Bart De Wever – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bart De Wever
	; Bart De Wever (2014)
Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1970 ; Mortsel
	Premier Belgii
Okres	od 3 lutego 2025
Przynależność polityczna	Nowy Sojusz Flamandzki
Poprzednik	Alexander De Croo
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bart Albert Liliane De Wever (ur. 21 grudnia 1970 w Mortsel) – belgijski i flamandzki polityk i samorządowiec, w latach 2004–2025 przewodniczący Nowego Sojuszu Flamandzkiego (N-VA), w latach 2013–2025 burmistrz Antwerpii, od 2025 premier Belgii.

Życiorys

Ukończył studia magisterskie z zakresu historii na Uniwersytecie Katolickim w Leuven. Działał w tym czasie w organizacjach studenckich – liberalnej LVSV (Liberaal Vlaams Studentenverbond) i katolickiej KVHV z Antwerpii (Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond). Pełnił funkcję redaktora naczelnego „Tegenstroom” i „Ons Leven”. Pracował jako asystent na uczelni, m.in. przy pisaniu encyklopedii ruchu flamandzkiego (Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging).

W 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Flamandzkiego. W tym samym roku zastąpił Geerta Bourgeois na stanowisku przewodniczącego Nowego Sojuszu Flamandzkiego. W 2007 został wybrany do rady miejskiej w Antwerpii. W tym samym roku w wyborach parlamentarnych z powodzeniem kandydował do federalnej Izby Reprezentantów z listy kartelu wyborczego N-VA i flamandzkich chadeków (CD&V). Brał udział w negocjacjach koalicyjnych nad powołaniem nowego gabinetu, ostatecznie jego ugrupowanie pozostało poza koalicją współtworzącą rząd Yves'a Leterme.

W 2008 Bart De Wever doprowadził do zerwania sojuszu z CD&V. Na skutek wyborów regionalnych w 2009 powrócił do sprawowania mandatu deputowanego w Parlamencie Flamandzkim. W wyborach w 2010 jego partia uzyskała najwięcej mandatów w obu izbach parlamentu federalnego (sam został wybrany do federalnego Senatu). W konsekwencji król powierzył mu funkcję mediatora (informateur), odpowiedzialnego za koordynację rozmów prowadzących do wyłonienia nowego rządu^[1], misja ta zakończyła się jednak niepowodzeniem. 1 stycznia 2013 objął urząd burmistrza Antwerpii (utrzymywał tę funkcję po kolejnych wyborach lokalnych, sprawując ją do 2025).

W 2014 wybrany ponownie do Izby Reprezentantów, a w 2019 uzyskał mandat posła do Parlamentu Flamandzkiego^[2]. W 2024 po raz kolejny został wybrany do niższej izby belgijskiego parlamentu^[3].

W wyborach w 2024 kierowana przez niego partia ponownie uzyskała największą reprezentację w niższej izbie federalnego parlamentu. Po wyborach tych doszło do długotrwałych negocjacji nad powołaniem nowej koalicji rządowej. Zakończyły się one 31 stycznia 2025 podpisaniem porozumienia przez N-VA, MR, LE, Vooruit oraz CD&V). 3 lutego 2025 Bart De Wever objął stanowisko premiera. Tego samego dnia zaprzysiężono również członków jego gabinetu, który rozpoczął wówczas urzędowanie^[4]^[5]. W tym samym miesiącu ustąpił też z funkcji przewodniczącego partii^[6].

Skład rządu

premier: Bart De Wever (N-VA)^[5]^[7]
wicepremier, minister pracy, gospodarki i rolnictwa: David Clarinval (MR)
wicepremier, minister spraw zagranicznych, europejskich i współpracy rozwojowej: Maxime Prévot (LE)
wicepremier, minister spraw społecznych i zdrowia: Frank Vandenbroucke (Vooruit)
wicepremier, minister budżetu: Vincent Van Peteghem (CD&V)
wicepremier, minister finansów i emerytur: Jan Jambon (N-VA)
minister sprawiedliwości: Annelies Verlinden (CD&V)
minister spraw wewnętrznych: Bernard Quintin (MR)
minister obrony: Theo Francken (N-VA)
minister mobilności, klimatu i tranzycji ekologicznej: Jean-Luc Crucke (LE)
minister ds. modernizacji administracji publicznej: Vanessa Matz (LE)
minister ds. ochrony konsumentów, zwalczania oszustw społecznych, osób niepełnosprawnych i równych szans: Rob Beenders (Vooruit)
minister ds. azylu, migracji i integracji społecznej: Anneleen Van Bossuyt (N-VA)
minister energii: Mathieu Bihet (MR)
minister ds. samozatrudnionych, małej i średniej przedsiębiorczości: Eléonore Simonet (MR)

