Demokracja rad – Wikipedia, wolna encyklopedia

Demokracja rad lub demokracja sowiecka – forma demokracji[1] w Komunie Paryskiej[2], a później republikach radzieckich i niektórych innych państwach socjalistycznych, oparta na przedstawicielstwie rad robotników, chłopów i żołnierzy, z języka rosyjskiego „sowietów”.

W Rosji Radzieckiej

[edytuj | edytuj kod]

Demokracja rad miała być ustrojem w czasie dyktatury proletariatu, zgodnie z Konstytucją Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Radzieckiej oraz dołączoną do niej Deklaracją praw ludu pracującego i wyzyskiwanego, Rosja stała się republiką Rad Delegatów Robotniczych, Chłopskich i Czerwonoarmijskich, natomiast liszeńcy, czyli kapitaliści i kler, stracili prawa wyborcze czynne i bierne.

Rady Delegatów były wybierane na szczeblach lokalnym i centralnym, lecz pierwsza rada powstała w czasie rewolucji w 1905 roku, w Iwanowie. Jako Parlament, Zjazd Rad miał zgodnie z konstytucją władzę ustawodawczą i wykonawczą, wybierał ze swojego grona Komitet Wykonawczy (tak jak każda rada).

„Cała władza w ręce rad”, te słowa wypowiedziane przez Lenina stały się mottem przewodnim demokracji rad, nie były przyjęte z entuzjazmem, ponieważ w czasie gdy je wypowiadał, SDPRR(b) miała w nich mniejszość (ok 10%). Dopiero kiedy jego partia przewodniczyła rewolucji październikowej zdobyła większość w radach, szczególnie w wielkich miastach, Moskwie i Petersburgu.

Najważniejsze przejęcia władzy przez Rady Delegatów

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. N.S. Timasheff, The Soviet Concept of Democracy, „The Review of Politics”, 12 (4), 1950, s. 506–518, ISSN 0034-6705 [dostęp 2025-02-15].
  2. Karl Marx, The Civil War in France: The Paris Commune, maj 1871 [dostęp 2025-02-15] (ang.).