Józef Borgosz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Borgosz
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

23 października 1928
Targanice

Data śmierci

1997

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Wojskowa Akademia Polityczna

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Józef Borgosz (ur. 23 października 1928 w Targanicach, zm. 1997) – polski filozof i wojskowy, płk WP.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Warszawskiego (1957). Doktor nauk humanistycznych od 1965 r., dr habilitowany 1972, profesor nadzwyczajny 1978. Wieloletni pracownik naukowy Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie: asystent, starszy asystent, adiunkt (1953-1971), docent 1972-1978, profesor, kierownik Katedry Filozofii (1978-1990). Członek kolegium i zastępca redaktora naczelnego Dialectics and Humanism (od 1975 r.), z-ca redaktora naczelnego Studiów Filozoficznych (od 1976 r.), członek Komitetu ds. Badań nad Pokojem przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk (od 1985 r.), członek Rady Naukowej Instytutu Filozofii i Socjologii PAN (od 1973 r.), uczestnik Światowych Kongresów Filozoficznych (XV w Warszawie w 1973, XVI w Düsseldorfie w 1978, XVII w Montrealu w 1983).

Członek PZPR 1951-1990, członek Komisji Ideologicznej KC PZPR (1969-1980), członek Komisji Filozoficznej KC PZPR (1969-1986).

W 1983 jako konsultant SB był współtwórcą (z prof. Szewczukiem) strategii manipulacji śledztwem w sprawie śmiertelnego pobicia Grzegorza Przemyka, doradzając m.in. „przerzucenie winy na kolegów chłopca, jego matkę, sanitariuszy” oraz wersję, zgodnie z którą okrzyki bólu wydawane przez Przemyka podczas bicia na komisariacie były „okrzykami karate” wydawanymi przez niego „pod wpływem alkoholu i narkotyków”[1].

  • Tomasz z Akwinu (1962, wydanie rosyjskie 1967);
  • Koncepcja tomistycznej filozofii historii u Jacques Maritaina (1963);
  • Egzystencjalizm (1968);
  • Historia polskiej myśli społecznej (1968);
  • Herbert Marcuse i filozofia trzeciej siły (1972);
  • Klasyczna filozofia niemiecka (V wyd. 1976);
  • Wybrane zagadnienia z historii filozofii starożytnej i średniowiecznej (VII wyd. 1976);
  • Historia filozofii nowożytnej (Renesans i wiek XVII) (VI wyd. 1978);
  • Główne kierunki współczesnej filozofii niemarksistowskiej (IV wyd. 1977, VI wyd. 1982);
  • Drogi i bezdroża filozofii pokoju (od Homera do Jana Pawła II) (1989).

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cezary Łazarewicz: Żeby nie było śladów. Sprawa Grzegorza Przemyka. ISBN 978-83-8049-234-9.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 115