Hubert Pierlot – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hubert Pierlot

Hubert Pierlot (1947)
Pełne imię i nazwisko	Hubert Marie Eugène Pierlot
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1883 Cugnon
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 1963 Uccle
Premier Belgii
Okres	od 22 lutego 1939 do 12 lutego 1945
Przynależność polityczna	Partia Katolicka
Poprzednik	Paul-Henri Spaak
Następca	Achille Van Acker
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Hubert Marie Eugène Pierlot (ur. 23 grudnia 1883 w Cugnon, zm. 13 grudnia 1963 w Uccle^[1]) – belgijski polityk oraz prawnik, parlamentarzysta i minister. Od 22 lutego 1939 do 12 lutego 1945 premier Belgii, urzędujący w okresie okupacji swojego kraju przez wojska niemieckie w czasie II wojny światowej.

Kształcił się na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium, gdzie uzyskał licencjat z nauk politycznych oraz doktorat z prawa. Praktykował jako adwokat w ramach brukselskiej palestry^[1].

Jako ochotnik walczył w trakcie I wojny światowej, kończąc służbę w randze porucznika. Zaangażował się następnie w działalność polityczną, w latach 1919–1920 był szefem sztabu premiera Léona Delacroix. W 1926 został wybrany w skład belgijskiego Senatu. W 1934 premier Charles de Broqueville powierzył mu stanowisko ministra spraw wewnętrznych, którym zarządzał do 1935. Później pełnił funkcję ministra rolnictwa w gabinecie Paula van Zeelanda, w połowie lat 30. kierował także partią katolicką^[1].

W lutym 1939 objął urząd premiera Belgii. Do sierpnia tegoż roku kierował jednocześnie resortem spraw zagranicznych, a od października 1942 do września 1944 stał także na czele resortu obrony. Po zajęciu Belgii przez wojska niemieckie w maju 1940 Hubert Pierlot wraz ze swoim rządem ewakuował się do Francji. W sierpniu 1940 po zerwaniu stosunków dyplomatycznych przez rząd Vichy Hubert Pierlot i minister Paul-Henri Spaak wyjechali do Hiszpanii, gdzie zostali zatrzymani i osadzeni w areszcie domowym w Barcelonie. Obu politykom udało się jednak uciec i następnie przedostać w październiku tegoż roku do Wielkiej Brytanii. Hubert Pierlot kierował dalej emigracyjnym gabinetem, powrócił do kraju we wrześniu 1944, a zakończył urzędowanie na stanowisku premiera w lutym 1945^[1].

Odznaczony najwyższymi odznaczeniami krajowymi:

• Orderem Leopolda III klasy,
• Orderem Korony IV klasy,
• Orderem Leopolda II IV klasy^[1].

Otrzymał także m.in. Krzyże Wielkie:

• Orderu Dębowej Korony (Luksemburg),
• Orderu Krzyża Południa (Brazylia),
• Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia),
• Orderu Gwiazdy Polarnej (Szwecja),
• Legii Honorowej (Francja),
• Orderu Korony (Iran).

Uhonorowany Medalem Wolności (USA) oraz tytułem ministra stanu^[1].