Geografia Czadu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mapa Czadu
Masyw Tibesti z najwyższym wzniesieniem Emi Koussi (3415 m n.p.m.); zdjęcie wykonane z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej
Zdjęcia zanikającego jeziora Czad na przestrzeni lat 1973–2001
Akacja – jedno z drzew wyróżniających się w krajobrazie Czadu
Żyrafa – jeden z najliczniej występujących ssaków w Czadzie
Ulica w stolicy państwa – Ndżamena

Geografia Czadu – dziedzina nauki zajmująca się badaniem Czadu pod względem geograficznym.

Czad (fr. République du Tchad, arab. ‏جمهوريّة تشاد‎, Jumhuriyat Tashad) to państwo w środkowej Afryce, graniczące od północy z Libią, od wschodu z Sudanem, od południa z Republiką Środkowoafrykańską, od południowego zachodu z Kamerunem i Nigerią, a od zachodu z Nigrem. Nazwa państwa pochodzi od jeziora Czad.

Powierzchnia i granice

[edytuj | edytuj kod]

Czad jest państwem w środkowej Afryce bez dostępu do morza, leżącym częściowo na Saharze, o powierzchni całkowitej 1,3 mln km²[1] (1 284 000 km²[2]). Długość jego granic lądowych wynosi: 5145 km, Czad graniczy[1] [a]:

Granice państwa nie przebiegają wzdłuż granic naturalnych czy etnicznych – są dziedzictwem po erze kolonializmu[3].

Podział administracyjny

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Podział administracyjny Czadu.

W 2008 roku Czad został podzielony na 22 regiony, w tym region stołeczny Ndżamena posiadający specjalny status administracyjny; w 2012 roku region Ennedi został podzielony na dwa regiony: Ennedi Wschodnie i Ennedi Zachodnie[4].

Ukształtowanie powierzchni

[edytuj | edytuj kod]

Większość powierzchni kraju leży w rozległej niecce sedymentacyjnej – Kotlinie Czadu[5], otwartej ku zachodowi, gdzie rozciąga się zapadliskowe obniżenie: kotlina Bodele, oraz niecka jeziora Czad[3]. Środkowa część kotliny Bodele i obszary przyległe są pokryte wydmami, w części wschodniej ruchomymi.

Na południu Kotlina Czadu wznosi się ku wyżynom położonym na wysokości 500–600 metrów, na wschodzie jest ograniczona przez znacznie wyższe krystaliczne wyżyny[3]: Erdi, Ennedi i Wadaj, na północy przez masyw wulkaniczny Tibesti z najwyższym szczytem Czadu – Emi Kussi (3415 m n.p.m.)[5][2], na północnym wschodzie przez piaskowcowy masyw Ennedi[3], a na południowym zachodzie przez góry Adamawa i Mandara[3].

Najniższy punkt Czadu znajduje się na wysokości w Djourab (175 m n.p.m.)[3][b].

Klimat

[edytuj | edytuj kod]

Duża rozciągłość południkowa sprawia, że w Czadzie występują różne typy klimatów[3].

Na północy kraju występuje panuje klimat zwrotnikowy kontynentalny, wybitnie suchy[5]. Deszcze mają charakter epizodyczny, zdarzają się lata pozbawione opadów. Średnia suma opadów dla północnego Czadu to 20–30 mm[5]. Przez większą część roku temperatury w dzień przekraczają 30 °C, często dochodząc nawet do 50 °C[5]. W nocy temperatury spadają, zimą na pustyni zdarzają się nawet przymrozki. W okresie zimowym średnie temperatury wynoszą około 20 °C. Latem średnia temperatura przekracza 34 °C.

Tibesti (północno-zachodnia część kraju) ma klimat górski z większymi opadami i niższą średnią temperaturą. W pozostałej części kraju występuje klimat równikowy o cechach monsunowych. Mniej więcej na szerokości stolicy kraju 13°N pojawia się wyraźna pora deszczowa, która wydłuża się w kierunku południowym.

Na południu kraju panuje klimat podrównikowy suchy, stopniowo przechodzący ku wilgotnemu[5]. Średnia roczna suma opadów to 1000–1300 mm (pora deszczowa od maja do października), a w porze deszczowej występują częste burze[5]. Temperatury nie wykazują dużych amplitud. Temperatura powietrza wynosi od 25 °C zimą do 30–32 °C w najgorętszych miesiącach (marzec–kwiecień).

