Funkcja ekspresywna języka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Funkcja ekspresywna (emotywna) – funkcja wypowiedzi polegająca na wyrażaniu emocji i ocen osoby mówiącej^[1][2]. Wykorzystuje środki językowe zdradzające uczucia mówiącego wobec tematu wypowiedzi lub wobec odbiorcy. W celu wzmocnienia siły wypowiedzi stosuje się liczne wyrazy ekspresywne, nacechowane emocjonalnie. Komunikaty ekspresywne charakteryzują się również zastosowaniem apostrof, partykuł, wyrażeń indywidualnych (idiolektalnych); budowa wypowiedzeń waha się pod względem złożoności^[3].

Do istotnych cech wypowiedzi o przeważającej funkcji ekspresywnej należą również dominacja czasowników w 1. osobie liczby pojedynczej oraz duża liczba zaimków, typu: mnie, mój, ja. Stosuje się wykrzyknienia oraz pytania retoryczne, a całość komunikatu ma charakter subiektywny.

• jeść → żreć
• kłamać → łgać
• pić → żłopać
• chodzić → łazić
• mówić → gadać
• Ach, jak pięknie Pani wygląda!
• Boli mnie głowa.
• To idiota!

• styl artystyczny