Komunikacja językowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Komunikacja językowa – proces porozumiewania się ludzi za pomocą znaków językowych, w formie ustnej lub pisemnej. Wypracowanie teorii komunikacji powiązane jest w szczególności z powstaniem i rozwojem cybernetyki jako nauki o ogólnych zasadach sterowania informacjami i ich przekazu^[1].

Komunikacja językowa stanowi szczególną formę przekazywania informacji za pomocą języka (zob. funkcja komunikatywna języka). W procesie tym obecne są następujące elementy i zdarzenia: uczestnicy rozmowy (mówiący, słuchający), treść informacyjna, kodowanie i dekodowanie informacji za pomocą języka (kodu językowego)^[1].

Podstawowy model komunikacyjny obrazuje relację między nadawcą a odbiorcą. Pomiędzy tymi dwoma uczestnikami następuje przekaz informacji za pomocą języka, czyli usystematyzowanego kodu, składającego się z różnych znaków i zasad ich łączenia. Treść przekazywana przez nadawcę jest dekodowana, identyfikowana po przyjęciu przez odbiorcę. Efektywne przekazanie komunikatu możliwe jest tylko w przypadku, gdy odbiorca zna kod (język) używany przez nadawcę^[1].

Akt mowy

Jeżeli w akcie komunikacyjnym zawarte są określone intencje wobec odbiorcy (jest to prośba, obietnica, pytanie, groźba itd.), wówczas akt ten określa się jako akt mowy.

Akty mowy można podzielić na:

udane (fortunne) – takie, które trafiły do właściwego odbiorcy i zostały zinterpretowane zgodnie z intencją nadawcy;
nieudane (niefortunne) – odebrane przez innego odbiorcę lub niewłaściwie odczytane.

Funkcje wypowiedzi

Według koncepcji Romana Jakobsona można wyróżnić sześć funkcji wypowiedzi^[2]:

ekspresywna (emotywna) – gdzie największą wagę przykłada się do wyrażenia emocji;
impresywna (konatywna) – gdy nadawca stara się wpłynąć na odbiorcę;
przedstawieniowa (poznawcza, informatywna, informacyjna) – gdzie najistotniejszy jest przepływ treści informacyjnych, faktów;
fatyczna – czyli funkcja mająca na celu utrzymanie kontaktu pomiędzy nadawcą a odbiorcą;
metajęzykowa – gdy wypowiedź zawężona jest do opisu samego kodu/przekazu językowego;
poetycka (estetyczna) – gdzie największą wagę przykłada się do doznań estetycznych, sposobu organizacji komunikatu.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Mistrík 1993 ↓, s. 203.
↑ GrażynaG. Habrajska GrażynaG., Nakłanianie, perswazja, manipulacja językowa, „Acta Universitatis Lodziensis, Folia Litteraria Polonica”, 7 (2), 2005, s. 92 .

Bibliografia

JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).

[CITEREFMistrík1993203-1] Mistrík 1993 ↓, s. 203.

[h-2] GrażynaG. Habrajska GrażynaG., Nakłanianie, perswazja, manipulacja językowa, „Acta Universitatis Lodziensis, Folia Litteraria Polonica”, 7 (2), 2005, s. 92 .

[1]

[2]