François de Rugy – Wikipedia, wolna encyklopedia

François de Rugy
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1973 ; Nantes
Zawód, zajęcie	polityk
Stanowisko	przewodniczący Zgromadzenia Narodowego (2017–2018), minister ekologii (2018–2019)
	Multimedia w Wikimedia Commons

François Henri Goullet de Rugy (ur. 6 grudnia 1973 w Nantes^[1]) – francuski polityk, parlamentarzysta, lider ugrupowania Parti écologiste, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego (2017–2018), minister ekologii (2018–2019).

Życiorys

Wywodzi się z francuskiej rodziny szlacheckiej Goullet de Rugy. Ukończył Lycée Gabriel-Guist'hau, a w 1995 studia w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu. W pierwszej połowie lat 90. działał w Pokoleniu Ekologii, którym kierował Brice Lalonde. W 1995 założył stowarzyszenie ekologiczne pod nazwą „Écologie 44”^[2]. W 1997 dołączył do Zielonych, został zastępcą sekretarza generalnego frakcji poselskiej współtworzonej przez to ugrupowanie^[3]. W 2001 został radnym Nantes, następnie w tymże roku mer Jean-Marc Ayrault powołał go na swojego zastępcę do spraw transportu. Funkcję tę pełnił do 2008^[2]^[3]. W kadencji 2008–2014 zasiadał w radzie gminy Orvault^[3].

W 2007 po raz pierwszy wybrany do Zgromadzenia Narodowego, reelekcję uzyskał w 2012 z ramienia powstałej na bazie m.in. Zielonych partii Europa Ekologi – Zieloni. Od 2012 pełnił funkcję współprzewodniczącego frakcji deputowanych tej formacji^[1]. W 2015 opowiedział się za powrotem ekologów do koalicji rządowej z socjalistami. Opuścił swoje ugrupowanie, powołując ruch polityczny Écologistes! (w 2016 przekształcony w Parti écologiste) i stając na jego czele^[3]^[4]. W 2016 wybrany na wiceprzewodniczącego niższej izby francuskiego parlamentu^[1].

W styczniu 2017 wziął udział w zorganizowanych przez socjalistów prawyborach przed wyborami prezydenckimi. W pierwszej turze głosowania zajął piąte miejsce z wynikiem blisko 4% głosów^[5]. W trakcie kampanii wyborczej poparł Emmanuela Macrona. Z ramienia prezydenckiego En Marche! w czerwcu 2017 ponownie został wybrany w skład Zgromadzenia Narodowego^[6].

W tym samym miesiącu został wybrany na przewodniczącego niższej izby francuskiego parlamentu XV kadencji^[7]. Funkcję tę pełnił do 4 września 2018, kiedy to został powołany na stanowisko ministra stanu oraz ministra transformacji ekologicznej i solidarnej w drugim rządzie Édouarda Philippe’a^[8]. 16 lipca 2019 zrezygnował z funkcji rządowych; powodem podania się do dymisji były doniesienia w mediach o kosztownych prywatnych przyjęciach, które miał urządzać w trakcie kierowania Zgromadzeniem Narodowym^[9]. W 2021 bezskutecznie ubiegał się o prezydenturę regionu Kraj Loary, został wówczas wybrany do rady regionalnej^[10].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c François de Rugy na stronie Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
↑ ^a ^b François de Rugy. franceinter.fr. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c ^d Biographie. francoisderugy.fr. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
↑ François de Rugy annonce le lancement du parti «écologistes!». lemonde.fr, 8 września 2015. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
↑ Primaire à gauche: les résultats à 21 h 30. lemonde.fr, 22 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
↑ François de Rugy élu président de l’Assemblée nationale. lemonde.fr, 27 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-27]. (fr.).
↑ Remaniement: François de Rugy et Roxana Maracineanu rejoignent le gouvernement. lesechos.fr, 4 września 2018. [dostęp 2018-09-04]. (fr.).
↑ Francuski minister ds. transformacji ekologicznej odchodzi po skandalu. bankier.pl, 16 lipca 2019. [dostęp 2019-07-16].
↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2021. interieur.gouv.fr. [dostęp 2021-06-28]. (fr.).

[zn-1] François de Rugy na stronie Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).

[bio-2] François de Rugy. franceinter.fr. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).

[np-3] Biographie. francoisderugy.fr. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).