Rzeka Szari przepływa przez terytorium państwa Czad i wpada do jeziora Czad.
 Osobny artykuł: Czad (jezioro).

Rzeki stałe płyną tylko na południu[5]. Najdłuższą rzeką jest Szari, która wraz z dopływem, rzeką Logon, uchodzi rozległą deltą do jeziora Czad[5][6]. W środkowej części Czadu występują rzeki okresowe, wzbierające latem, które głównie spływają z wyżyny Wadaj, a niektóre prowadzą do jeziora Fitri. Liczne uedy na północy wypełniają się wodą rzadko, tylko po sporadycznych opadach[5]. Znaczną część powierzchni zajmują bagna. Największym zbiornikiem wodnym na terenie Czadu jest zanikające jezioro endoreiczne Czad, od którego nazwy wywodzi się nazwa państwa Czad[7].

Świat roślinny

[edytuj | edytuj kod]

Flora Czadu obejmuje co najmniej 2288 gatunków roślin, z czego 2173 (88%) to gatunki rodzime, wśród których znajduje się 55 endemitów (2,2% flory). Należy do najsłabiej poznanych w Afryce – studia nad nią rozpoczęto w latach 50. XX wieku, ale wojny przerwały badania w latach 70. Dopiero w drugim dziesięcioleciu XXI wieku powrócono do systematycznych badań krajowej flory[8].

Czad podzielony jest na trzy główne pasy różniące się warunkami ekologicznymi i roślinnością, z czwartym zajmującym niewielką powierzchnię na południowym krańcu kraju. Trzecią część kraju od północy stanowią pustynie Sahary, wśród których wyróżnia się masyw Tibesti z roślinnością saharyjsko-górską. W górach tych stwierdzono 450 gatunków roślin, obejmujących zarówno przedstawicieli flory saharyjskiej, jak i śródziemnomorskiej (m.in. wrzosiec drzewiasty[5]), afrykańskiej górskiej, jak i typowej dla Sahelu. W głębokich wąwozach utrzymuje się nawet roślinność drzewiasta[8].

Na południe od pasa pustyń występują półpustynie Sahelu składające się z mozaiki suchych sawann, formacji ciernistych zarośli i rzadkich drzew. W krajobrazie wyróżniają się akacje Acacia, Commiphora africana, kolibło egipskie Balanites aegyptiaca, przedstawiciele wilczomleczowtych Euphorbiaceae. W obszarze tym znajduje się Jezioro Czad z roślinnością wodną – grzybienie Nymphaea i szuwarami (m.in. z ciborą papirusową Cyperus papyrus, trzciną pospolitą Phragmites australis, żywopłonem Aeschynomene). Poza mokradłami obszar ten ulega postępującemu pustynnieniu[8].

Południowa trzecia część kraju to tzw. pas sudański (ang. Sudanian belt) z suchymi lasami budowanymi przez Celtis integrifolia, Hymenocardia acida, Lannea spp., Prosopis africana, Mytragyna inermis. Na południowych krańcach kraju występuje mozaika roślinności sudano-gwinejskiej (ang. Sudano-Guinean vegetation) tworzona przez mozaikę lasów suchych oraz częściowo zimozielonych lasów deszczowych, wtórnych ekosystemów trawiastych[8].

Świat zwierzęcy

[edytuj | edytuj kod]

Na obszarach sawanny występują m.in.: słonie, hipopotamy, nosorożce, guźce, żyrafy, antylopy, lwy, lamparty i gepardy oraz liczne gatunki ptaków[3]. Wody rzek i jezior należą do najbardziej obfitujących w ryby w Afryce[3].

Ochrona środowiska naturalnego

[edytuj | edytuj kod]

Pod ochroną prawną znajduje się ok. 9% pow. kraju[5]. Na terenie Czadu utworzono cztery parki narodowe: Zakouma, Manda, Goz Beïda i Sena Oura oraz dziewięć rezerwatów[9]. Jeziora Ounianga i masyw Ennedi zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[10][11].

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

Według spisu z 2009 roku w Czadzie mieszka 11 039 873 ludzi[12], a według szacunków w 2017 Czad zamieszkuje 12 075 985 ludzi[2]. Przyrost naturalny w 2017 roku szacowany jest na 1,86%[2].

