Egon Franke (szermierz) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Egon Franke

Pełne imię i nazwisko	Egon Johann Franke
Data i miejsce urodzenia	23 października 1935 Gliwice
Data i miejsce śmierci	30 marca 2022 Turyn
Wzrost	178 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie złoto Tokio 1964 szermierka (floret ind.) srebro Tokio 1964 szermierka (floret druż.) brąz Meksyk 1968 szermierka (floret druż.) Mistrzostwa świata złoto Buenos Aires 1962 szabla druż. srebro Gdańsk 1963 floret druż. srebro Paryż 1965 floret druż. brąz Turyn 1961 floret druż. brąz Buenos Aires 1962 floret druż. brąz Gdańsk 1963 floret ind. brąz Moskwa 1966 floret druż. brąz Montreal 1967 floret druż.

Egon Johann Franke (ur. 23 października 1935 w Gliwicach^[1], zm. 30 marca 2022 w Turynie^[2][3]) – polski szermierz pochodzenia niemieckiego, trzykrotny medalista igrzysk olimpijskich i wielokrotny medalista mistrzostw świata.

Trzykrotnie startował we florecie na IO. Na igrzyskach olimpijskich w Rzymie w 1960 był członkiem drużyny, która odpadła w ćwierćfinale. Podczas igrzysk olimpijskich w Tokio w 1964 zwyciężył indywidualnie i jako pierwszy obywatel Polski zdobył złoty medal olimpijski w szermierce. Na tych samych igrzyskach wywalczył srebrny medal w drużynie (wraz z Ryszardem Parulskim, Januszem Różyckim, Zbigniewem Skrudlikiem i Witoldem Woydą). Cztery lata później, na igrzyskach olimpijskich w Meksyku zdobył swój trzeci medal olimpijski – brązowy w drużynie (z Adamem Lisewskim, Parulskim, Skrudlikiem i Woydą)^[4].

Był też brązowym medalistą mistrzostw świata we florecie indywidualnie (w Gdańsk 1963), a w drużynie mistrzem świata w szabli (Buenos Aires 1962), wicemistrzem we florecie (Gdańsk 1963) i czterokrotnym brązowym medalistą we florecie (Turyn 1961, Buenos Aires 1962, Moskwa 1966 i Montreal 1967)^[4].

Zdobył tytuł mistrza Polski we florecie (1962) i wicemistrza w 1957 i 1967. Trzykrotnie był też mistrzem Polski w drużynie^[4].

Zajął 4. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1964. Startował w barwach Budowlanych Gliwice (1952-1955), CWKS Warszawa (1955-1957) i Piasta Gliwice (1957-1971).

Urodził się przed II wojną światową w niemieckich wówczas Gliwicach. Jego rodzina w 1945 zdecydowała się pozostać w Polsce (na ich decyzję wpłynął fakt, że ojciec Frankego nie służył w wojsku, gdyż był niepełnosprawny). Języka polskiego Egon zaczął się uczyć dopiero w wieku 10 lat. Sam mówił o sobie, że jako chłopiec był Niemcem, później określał siebie jako Ślązaka, a w końcu zdał sobie sprawę, że jest Polakiem, choć ma niemieckie imię i nazwisko^[5].

Po zakończeniu kariery wyjechał z rodziną w 1975 do Włoch, gdzie pracował z sukcesami jako trener, prowadząc także reprezentację narodową kadry szermierczej. Zamieszkał z żoną na stałe we Włoszech, ale nigdy nie ubiegał się o włoskie obywatelstwo, miał też dom w Polsce.

Jego dwaj bracia także uprawiali szermierkę, młodszy brat również został trenerem (mieszka w Brunszwiku). Egon Franke był żonaty (drugie małżeństwo) z Elżbietą Franke z d. Cymerman, która także była znaną florecistką i olimpijką. Starszy syn Witold, z pierwszego małżeństwa, mieszka w Gliwicach. Młodszy, Piotr, mieszka również we Włoszech i jest trenerem szermierki^[5].

• Egon Franke, reż. Ignacy Szczepański, 2005^[6].

• Polski Komitet Olimpijski - Egon Johann Franke. pkol.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-23)].

• Polskie Radio - Egon Franke w Tokio
• Złoty floret - Artykuł i mp3 o sportowcu
• Gliwice w obiektywie - Egon Franke
• Olympedia - Egon Franke. olympedia.org. [dostęp 2023-10-13]. (ang.).