Przewodniczący Parlamentu Europejskiego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przewodniczący Parlamentu Europejskiego
Ilustracja
Obecny Przewodniczący PE
Obecny Przewodniczący Parlamentu Europejskiego
Roberta Metsola
Stanowisko
Organizacja

 Unia Europejska

Data utworzenia

1952 / 1958[1]

Pierwszy Przewodniczący PE

Paul-Henri Spaak / Robert Schuman[1]

Długość kadencji

2 lata i 6 miesięcy

Obecny Przewodniczący PE

Roberta Metsola

Strona internetowa

Przewodniczący Parlamentu Europejskiegoorgan przewodniczący obradom i działalności Parlamentu Europejskiego. Jego zadaniem jest również reprezentować Parlament Europejski na świecie.

Wybór

[edytuj | edytuj kod]

Przewodniczący jest wybierany w głosowaniu tajnym. Kandydaturę mogą zgłosić, za zgodą zainteresowanego, grupa polityczna, lub co najmniej 40 posłów. W Regulaminie Parlamentu Europejskiego podkreśla się, że „podczas wyboru Przewodniczącego, wiceprzewodniczących i kwestorów, wskazane jest zapewnienie sprawiedliwej reprezentacji państw członkowskich oraz opcji politycznych”[2].

Przewodniczący wybierany jest bezwzględną większością oddanych głosów. Jeśli po trzech turach głosowań żaden kandydat nie otrzyma takiej większości, w czwartej kandydują tylko dwaj posłowie, którzy w trzeciej turze otrzymali największą liczbę głosów. Za wybranego zostaje uznany kandydat, który otrzymał więcej głosów, a w przypadku równej liczby głosów – kandydat starszy wiekiem[3].

Kadencja przewodniczącego wynosi 2,5 roku[4].

Funkcje

[edytuj | edytuj kod]

Kompetencje Przewodniczącego określa art. 20 Regulaminu Parlamentu Europejskiego. Przewodniczący kieruje całością prac Parlamentu i jego organów. Ponadto posiada pełnię uprawnień do przewodniczenia obradom Parlamentu i zapewnienia ich sprawnego przebiegu. W tym zakresie Przewodniczący:

  • otwiera, zawiesza i zamyka posiedzenia,
  • rozstrzyga o dopuszczalności poprawek (do projektu dokumentu) oraz o zgodności sprawozdań z Regulaminem,
  • dba o przestrzeganie Regulaminu i utrzymanie porządku,
  • udziela głosu,
  • ogłasza zamknięcie dyskusji,
  • poddaje wnioski pod głosowanie i ogłasza wyniki głosowania,
  • kieruje do komisji informacje dotyczące spraw leżących w ich gestii.

Przewodniczący może zabrać głos w dyskusji tylko w celu jej podsumowania lub zdyscyplinowania mówcy. Jeżeli chce on brać udział w debacie, opuszcza fotel Przewodniczącego, który może zająć ponownie dopiero po jej zakończeniu.

Na płaszczyźnie kontaktów międzynarodowych, podczas oficjalnych uroczystości, w czynnościach administracyjnych, sądowych i finansowych Parlament jest reprezentowany przez Przewodniczącego, który może delegować te uprawnienia na wiceprzewodniczących. Ponadto wiceprzewodniczący zastępują Przewodniczącego w razie jego nieobecności, niemożności wykonywania przez niego obowiązków, bądź gdy chce on uczestniczyć w dyskusji[5].

Lista Przewodniczących

[edytuj | edytuj kod]

Przewodniczący Zgromadzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (1952–1958)

[edytuj | edytuj kod]
Imię i nazwisko Daty urzędowania Frakcja Partia narodowa Kraj
Paul-Henri Spaak 1952–1954 SOC BSP-PSB  Belgia
Alcide De Gasperi 1954[6] CD DC  Włochy
Giuseppe Pella 1954–1956 CD DC  Włochy
Hans Furler 1956–1958 (pierwszy raz) CD CDU  RFN

Przewodniczący Zgromadzenia Parlamentarnego (1958–1962)

