Drawit – Wikipedia, wolna encyklopedia

Drawit
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

borokrzemian sodu, magnezu i glinu (NaMg3Al6(BO3)3Si6O18(OH)3(OH, F))

Twardość w skali Mohsa

7–7,5

Przełam

nierówny do muszlowego

Łupliwość

niewyraźna

Pokrój kryształu

słupkowy

Układ krystalograficzny

trygonalny

Właściwości mechaniczne

kruchy

Gęstość minerału

2,9–3,3 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

brązowy, czarny, brązowoczarny, szary, rzadziej zielonawobrunatny, czerwonawy, ciemnożółty, zielony lub niebieski

Rysa

biała

Połysk

szklisty, niekiedy żywiczny

Inne

przezroczysty

Różnobarwne postacie kryształów drawitu

Drawitminerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy turmalinów. Jest minerałem rzadkim.

Został nazwany przez Gustava Tschermaka w 1883 roku na cześć łacińskiej nazwy rzeki Drawy (Drave)[1], rzeki płynącej na terenie Austrii oraz Słowenii, gdzie minerał został po raz pierwszy znaleziony[2].

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy kryształy o pokroju słupowym, igiełkowym, asymetrycznym, podłużnie pręcikowym[2]. Bywa spotykany w skupieniach zbitych, ziarnistych, oraz promienistych (słońca turmalinowe). Jest kruchy, przezroczysty, niekiedy zawiera chrom.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Bywa spotykany w skałach metamorficznych i magmowych zasobnych w magnez oraz metasomatycznych. Występuje w formie otoczaków w osadach aluwialnych. Spotykany w pegmatytach[2].

Minerały towarzyszące

[edytuj | edytuj kod]

Drawit występuje lub współwystępuje z kwarcem, kalcytem, dolomitem, epidotem, mikroklinem, albitem, muskowitem, fluorytem, arsenopirytem, rutylem, pirotynem oraz pirytem[1][2].

Miejsca występowania

[edytuj | edytuj kod]

USA – stan Nowy Jork, Pensylwania, Teksas, Kalifornia, Chiny (okazy niebieskie), Brazylia, Francja, Włochy, Niemcy, Kanada, Australia – Australia Zachodnia, Kenia – Osarora (okazy ciemnoczerwone), Sri Lanka – Kaikawela, Matale (okazy żółte – oliwin cejloński), Nowa Zelandia, Pakistan i Zimbabwe (okazy zielone), Madagaskar (okazy brązowe, przezroczyste), Tanzania (okazy szmaragdowozielone), Jugosławia, Czechy – Morawy, Austria – okręg Drave, Rosja – Zabajkale, Ural, Wielka Brytania. Ponadto został stwierdzony także na Antarktydzie, Węgrzech, Słowacji, Słowenii w Argentynie, Boliwii, Chile, Finlandii, Grecji, Meksyku, Japonii, Birmie, Namibii, Nepalu, Norwegii, Portugalii, Rumunii, Rosji, Hiszpanii, Afryce Południowej, Szwecji, Szwajcarii, Tadżykistanie, Tajlandii, Wietnamie, Zambii oraz Zimbabwe[1].

W Polsce został stwierdzony na Izerskich Garbach, w Krobicy, Wołowej Górze, Rędzinach, Zagórzu Śląskim, Rzeczce, Piławie Górnej, Jordanowie Śląskim oraz w Szklarach[2].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c https://www.mindat.org/min-1318.html
  2. a b c d e Eligiusz Szełęg, MINERAŁY I SKAŁY POLSKI, s. 228.