Józef Redo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Redo
Ilustracja
Józef Redo, ok. 1905 r.
Data i miejsce urodzenia

3 maja 1872
Wilanów

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1941
Warszawa

Typ głosu

baryton

Zawód

śpiewak operetkowy

Aktywność

1890–1937

Wydawnictwo

Syrena Rekord

Grób Józefa Redo na warszawskim cmentarzu Powązkowskim

Józef Stanisław Redo (ur. 3 maja 1872 w Wilanowie, zm. 9 listopada 1941 w Warszawie) – polski śpiewak i aktor operetkowy (baryton), reżyser teatralny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Michała, organisty w kościele pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny przy ul. Leszno w Warszawie i Jadwigi z Wysockich[1]. Ukończył progimnazjum, następnie uczył się malarstwa w szkole Wojciecha Gersona. Studiował śpiew (baryton) w Konserwatorium Warszawskim u Cezarego Trombiniego i Tytusa Mikulskiego[1].

W roku 1890 został przyjęty do chóru operetki Warszawskich Teatrów Rządowych, występował też w teatrach ogródkowych[1]. W roku 1897 został przyjęty, decyzją dyrektora Ludwika Śliwińskiego, jako solista do zespołu Operetki Warszawskiej[1]. We wrześniu tego samego roku zadebiutował w Teatrze Nowym w Warszawie[2]. Następnie występował także w warszawskim Teatrze Nowości[2]. Występował poza tym gościnnie w Lwowie i Wilnie[3].W tym czasie nagrywał też wiele płyt dla Syreny Rekord.

W 1900 roku ożenił się ze Stefanią Śliwińską, córką Ludwika Śliwińskiego[4].

28 października 1913 po raz pierwszy w Warszawie tańczył wraz z Lucyną Messal tango w operetce Victora Jacobiego Targ na dziewczęta. Po ewakuacji administracji rosyjskiej w 1915 roku został członkiem zarządu Teatru Nowości[3], a w 1920 roku został prezesem zarządu tego teatru[5]. W 1915 roku wziął ślub z Nellą (Anielą) z d. Lechowską, miał z nią córkę i synów[6].

W 1925 roku był dyrektorem własnego teatru operetkowego w Wilnie[5]. W latach trzydziestych występował w teatrach warszawskich „Miraż”, „Wodewil” i „Teatr Nowości”[7]. Występował też gościnnie w innych miastach polskich. Reżyserował przedstawienia operetkowe. Grał również w filmach (Jaśnie pan szofer 1935, Wierna rzeka 1936, Ułan księcia Józefa 1937)[8].

Podczas II wojny światowej występował w operetkach Teatru Miasta Warszawy[9]. Zmarł nagle, bezpośrednio po zasłabnięciu w kawiarni Ziemiańska, 9 listopada 1941 roku[9]. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 184-IV-25/26)[10].

Od roku 1922 był członkiem zasłużonym Związku Artystów Scen Polskich.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Spektakle teatralne

[edytuj | edytuj kod]
  • 1909 – Krysia leśniczanka, „Teatr Nowości w Warszawie” (wznowienie w 1938)
  • 1909 – Zemsta nietoperza, „Teatr Nowości”
  • 1909 – Momus, „Teatr Nowości”
  • 1910 – Manewry jesienne, „Teatr Nowości” (wznowienie w 1931)
  • 1910 – Hrabia Luxemburg, „Teatr Nowości”
  • 1912 – Romantyczna żona, „Teatr Nowości”
  • 1912 – Gri-Gri, „Teatr Nowości”
  • 1912 – Czerwona dama, „Teatr Nowości”
  • 1912 – Wróg kobiet, „Teatr Nowości”
  • 1913 – Ewa, „Teatr Nowości”
  • 1913 – Piękny sen, „Teatr Nowości”
  • 1914 – Król skrzypków, „Teatr Nowości”
  • 1915 – Florabella, „Teatr Nowości”
  • 1915 – Książę Hektor, „Teatr Nowości”
  • 1916 – Królowa kinematografu, „Teatr Nowości”
  • 1917 – Trzy panny, „Teatr Nowości”
  • 1917 – Robert i Bertrand, „Teatr Nowości”
  • 1918 – Róża Stambułu, „Teatr Nowości”
  • 1919 – Zemsta nietoperza, „Teatr Nowości”
  • 1920 – Królowa kinematografu, „Teatr Nowości”
  • 1920 – Księżniczka czardasza, „Teatr Nowy” (wznowienie w 1937)
  • 1921 – Hallali, „Teatr Letni”
  • 1921 – Hrabina z Tabarin, „Teatr Nowy”
  • 1921 – Wesoła wdówka, „Teatr Nowy”
  • 1923 – Szczęście Mary, „Teatr Nowy”
  • 1924 – Wieszczka karnawału
  • 1924 – Madame Pompadour
  • 1924 – Marica, „Teatr Nowości”
  • 1925 – Pajacyk
  • 1926 – Teresina, „Teatr Nowości”
  • 1927 – Humor, humor, humor, „Qui Pro Quo
  • 1928 – Boska noc, „Teatr Lucy Messal”
  • 1928 – Księżniczka Chicago, „Operetka reprezentacyjna”
  • 1929 – Nie całowana żonka, „Warszawska operetka”
  • 1931 – Róże z Florydy, „Teatr Nowości”
  • 1932 – Gdzie jest mój papa?, „Teatr Rozmaitości”
  • 1934 – Polowanie na lamparta, „8.30” (operetka na jubileusz 40-lecia pracy Redo)
  • 1936 – Całus i nic więcej, „Wielka Rewia”
  • 1937 – Tancerka z Andaluzji, „Operetka na Karowej”