Przypisy

↑ Informateur: De Wever gaat opdracht in totale discretie afhandelen. metrotime.be, 17 czerwca 2010. [dostęp 2019-06-03]. (niderl.).
↑ Informacje na stronie polling2019.belgium.be. [dostęp 2019-06-03]. (ang.).
↑ Elections: voici la nouvelle liste des députés du parlement fédéral. lesoir.be, 10 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-11]. (fr.).
↑ Jowita Kiwnik Pargana: Bart De Wever zaprzysiężony na urząd premiera Belgii. pap.pl, 3 lutego 2025. [dostęp 2025-02-03].
↑ ^a ^b Maïthé Chini: Who’s in Belgium’s new Federal Government?. brusselstimes.com, 3 lutego 2025. [dostęp 2025-02-03]. (ang.).
↑ Yente Van der Sande: Burgemeester van Hasselt Steven Vandeput wordt tijdelijk nieuwe partijvoorzitter N-VA: „Ik doe wat de partij van mij verwacht”. vrt.be, 2 lutego 2025. [dostęp 2025-02-03]. (niderl.).
↑ Eedaflegging van de federale regering. monarchie.be, 3 lutego 2025. [dostęp 2025-02-03]. (niderl.).

Bibliografia

Bart De Wever. n-va.be. [dostęp 2019-06-03]. (niderl.).
Profil na stronie Parlamentu Flamandzkiego. [dostęp 2019-06-03]. (niderl.).

[1] Informateur: De Wever gaat opdracht in totale discretie afhandelen. metrotime.be, 17 czerwca 2010. [dostęp 2019-06-03]. (niderl.).

[2] Informacje na stronie polling2019.belgium.be. [dostęp 2019-06-03]. (ang.).

[3] Elections: voici la nouvelle liste des députés du parlement fédéral. lesoir.be, 10 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-11]. (fr.).

[4] Jowita Kiwnik Pargana: Bart De Wever zaprzysiężony na urząd premiera Belgii. pap.pl, 3 lutego 2025. [dostęp 2025-02-03].

[skład-5] Maïthé Chini: Who’s in Belgium’s new Federal Government?. brusselstimes.com, 3 lutego 2025. [dostęp 2025-02-03]. (ang.).

[6] Yente Van der Sande: Burgemeester van Hasselt Steven Vandeput wordt tijdelijk nieuwe partijvoorzitter N-VA: „Ik doe wat de partij van mij verwacht”. vrt.be, 2 lutego 2025. [dostęp 2025-02-03]. (niderl.).

[7] Eedaflegging van de federale regering. monarchie.be, 3 lutego 2025. [dostęp 2025-02-03]. (niderl.).

[a-8] Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.

[b-9] Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).

[10] Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[A]

[B]

[C]

Przywódcy państw	Albania Andora Austria Belgia Białoruś Bośnia i Hercegowina Bułgaria Chorwacja Czarnogóra Cypr^[A] Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Hiszpania Holandia Irlandia Islandia Liechtenstein Litwa Luksemburg Łotwa Kosowo^[B] Macedonia Północna Malta Mołdawia Monako Niemcy Norwegia Polska Portugalia Rosja Rumunia San Marino Serbia Słowacja Słowenia Szwajcaria^[C] Szwecja Turcja^[A] Ukraina Watykan Węgry Wielka Brytania Włochy
Przywódcy państw nieuznawanych	Cypr Północny Naddniestrze
Premierzy rządów	Albania Andora Austria Belgia Białoruś Bośnia i Hercegowina Bułgaria Chorwacja Czarnogóra Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Hiszpania Holandia Irlandia Islandia Kosowo Liechtenstein Litwa Luksemburg Łotwa Macedonia Północna Malta Mołdawia Monako Niemcy Norwegia Polska Portugalia Rosja Rumunia Serbia Słowacja Słowenia Szwecja Ukraina Watykan Węgry Wielka Brytania Włochy
Premierzy rządów państw nieuznawanych	Cypr Północny Naddniestrze

Przewodniczący Rady Europejskiej	Costa (nie głosuje)
Członkowie Rady Europejskiej (27)	Stocker (AT) De Wever (BE) Żelazkow (BG) Plenković (HR) Christodulidis (CY) Fiala (CZ) Frederiksen (DK) Michal (EE) Orpo (FI) Macron (FR) Scholz (DE) Mitsotakis (GR) Orbán (HU) Martin (IE) Meloni (IT) Siliņa (LV) Nausėda (LT) Frieden (LU) Abela (MT) Schoof (NL) Tusk (PL) Montenegro (PT) Bolojan (RO) Fico (SK) Golob (SI) Sánchez (ES) Kristersson (SE)
Przewodniczący Komisji Europejskiej	Von der Leyen (nie głosuje)
Przedstawiciele organów Unii Europejskiej	Kallas (wysoki przedstawiciel) (nie głosuje) Metsola (przewodniczący PE) (na zaproszenie, nie głosuje)