[edytuj | edytuj kod]
Imię i nazwisko Rozpoczęcie urzędowania Zakończenie urzędowania Frakcja Partia Narodowa Kraj
Robert Schuman 1958 1960 CD MRP  Francja
Hans Furler 1960 1962 CD CDU  RFN

Przewodniczący powołanego Parlamentu (1962–1979)

[edytuj | edytuj kod]
Imię i nazwisko Urzędowanie Frakcja Partia Narodowa
Gaetano Martino 1962–1964 LIB PLI  Włochy
Jean Duvieusart 1964–1965 CD RW  Belgia
Victor Leemans 1965–1966 CD CVP  Belgia
Alain Poher 1966–1969 CD MRP  Francja
Mario Scelba 1969–1971 CD DC  Włochy
Walter Behrendt 1971–1973 SOC SPD  RFN
Cornelis Berkhouwer 1973–1975 LIB VVD  Holandia
Georges Spénale 1975–1977 SOC PS  Francja
Emilio Colombo 1977–1979 CD DC  Włochy

Przewodniczący wybieranego Parlamentu (od 1979)

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Zdjęcie Imię i Nazwisko Objęcie urzędu Złożenie urzędu Frakcja Partia Narodowa Kraj Kadencja PE
1 Simone Veil 17 lipca 1979 19 stycznia 1982 ELDR

obecne RE

UDF  Francja 1
2 Piet Dankert 19 stycznia 1982 24 lipca 1984 PES

obecne S&D

PvdA  Holandia
3 Pierre Pflimlin 24 lipca 1984 20 stycznia 1987 EPP UDF  Francja 2
4 Henry Plumb 20 stycznia 1987 25 lipca 1989 ED Konserwatyści  Wielka Brytania
5 Enrique Barón Crespo 25 lipca 1989 21 stycznia 1992 PES

obecne S&D

PSOE  Hiszpania 3
6 Egon Klepsch 21 stycznia 1992 19 lipca 1994 EPP CDU  Niemcy
7 Klaus Hänsch 19 lipca 1994 14 stycznia 1997 PES

obecne S&D

SPD  Niemcy 4
8 José María Gil-Robles 14 stycznia 1997 20 lipca 1999 EPP PP  Hiszpania
9 Nicole Fontaine 20 lipca 1999 15 stycznia 2002 EPP UMP  Francja 5
10 Pat Cox 15 stycznia 2002 20 lipca 2004 ELDR

obecne RE

NIezależny  Irlandia
11 Josep Borrell 20 lipca 2004 16 stycznia 2007 PES

obecne S&D

PSOE  Hiszpania 6
12 Hans-Gert Pöttering 16 stycznia 2007 14 lipca 2009 EPP CDU  Niemcy
13 Jerzy Buzek 14 lipca 2009 17 stycznia 2012 EPP PO  Polska 7
14 Martin Schulz 17 stycznia 2012 18 czerwca 2014 S&D SPD  Niemcy
p.o Gianni Pittella 18 czerwca 2014 1 lipca 2014 S&D PD  Włochy
(14) Martin Schulz 1 lipca 2014 17 stycznia 2017 S&D SPD  Niemcy 8
15 Antonio Tajani 17 stycznia 2017 3 lipca 2019 EPP Forza Italia  Włochy
16 David Sassoli 3 lipca 2019 11 stycznia 2022[a] S&D PD  Włochy 9
p.o Roberta Metsola 11 stycznia 2022 18 stycznia 2022 EPP Partia Narodowa  Malta
17 18 stycznia 2022
10

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zmarł w trakcie kadencji.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Parlament rozpoczął działalność jako Wspólne Zgromadzenie w 1952, a jako Zgromadzenie Parlamentarne w 1958.
  2. Art. 13 Regulaminu PE. europarl.europa.eu. (pol.).
  3. Art. 14 Regulaminu PE. europarl.europa.eu. (pol.).
  4. Art. 17 Regulaminu PE. europarl.europa.eu. (pol.).
  5. Art. 21 Regulaminu PE. europarl.europa.eu. (pol.).
  6. Zmarł 19 sierpnia 1954.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Justyna Maliszewska-Nienartowicz: System instytucjonalny i prawny Unii Europejskiej. Toruń: TNOiK, 2010. ISBN 978-83-7285-564-0.