Josep Borrell – Wikipedia, wolna encyklopedia

Josep Borrell
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1947 ; La Pobla de Segur
	Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa
Okres	od 1 grudnia 2019; do 30 listopada 2024
Przynależność polityczna	Partia Europejskich Socjalistów
Poprzednik	Federica Mogherini
Następca	Kaja Kallas
	Przewodniczący Parlamentu Europejskiego
Okres	od 20 lipca 2004; do 15 stycznia 2007
Przynależność polityczna	Partia Europejskich Socjalistów
Poprzednik	Pat Cox
Następca	Hans-Gert Pöttering
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Josep Borrell Fontelles (ur. 24 kwietnia 1947 w La Pobla de Segur) – hiszpański polityk, ekonomista i inżynier, działacz Hiszpańskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej (PSOE), przewodniczący Parlamentu Europejskiego w latach 2004–2007, poseł do Kongresu Deputowanych, minister robót publicznych i transportu (1991–1993), minister robót publicznych, transportu i środowiska (1993–1996), minister spraw zagranicznych, europejskich i kooperacji (2018–2019), wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej oraz wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa (2019–2024).

Życiorys

Z wykształcenia inżynier aeronautyki, ukończył w 1969 studia na Universidad Politécnica de Madrid. Uzyskał doktorat z nauk ekonomicznych na stołecznym Uniwersytecie Complutense w Madrycie. Odbył studia podyplomowe w zakresie matematyki stosowanej (na Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii) i gospodarowania energią (w paryskim Institut français du pétrole).

W latach 1969–1982 pracował jako wykładowca akademicki, był m.in. dziekanem wydziału ekonomicznego Uniwersytetu Complutense w Madrycie. W 1987 wszedł w skład władz centralnych Partii Socjalistów Katalonii, a w 1992 do ścisłego kierownictwa PSOE. Był radnym Madrytu i posłem do regionalnego parlamentu (od 1979 do 1982). W latach 1986–2004 zasiadał w Kongresie Deputowanych^[1]. W rządach Felipe Gonzáleza był sekretarzem stanu w resorcie finansów (1984–1991), następnie ministrem robót publicznych i transportu (1991–1993) oraz ministrem robót publicznych, transportu i środowiska (1993–1996). Wchodził później w skład Konwentu Europejskiego.

W wyborach w 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Przystąpił do Grupy Socjalistycznej, od lipca 2004 do stycznia 2007 był przewodniczącym Europarlamentu, w którym zasiadał do 2009. W styczniu 2010 został prezydentem European University Institute we Florencji^[2].

W czerwcu 2018 powrócił do administracji rządowej, obejmując stanowisko ministra spraw zagranicznych, europejskich i kooperacji w nowo utworzonym rządzie Pedra Sáncheza^[3]. W 2019 był liderem listy wyborczej PSOE do Europarlamentu, zrezygnował jednak z objęcia uzyskanego mandatu^[4].

Z hiszpańskiego gabinetu odszedł w związku z objęciem (od 1 grudnia 2019) funkcji wiceprzewodniczącego Komisji Europejskiej kierowanej przez Ursulę von der Leyen (odpowiedzialnego za silniejszą pozycję Europy na świecie) oraz stanowiska wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa^[5]. Zakończył urzędowanie wraz z całą KE w 2024.

Życie prywatne

Jego pierwszą żoną była Caroline Mayeur, z którą ma dwoje dzieci. Josep Borrell poznał ją w założonym przez przybyłych z Polski Żydów kibucu Galon w Izraelu, gdzie w 1969 udzielał się jako wolontariusz^[6]^[7]. Małżeństwo zakończyło się rozwodem^[6].

Od końca lat 90. partner życiowy Cristiny Narbony^[8], z którą zawarł związek małżeński w 2018^[9].

Odznaczenia

Krzyż Wielki z Odznaką Białą Krzyża Zasługi Lotniczej (Hiszpania, 2024)^[10]
Order „Za zasługi” I klasy (Ukraina, 2022)^[11]

