Géza Maróczy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Géza Maróczy

Géza Maróczy, 1922
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1870 Segedyn
Data i miejsce śmierci	29 maja 1951 Budapeszt
Obywatelstwo	Węgry
Tytuł szachowy	arcymistrz (1950)
Multimedia w Wikimedia Commons

	a	b	c	d	e	f	g	h
8									8
7									7
6									6
5									5
4									4
3									3
2									2
1									1
	a	b	c	d	e	f	g	h

Wariant Maroczego w obronie sycylijskiej

Géza Maróczy (ur. 3 marca 1870 w Segedynie, zm. 29 maja 1951 w Budapeszcie) – węgierski arcymistrz szachowy pierwszej połowy XX wieku.

Pierwszy poważny sukces odniósł na turnieju w 1896 roku w Norymberdze, zajmując II miejsce za mistrzem świata Emanuelem Laskerem. Trzy lata później wspólnie z Harrym Pillsburym i Dawidem Janowskim zajął ponownie II miejsce za Laskerem w bardzo silnym turnieju w Londynie. W tym samym roku wygrał turniej w Wiedniu, wyprzedzając Carla Schlechtera aż o 1½ punktu.

Pierwsza dekada dwudziestego wieku to pasmo sukcesów Maróczego w turniejach szachowej elity. Wygrał turnieje w Monte Carlo (dwukrotnie, w 1902 i 1904 roku), Barmen (1905, wspólnie z Janowskim), Ostendzie (1905) i Wiedniu (1908, wspólnie z Oldřichem Durasem i Schlechterem). Uważano go wówczas za czołowego szachistę świata. Był przeciwnikiem niezmiernie trudnym do pokonania, do perfekcji opanował sztukę obrony. Był wystarczająco silnym szachistą, by móc walczyć o tytuł mistrza świata z ówczesnym mistrzem Emanuelem Laskerem, jednak do takiego meczu ze względów finansowych nigdy nie doszło.

Po 1910 roku siła gry Maróczego nieco osłabła. W latach dwudziestych odniósł jednak kilka znaczących sukcesów. Turniej w Karlowych Warach w 1923 roku, wygrał wspólnie z późniejszym mistrzem świata Aleksandrem Alechinem i Jefimem Bogolubowem. Maróczy był liderem bardzo silnej drużyny Węgier w pierwszych olimpiadach szachowych. W 1927 roku węgierska drużyna pod jego wodzą zdobyła złote medale, w 1930 roku – srebrne. Ostatniego swojego występu na olimpiadzie w Folkestone w 1933 roku sześćdziesięciotrzyletni Maróczy nie mógł już uznać za udany (uzyskał wynik 41,2%)^[1].

Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyższy ranking osiągnął w maju 1906 r., z wynikiem 2820 punktów zajmował wówczas 1. miejsce na świecie^[2].

Wniósł duży wkład w rozwój teorii szachowej, zarówno debiutowej, jak i gry końcowej. Jego nazwisko nosi jeden z systemów w obronie sycylijskiej, powstający po posunięciach:

1.e4 c5 2.Sf3 Sc6 3.d4 c:d4 4.S:d4 g6 5.c4

System, choć w pełni wartościowy, nie jest często spotykany w partiach turniejowych. Przede wszystkim dlatego, iż inne warianty w obronie sycylijskiej dają czarnym większe szanse na wyrównanie.

• W.Litmanowicz, J. Giżycki, "Szachy od A do Z", tom I, Warszawa 1986, str. 565-566

• Géza Maróczy – wybrane partie szachowe (ang.)