Cynamonowiec wonny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Cynamonowiec wonny
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	magnoliopodobne
Rząd	wawrzynowce
Rodzina	wawrzynowate
Rodzaj	cynamonowiec
Gatunek	cynamonowiec wonny
	Nazwa systematyczna
	Cinnamomum cassia (L.) J.Presl; Prir. Rostlin 2: 44 1825
Synonimy
	Cinnamomum aromaticum Nees;
	Cinnamomum aromaticum Nees;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Cynamonowiec wonny, cynamonowiec chiński, cynamon chiński, kasja (Cinnamomum cassia (L.) J.Presl) – gatunek drzewa z rodziny wawrzynowatych (Lauraceae). Ojczyzną są południowe Chiny. Uprawiany jest w Azji południowo-wschodniej i południowej^[4].

Morfologia

Pokrój: Krzew lub niskie drzewo do 10 m wysokości z kanciastymi gałązkami.
Kora: Popielata, lekko odstająca i szorstka, ma postać półkolistych kawałków lub pasków długości 20–25 cm, szerokości 5–25 mm.
Liście: Skórzaste, jajowate lub podłużnie jajowate, krótko zaostrzone, całobrzegie i nieco dłuższe i węższe niż w przypadku cynamonowca cejlońskiego.
Kwiaty: Wonne, na długich szypułkach, zebrane w wiechę. Mają żółtawozielony kolor, 6 działek okwiatu, Pręciki w czterech okółkach, słupek jajowaty, z szyjką.
Owoc: Sinozielony pestkowiec^[5].

Zastosowanie

Z liści i młodych gałązek wytwarza się olejek eteryczny zwany kasją lub olejkiem kasjowym^[6].
Kora używana jest jako cynamon. Jest on przyprawą, jednakże mniej cenną niż cynamon cejloński^[5]. Laski cynamonu są zawsze skręcone w pojedyncze rurki.
Z kory korzeni wytwarza się kamforę^[6].
Z nasion wytwarza się olej wykorzystywany w przemyśle perfumeryjnym^[6].
Jest rośliną leczniczą, wykazuje silne działanie dezynfekujące^[6].

Udział w kulturze

Wszyscy badacze roślin biblijnych są zgodni, że w Biblii są odniesienia do cynamonowca. W grę wchodzą dwa gatunki cynamonowca: cynamonowiec cejloński i cynamonowiec wonny. Co prawda Biblia ani razu nie wymienia gatunków cynamonowca, wiele razy jednak cytuje produkty z nich wytwarzane: cynamon i kasję. Obydwa były w czasach biblijnych sprowadzane do Ziemi Świętej. W Księdze Ezechiela (27,19) czytamy: „Dan i Jawan począwszy od Uzzal drogą wymiany za twe towary dostarczały ci wyroby żelazne, cynamon i trzcinę.” Trwało to również później. W Apokalipsie św. Jana (18,11.13) jest tekst:: „A kupcy ziemi płaczą i żalą się nad nią, bo ich towaru nikt już nie kupuje: ... cynamonu i wonnej maści amomum, pachnideł, olejku, kadzidła, wina, oliwy, najczystszej maki, pszenicy”. Cynamonu i kasji używano do wytarzania oleju świętego oraz jako pachnidła^[6].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-06-21] (ang.).
↑ ^a ^b The Plant List. [dostęp 2014-11-20].
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2014-11-20].
↑ ^a ^b Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Zofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-06-21] (ang.).

[TPL-3] The Plant List. [dostęp 2014-11-20].

[grin-4] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2014-11-20].

[podbielkowski-5] Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.

[rb-6] Zofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]