1957–1963) Paolino Limongi (1963–1969) Angelo Pedroni (1969–1975) Lajos Kada (1975–1984) Pier Giacomo De Nicolò (1984–1993) Giacinto Berloco (1993–1998) Antonio Sozzo (1998–2003) Osvaldo Padilla (2003–2008) Pierre Nguyễn Văn Tốt (2008–2014) Antonio Arcari (2014–2019) Bruno Musarò (2019–2023)