Ciągnik siodłowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ciągnik siodłowy – pojazd samochodowy transportowy przeznaczony wyłącznie lub głównie do ciągnięcia innych pojazdów drogowych, które nie posiadają napędu własnego (przede wszystkim naczep)^[1][2].

Elementem pozwalającym na połączenie naczepy z ciągnikiem siodłowym jest siodło.^[3] Nie stanowi ono sztywnego połączenia, ale pozwala na skręcanie naczepy względem ciągnika. Siodło znajduje się nad tylną, napędzaną osią/osiami ciągnika, dzięki czemu część ciężaru naczepy zostaje na nie przeniesiona. Dzięki skrętnemu połączeniu ciągnika z naczepą, zespoły takie mimo znacznej długości pozwalają zachować relatywnie niewielki promień skrętu.

Ciągniki siodłowe są powszechnie stosowane w transporcie z powodu ich licznych zalet w stosunku do zwykłych samochodów ciężarowych. Mogą przewozić większe obciążenia dzięki rozłożeniu ciężaru na więcej osi. Nastręczają mniej problemów przy manewrowaniu niż samochody ciężarowe z przyczepą o tej samej długości. Zestawy takie są bardzo uniwersalne: do jednego ciągnika można przyłączać różnego rodzaju naczepy, przeznaczone do przewozu zupełnie różnych ładunków. Jest to bardzo korzystne ze względów ekonomicznych – w razie potrzeby zamiast kupna kolejnego samochodu z odpowiednim nadwoziem, wystarczy zakupić odpowiednią naczepę. Zaczepienie i odczepienie naczepy od ciągnika nie zajmuje wiele czasu.

Znane firmy produkujące ciągniki siodłowe to m.in. MAN, DAF, Scania, Mercedes, Iveco, Kenworth, Renault, Peterbilt, Volvo oraz Mack.^[4] W PRL ciągniki siodłowe produkowały zakłady Star, jak i Jelcz.

• Konwencja TIR (fr. Transport International Routier) – międzynarodowa konwencja celna pozwalająca uprościć procedurę przewozu nieoclonych towarów przez kraje tranzytowe