[4] François de Rugy annonce le lancement du parti «écologistes!». lemonde.fr, 8 września 2015. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).

[5] Primaire à gauche: les résultats à 21 h 30. lemonde.fr, 22 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).

[6] Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).

[7] François de Rugy élu président de l’Assemblée nationale. lemonde.fr, 27 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-27]. (fr.).

[8] Remaniement: François de Rugy et Roxana Maracineanu rejoignent le gouvernement. lesechos.fr, 4 września 2018. [dostęp 2018-09-04]. (fr.).

[9] Francuski minister ds. transformacji ekologicznej odchodzi po skandalu. bankier.pl, 16 lipca 2019. [dostęp 2019-07-16].

[10] Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2021. interieur.gouv.fr. [dostęp 2021-06-28]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

W dniu powstania	Édouard Philippe Gérard Collomb Nicolas Hulot Nicole Belloubet Jean-Yves Le Drian Florence Parly Jacques Mézard Agnès Buzyn Bruno Le Maire Françoise Nyssen Muriel Pénicaud Jean-Michel Blanquer Stéphane Travert Gérald Darmanin Frédérique Vidal Annick Girardin Laura Flessel
Późniejsi członkowie rządu	François de Rugy Roxana Maracineanu Christophe Castaner Franck Riester Didier Guillaume Jacqueline Gourault Élisabeth Borne Olivier Véran

Druga renowacja, 1815–1830	Joseph-Henri-Joachim Lainé (1815–1816) Étienne-Denis Pasquier (1816–1817) Hercule de Serre (1817–1818) Auguste Ravez (1818–1827) Pierre Paul Royer-Collard (1828–1830)
Monarchia lipcowa, 1830–1848	Casimir Pierre Perier (1830) Jacques Laffitte (1830) Casimir Pierre Perier (1830–1831) Amédée Girod de l’Ain (1831–1832) André Dupin (1832–1839) Hippolyte Passy (1839) Paul Jean Pierre Sauzet (1839–1848)
II Republika, 1848–1851	Philippe Buchez (1848) Jules Senard (1848) Pierre Marie de Saint-Georges (1848) Armand Marrast (1848–1849) André Dupin (1849–1851)
Drugie Cesarstwo, 1852–1870	Adolphe Billault (1852–1854) Charles de Morny (1854–1865) Aleksander Colonna-Walewski (1865–1867) Eugène Schneider (1867–1870)
III Republika, 1870–1940	Jules Grévy (1871–1873) Louis Buffet (1873–1875) Gaston d'Audiffret-Pasquier (1875–1876) Jules Grévy (1876–1879) Léon Gambetta (1879–1881) Henri Brisson (1881–1885) Charles Floquet (1885–1888) Jules Méline (1888–1889) Charles Floquet (1889–1893) Jean Casimir-Perier (1893) Charles Dupuy (1893–1894) Jean Casimir-Perier (1894) Auguste Burdeau (1894) Henri Brisson (1894–1898) Paul Deschanel (1898–1902) Léon Bourgeois (1902–1904) Henri Brisson (1904–1905) Paul Doumer (1905–1906) Henri Brisson (1906–1912) Paul Deschanel (1912–1920) Raoul Péret (1920–1924) Paul Painlevé (1924–1925) Édouard Herriot (1925–1926) Raoul Péret (1926–1927) Fernand Bouisson (1927–1936) Édouard Herriot (1936–1940)
IV Republika, 1946–1958	Vincent Auriol (1946–1947) Édouard Herriot (1947–1954) André Le Troquer (1954–1955) Pierre Schneiter (1955) André Le Troquer (1956–1958)
V Republika, 1958–	Jacques Chaban-Delmas (1958–1969) Achille Peretti (1969–1973) Edgar Faure (1973–1978) Jacques Chaban-Delmas (1978–1981) Louis Mermaz (1981–1986) Jacques Chaban-Delmas (1986–1988) Laurent Fabius (1988–1992) Henri Emmanuelli (1992–1993) Philippe Séguin (1993–1997) Laurent Fabius (1997–2000) Raymond Forni (2000–2002) Jean-Louis Debré (2002–2007) Patrick Ollier (2007) Bernard Accoyer (2007–2012) Claude Bartolone (2012–2017) François de Rugy (2017–2018) Richard Ferrand (2018–2022) Yaël Braun-Pivet (od 2022)