Giampaolo Di Paola – Wikipedia, wolna encyklopedia

Giampaolo Di Paola

Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1944 Torre Annunziata
Minister obrony Włoch
Okres	od 16 listopada 2011 do 28 kwietnia 2013
Poprzednik	Ignazio La Russa
Następca	Mario Mauro
Przewodniczący Komitetu Wojskowego NATO
Okres	od 2008 do 2011
Poprzednik	Raymond Henault
Następca	Knud Bartels
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Giampaolo Di Paola (ur. 15 sierpnia 1944 w Torre Annunziata) – włoski wojskowy, admirał, były szef sztabu obrony Włoskich Sił Zbrojnych oraz przewodniczący Komitetu Wojskowego NATO. Od 2011 do 2013 minister obrony w rządzie Mario Montiego.

W 1963 rozpoczął karierę wojskową w ramach Marina Militare, włoskiej marynarki wojennej. W 1966 został absolwentem Akademii Marynarki Wojennej (Accademia Navale) w Livorno. W 1967 rozpoczął naukę w szkole kształcącej załogi okrętów podwodnych. Do początku lat 80. służył na tego typu jednostkach.

W 1981 studiował w NATO Defense College w Rzymie. Następnie do 1984 był urzędnikiem w Naczelnym Dowództwie Połączonych Sił Zbrojnych NATO na Atlantyku. W 1984 objął dowództwo jednej z fregat typu Maestrale – MM Grecale. Od 1986 do 1989 objął stanowisko szefa działu planowania i programowania w dyrekcji planowania finansowego marynarki wojennej. Następnie przez rok jako kapitan dowodził okrętem flagowym Marina Miltare – lotniskowcem MM Giuseppe Garibaldi. W 1990 powrócił do sztabu marynarki wojennej, pełniąc kolejno funkcje asystenta wykonawczego zastępcy szefa sztabu, szefa oddziału planowania i – w latach 1993–1994 – asystenta szefa sztabu ds. planowania i operacji wojskowych.

W 1994 w randze kontradmirała wszedł w skład sztabu obrony w Ministerstwie Obrony jako szef dyrektoriatu polityki obronnej. Stanowisko to zajmował do 1998. Następnie do 2001 był szefem gabinetu ministra obrony. W 1999 otrzymał nominację na wiceadmirała. Brał aktywny udział w planowaniu włoskiego udziału w akcjach na Bałkanach w latach 90. W 2001 powołano go na sekretarza generalnego obrony.

10 marca 2004 został mianowany na stopień admirała. Objął wówczas urząd szefa sztabu obrony Włoskich Sił Zbrojnych, który zajmował do 12 lutego 2008. W tym samym roku został powołany na przewodniczącego Komitetu Wojskowego NATO. 17 września 2011 w jego miejsce został wybrany generał Knud Bartels, dotychczasowy szef obrony Królestwa Danii.

16 listopada 2011 objął urząd ministra obrony w rządzie, na czele którego stanął Mario Monti^[1]. Zakończył urzędowanie 28 kwietnia 2013, jego następcą został Mario Mauro.

Żonaty z Robertą, ma dwie córki.

Włoskie

• Wielki Oficer Wojskowego Orderu Włoch
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
• Medaglia Mauriziana
• Złoty Medal Zasługi za Długoletnie Dowództwo
• Medaglia d'onore di lunga navigazione marittima
• Krzyż Złoty za Długoletnią Służbę Wojskową

Zagraniczne

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego (Watykan)
• Krzyż Wielki z Mieczami Orderu Pro Merito Melitensi (Zakon Maltański)
• Medal Zakonu Maltańskiego za operacje w byłej Jugosławii
• Medal UNMIK za operacje w Kosowie (NATO)
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Jerzego
• Krzyż Wielki Orderu Bernardo O’Higginsa (Chile)
• Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
• Komandor Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
• Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka (Portugalia)
• Wielki Oficer Wojskowego Orderu Świętej Agaty (San Marino)
• Komandor Legii Zasługi (USA)^[2]

• Chairman of the Military Committee: Admiral Giampaolo Di Paola. nato.int. [dostęp 2011-11-16]. (ang.).