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1909 – Józef Redo baryton, artysta Teatrów Rządowych w Warszawie, Syrena Rekord
  • 1909 – Józef Redo baryton, artysta Teatrów Rządowych, Syrena Rekord
  • 1909 – Wiktoria Kawecka i Józef Redo artyści teatru „Nowości”, śpiew z akompaniamentem orkiestry (Warszawa), Syrena Rekord
  • 1910 – Mirosława Ćwiklińska, Maria Tracikiewicz, Józef Redo i Władysław Szczawiński artyści teatru „Nowości”, śpiew z towarzyszeniem Orkiestry Opery Warszawskiej, Syrena Rekord
  • 1910 – Maria Tracikiewicz i Józef Redo artyści Teatrów Rządowych śpiew z akompaniamentem Orkiestry Opery Warszawskiej, Syrena Rekord
  • 1910 – Jadwiga Brzozowska, Maria Tracikiewicz, Józef Sendecki oraz Józef Redo artyści teatru „Nowości”, śpiew z towarzyszeniem orkiestry (Warszawa), Syrena Rekord
  • 1911 – Maria Tracikiewicz i Józef Redo artyści teatru „Nowości”, śpiew z akompaniamentem Orkiestry Teatru „Nowości”, Syrena Rekord
  • 1912 – Józef Redo baryton, artysta teatru „Nowości”, śpiew z towarzyszeniem orkiestry (Warszawa), Syrena Rekord
  • 1912 – Lucyna Messal i Józef Redo artyści teatru „Nowości” (Warszawa), Syrena Rekord
  • 1912 – Józef Redo baryton, śpiew z akompaniamentem orkiestry Teatru „Nowości” (Warszawa), Syrena Rekord
  • 1912 – Lucyna Messal, sopran; Józef Redo baryton śpiew z akompaniamentem orkiestry Teatru „Nowości” (Warszawa), Syrena Rekord
  • 1912 – Józef Redo baryton, artysta teatru „Nowości” (Warszawa), Syrena Rekord
  • 1913 – Michał Prawdzic–Layman, tenor; Józef Redo, baryton oraz Zofia Smotrycka, sopran śpiew z akompaniamentem orkiestry, Syrena Rekord

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Uljasz 2019 ↓, s. 100.
  2. a b Uljasz 2019 ↓, s. 101.
  3. a b Uljasz 2019 ↓, s. 107.
  4. Uljasz 2019 ↓, s. 103.
  5. a b Uljasz 2019 ↓, s. 113.
  6. Uljasz 2019 ↓, s. 118.
  7. Uljasz 2019 ↓, s. 110.
  8. Uljasz 2019 ↓, s. 115.
  9. a b Uljasz 2019 ↓, s. 117.
  10. Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Biografia
  • Ludwik Sempoliński: Wielcy artyści małych scen. Warszawa: Czytelnik, 1977.
  • Syrena Record. Pierwsza polska wytwórnia fonograficzna = Poland’s first recording company: 1904-1939. ISBN 83-917189-0-5.
  • Adrian Uljasz, Józef Redo (1872–1941). Wybitny artysta polskiego teatru i filmu, „Przegląd Nauk Historycznych”, 18 (1), Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2019, s. 99-122, ISSN 1644-857X.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]