Przypisy

↑ Borrell Fontelles, Josep. congreso.es. [dostęp 2018-06-07]. (hiszp.).
↑ Josep Borrell, nuevo presidente del Instituto Universitario Europeo. elpais.com, 14 stycznia 2010. [dostęp 2018-06-07]. (hiszp.).
↑ El presidente del Gobierno asiste a la promesa de los miembros del Ejecutivo ante el Rey. lamoncloa.gob.es, 7 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-07]. (hiszp.).
↑ Mateusz Kucharczyk: Hiszpański minister spraw zagranicznych rezygnuje z mandatu europosła. euractiv.pl, 26 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-27].
↑ Kandydaci na komisarzy. ec.europa.eu, 2019. [dostęp 2019-11-27].
↑ ^a ^b Feroz con Israel y cariñoso con Irán: preocupación en Jerusalén por el inminente nombramiento de Borrell en la UE. aurora-israel.co.il, 4 lipca 2019. [dostęp 2021-02-05]. (hiszp.).
↑ Milagros Pérez Oliva: Un catalán del Pirineo que quiere conquistar España. elpais.com, 1 maja 1998. [dostęp 2021-02-05]. (hiszp.).
↑ Cristina Narbona. elmundo.es, kwiecień 2004. [dostęp 2018-06-07]. (hiszp.).
↑ Primicia: Josep Borrell y Cristina Narbona se han casado tras 20 años de convivencia. eleconomista.es, 21 listopada 2018. [dostęp 2021-02-05]. (hiszp.).
↑ Eduardo González: Margarita Robles awards Josep Borrell the Grand Cross of Aeronautical Merit. thediplomatinspain.com, 11 października 2024. [dostęp 2024-11-11]. (ang.).
↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).

Bibliografia

Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2018-06-07].
Curriculum vitae na stronie financnici.cz. [dostęp 2018-06-07]. (cz.).

[con-1] Borrell Fontelles, Josep. congreso.es. [dostęp 2018-06-07]. (hiszp.).

[2] Josep Borrell, nuevo presidente del Instituto Universitario Europeo. elpais.com, 14 stycznia 2010. [dostęp 2018-06-07]. (hiszp.).

[3] El presidente del Gobierno asiste a la promesa de los miembros del Ejecutivo ante el Rey. lamoncloa.gob.es, 7 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-07]. (hiszp.).

[4] Mateusz Kucharczyk: Hiszpański minister spraw zagranicznych rezygnuje z mandatu europosła. euractiv.pl, 26 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-27].

[5] Kandydaci na komisarzy. ec.europa.eu, 2019. [dostęp 2019-11-27].

[au-6] Feroz con Israel y cariñoso con Irán: preocupación en Jerusalén por el inminente nombramiento de Borrell en la UE. aurora-israel.co.il, 4 lipca 2019. [dostęp 2021-02-05]. (hiszp.).

[7] Milagros Pérez Oliva: Un catalán del Pirineo que quiere conquistar España. elpais.com, 1 maja 1998. [dostęp 2021-02-05]. (hiszp.).

[8] Cristina Narbona. elmundo.es, kwiecień 2004. [dostęp 2018-06-07]. (hiszp.).

[9] Primicia: Josep Borrell y Cristina Narbona se han casado tras 20 años de convivencia. eleconomista.es, 21 listopada 2018. [dostęp 2021-02-05]. (hiszp.).

[10] Eduardo González: Margarita Robles awards Josep Borrell the Grand Cross of Aeronautical Merit. thediplomatinspain.com, 11 października 2024. [dostęp 2024-11-11]. (ang.).

[11] УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Przewodniczący Wspólnego Zgromadzenia	Paul-Henri Spaak (1952–1954) Alcide De Gasperi (1954) Giuseppe Pella (1954–1956) Hans Furler (1956–1958)
Przewodniczący Zgromadzenia Parlamentarnego	Robert Schuman (1958–1960) Hans Furler (1960–1962)
Przewodniczący powołanego Parlamentu	Gaetano Martino (1962–1964) Jean Duvieusart (1964–1965) Victor Leemans (1965–1966) Alain Poher (1966–1969) Mario Scelba (1969–1971) Walter Behrendt (1971–1973) Cornelis Berkhouwer (1973–1975) Georges Spénale (1975–1977) Emilio Colombo (1977–1979)
Przewodniczący wybieranego Parlamentu	Simone Veil (1979–1982) Piet Dankert (1982–1984) Pierre Pflimlin (1984–1987) Henry Plumb (1987–1989) Enrique Barón Crespo (1989–1992) Egon Klepsch (1992–1994) Klaus Hänsch (1994–1997) José María Gil-Robles (1997–1999) Nicole Fontaine (1999–2002) Pat Cox (2002–2004) Josep Borrell (2004–2007) Hans-Gert Pöttering (2007–2009) Jerzy Buzek (2009–2012) Martin Schulz (2012–2014) Gianni Pittella (p.o., 2014) Martin Schulz (2014–2017) Antonio Tajani (2017–2019) David Sassoli (2019–2022) Roberta Metsola (p.o., 2022, od 2022)