22,8% mieszkańców Czadu mieszka w miastach[2]. Największym miastem Czadu jest stolica Ndżamena z 1,26 milionem mieszkańców w 2015 roku[2].

Na terenie Czadu funkcjonuje ponad 100 różnych języków bądź dialektów[3][2]. Oficjalnymi językami są francuski i arabski[2]. Analfabetyzm sięga ponad 75%[2].

Struktura etniczna

[edytuj | edytuj kod]

Struktura etniczna podana za szacunkami The World Factbook z 2017 roku[2]:

  • Sara (Ngambaye/Sara/Madjingaye/Mbaye): 29,9%
  • Kanembu/Bornu/Buduma: 9,7%
  • Arabowie: 9,6%
  • Wadai/Maba/Masalit/Mimi: 7,5%
  • Gorane: 5,8%
  • Masa/Musseye/Musgum: 4,9%
  • Marba/Lele/Mesme: 3,7%
  • Bulala/Medogo/Kuka: 3,6%
  • Bidiyo/Migaama/Kenga/Dangleat: 2,6%
  • Dadjo/Kibet/Muro: 2,5%
  • Mundang: 2,5%
  • Tupuri/Kera: 2,1%
  • Gabri/Kabalaye/Nanchere/Somrai: 2%
  • Fulani/Fulbe/Bodore: 1,9%
  • Karo/Zime/Peve: 1,3%
  • Zaghawa/Bideyat/Kobe: 1,1%
  • Tama/Assongori/Mararit: 1,1%
  • Baguirmi/Barma: 1,1%
  • Mesmedje/Massalat/Kadjakse: 0,8%
  • inni: 6,2%

Struktura religijna

[edytuj | edytuj kod]

Struktura religijna podana za szacunkami The World Factbook z 2017 roku[2]:

Struktura wiekowa mieszkańców

[edytuj | edytuj kod]

Struktura wiekowa podana za szacunkami The World Factbook z 2017 roku[2]:

  • do 14 lat: 43,02%
  • 15–64 lat: 53,06%
  • Powyżej 65 lat: 3,02%

Przewidywana długość życia

[edytuj | edytuj kod]

Dane podane za szacunkami The World Factbook z 2017 roku[2]:

  • kobiety: 51,9 lat
  • mężczyźni: 49,4 lat
  1. Inne źródła podają, że długość jego granic wynosi 6406 km, w tym granica z Libią wynosi 1050 km, z Sudanem – 1403 km, z Republiką Środkowoafrykańską – 1556 km, z Kamerunem 1116 km, z Nigerią – 85 km, a z Nigrem – 1196km[2].
  2. Inne źródła podają, że Djourab znajduje się na wysokości 160 m n.p.m.[2]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Czad, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2017-12-22].
  2. a b c d e f g h i j k l m n o CIA: The World Factbook: Chad. [dostęp 2017-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-18)]. (ang.).
  3. a b c d e f g h i j Chad, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-12-22] (ang.).
  4. Republique du Tchad: Ordonnance No. 27/PR/2012. [dostęp 2017-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-03)]. (ang.).
  5. a b c d e f g h i j k l Czad. Warunki naturalne, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2017-12-22].
  6. James R. Penn: Rivers of the World: A Social, Geographical, and Environmental Sourcebook. ABC-CLIO, 2001, s. 37. ISBN 978-1-57607-042-0. [dostęp 2017-12-22]. (ang.).
  7. John Everett-Heath: The Concise Dictionary of World Place Names. Oxford University Press, 2017. ISBN 978-0-19-255646-2. [dostęp 2017-12-18]. (ang.).
  8. a b c d Giuseppe Brundu, Ignazio Camarda. The Flora of Chad: a checklist and brief analysis. „PhytoKeys”. 23, s. 1–17, 2013. DOI: 10.3897/phytokeys.23.4752. (ang.). 
  9. Chad – Protected Areas. [w:] protectedplanet.net [on-line]. [dostęp 2017-12-22]. (ang.).
  10. UNESCO: Lakes of Ounianga. [dostęp 2017-12-22]. (ang.).
  11. UNESCO: Ennedi Massif: Natural and Cultural Landscape. [dostęp 2017-12-22]. (ang.).
  12. INSEED: DEUXIEME RECENSEMENT GENERAL DE LA POPULATION ET DE L’HABITAT (RGPH2, 2009): RESULTATS GLOBAUX DEFINITIFS. 2012. [dostęp 2017-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)]. (fr.).