Demokracja rad – Wikipedia, wolna encyklopedia

Demokracja rad – forma ustrojowa w ZSRR i zastosowana przez różne państwa powstałe pod wpływem rewolucji październikowej, oparta na przedstawicielstwie rad robotników, chłopów i żołnierzy, z języka rosyjskiego „sowietów”, od tego zwana także demokracją sowiecką.

Demokracja rad miała być ustrojem w czasie dyktatury proletariatu, zgodnie z Konstytucją Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Radzieckiej oraz dołączoną do niej Deklaracją praw ludu pracującego i wyzyskiwanego, Rosja stała się republiką Rad Delegatów Robotniczych, Chłopskich i Czerwonoarmijskich, natomiast liszeńcy, czyli kapitaliści i kler, stracili prawa wyborcze czynne i bierne.

Rady Delegatów były wybierane na szczeblach lokalnym i centralnym, lecz pierwsza rada powstała w czasie rewolucji w 1905 roku, w Iwanowie. Jako Parlament, Zjazd Rad miał zgodnie z konstytucją władzę ustawodawczą i wykonawczą, wybierał ze swojego grona Komitet Wykonawczy (tak jak każda rada).

„Cała władza w ręce rad”, te słowa wypowiedziane przez Lenina stały się mottem przewodnim demokracji rad, nie były przyjęte z entuzjazmem, ponieważ w czasie gdy je wypowiadał, SDPRR(b) miała w nich mniejszość (ok 10%). Dopiero kiedy jego partia przewodniczyła rewolucji październikowej zdobyła większość w radach, szczególnie w wielkich miastach, Moskwie i Petersburgu.

Najważniejsze przejęcia władzy przez Rady Delegatów

[edytuj | edytuj kod]