Język anglo-normandzki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Anglo-Normaund

Obszar	Anglia i w mniejszym stopniu inne części Wysp Brytyjskich oraz Normandii do ok. XVII wieku
Liczba mówiących	język wymarły
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki italskie Języki romańskie Języki italsko-zachodnioromańskie Języki zachodnioromańskie Języki gallo-retyckie Języki oïl Język normandzki Język anglo-normandzki
Kody języka
ISO 639-3	xno
IETF	xno
Glottolog	angl1258
Linguist List	xno-ang
Występowanie
Niewymawianie przydechowego H w poszczególnych regionach Anglii, częściowo wyjaśniony wpływem języka anglo-normandzkiego.
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język anglo-normandzki (Anglo-Normaund) – wymarły język z grupy romańskiej (podgrupa oïl), używany w wczesnym średniowieczu w Królestwie Anglii. Dialekt języka staronormańskiego(inne języki), przodka języka normandzkiego. Był językiem ojczystym „Anglo-Normanów(inne języki)”, potomków Normanów (zromanizowanych wikingów osiadłych w północnej części Królestwa Zachodnich Franków, którzy założyli tam księstwo Normandii i posługiwali szeregiem północnych odmian języka starofrancuskiego), którzy rządzili Anglią po jej podbiciu przez Wilhelma I Zdobywce w 1066 roku.

Większość ludności Anglii w tym czasie posługiwała się językiem staroangielskim, anglo-normandzki był używany przez dwór, szlachtę oraz członków rządzącej dynastii (np. normańskiej). Pierwszym angielskim królem, którego językiem ojczystym była angielszczyzna był Henryk IV Lancaster.

Anglo-normandzki był używany w handlu i relacjach z kontynentem i resztą Wysp Brytyjskich, w tym nawet Irlandią.

Oficjalne dokumenty w Królestwie Angielskim były początkowo pisane po łacinie, następnie od XII wieku również w języku anglo-normandzkim, później tylko po anglo-normandzku i dopiero w XIV wieku zaczęto je spisywać po angielsku.

Z czasem różnicę między językiem anglo-normandzki a właściwym francuskim zaczęły się zacierać. Znaczenie języka francuskiego również stopniowo spadało, pozostawał on jednak w użyciu w angielskim sądownictwie przez długi czas. Pierwsze prace prawne napisane w języku angielskim zostały zredagowane w XVI wieku. Angielszczyzna stała się obowiązkowa w trybunałach dopiero w 1731 roku, mimo to nawet dzisiaj niektóre staromodne francuskie zwroty są używane w tekstach ustaw, a dewizą monarchów brytyjskich pozostaje francuskie lub anglo-normandzkie zawołanie mające pochodzić od Ryszarda Lwie Serce.

Był też językiem kultury, używanym w angielskiej literaturze (anglo-normańskiej(inne języki)), pisano w nim teksty kronikarskie, eposy rycerskie, teatralne, dydaktyczne, religijne.

Język anglo-normandzki wywarł znaczący wpływ na ówczesna a co za tym idzie na współczesną angielszczyznę. Wiele anglo-normandzkich słów zostało zapożyczonych do języka średnioangielskiego, a następnie do angielskiego^{[1][2][3][4][5][6][7]}.

• David Crystal: The Cambridge Encyclopaedia of the English Language. Cambridge: Cambridge University Press, 1995. ISBN 0-521-40179-8.
• Jane Bliss, An Anglo-Norman Reader. Open Book Publishers, 2018. ISBN 978-1-78374-315-5 Textus
• G. A. Kloppe, Recherches sur le dialecte de Guace, trouvère anglo-normand du XIIe siècle (fr.). Magdeburgi: Heinrich, 1853
• Serge Lusignan, La langue des rois au Moyen Âge : le français en France et en Angleterre (fr.). Lutetiae: Presses universitaires de France, 2004. ISBN 2-13-054392-8
• Louis Emil Menger, The Anglo-Norman dialect: a manual of its phonology and morphology, with illustrative specimens of the literature (ang.). Novi Eboraci: Columbia University Press, 1904 Textus apud Internet Archive
• Johan Vising, Anglo-Norman Language and Literature (ang.). Londinii: Oxford University Press, 1923
• Johan Vising, Étude sur le dialecte anglo-normand du XIIe siècle (fr.). Upsalae: Edquist, 1882

• The Anglo-Norman On-Line Hub (ang.)
  • The Anglo-Norman Dictionary
• The French of Engand (ang.)