Góra Cooka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Góra Cooka

Mount Cook, Aoraki

Góra Cooka
Państwo	Nowa Zelandia
Położenie	region Canterbury Wyspa Południowa
Pasmo	Alpy Południowe
Wysokość	3724 m n.p.m.
Wybitność	3724 m
Pierwsze wejście	1894 Tom Fyfe, George Graham, Jack Clarke
Położenie na mapie Nowej Zelandii Góra Cooka
43°36′S 170°10′E/-43,600000 170,166667
Multimedia w Wikimedia Commons

Góra Cooka (ang. Aoraki/Mount Cook, maori Aoraki) – najwyższy szczyt Nowej Zelandii, położony w Alpach Południowych, łańcuchu górskim ciągnącym się wzdłuż zachodniego wybrzeża Wyspy Południowej. Jego wysokość wynosiła początkowo 3764 m n.p.m., ale obecnie jedynie 3724 m (w grudniu 1991 roku, na skutek osunięcia się skał, wysokość zmniejszyła się o 10 m, zaś w 1996 o dalsze 30 m). Brytyjska nazwa została nadana na cześć kapitana Jamesa Cooka, który dotarł do Nowej Zelandii w 1770 roku. Nazwa maoryska pochodzi z legendy iwi Ngāi Tahu zamieszkującej Wyspę Południową: Aoraki miał być jednym z trzech synów Ojca Niebios, który zamienił się w skałę.

Szczyt słynie z bardzo dużej wysokości względnej - ściana Caroline Face ma wysokość 2500 m^[1]. Na zboczach znajdują się dwa lodowce górskie: Lodowiec Tasmana i Hookera. Szczyt objęty jest ochroną w ramach Parku Narodowego Góry Cooka.

Góra Cooka jest miejscem często odwiedzanym przez turystów. Pierwszego wejścia dokonali Tom Fyfe, Georga Graham i Jack Clarke w 1894 roku.

Niegdyś u podnóża góry istniała skocznia narciarska Mount Cook Ski Jump^[2].

• Wielka Encyklopedia Gór i Alpinizmu, WEGA, tom V, Góry Afryki, Antarktydy, Australii i Oceanii. Małgorzata i Jan Kiełkowscy (red. całości), Wydawn. „Stapis”, Katowice 2010; ISBN 978-83-61050-39-1

• Góra Cooka