Józef Rożniecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Bolesław Rożniecki

Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1890 Kijów, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1944 Warszawa, Polska
wicewojewoda łódzki
Okres	od 30 lipca 1929 do 21 lipca 1931
Poprzednik	Stanisław Lewicki
Następca	Stefan Kirtiklis
Wojewoda lwowski
Okres	od 22 lipca 1931 do 30 stycznia 1933
Poprzednik	Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski
Następca	Władysław Belina-Prażmowski
Wojewoda lubelski
Okres	od 31 stycznia 1933 do 8 września 1937
Poprzednik	Bolesław Świdziński
Następca	Jerzy Albin de Tramecourt
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Bolesław Rożniecki vel Różniecki (ur. 3 czerwca 1890 w Kijowie, zm. 2 sierpnia 1944 w Warszawie) – doktor praw, uczestnik walk o niepodległość w czasie I i II wojny światowej oraz wojny z bolszewikami, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Leona i Anny ze Skoczylasów^[1]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Złoczowie od 1905 do 1913^[2]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tamże w roku 1924 doktorat.

Od 1914 służył w Legionach Polskich. Był oficerem 3 pułku piechoty i 6 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym wcielony został do Armii Austro-Węgier.

W 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w WSWoj. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[3]. Z dniem 15 października 1924 przeniesiony został z Inspektoratu Armii Nr V do 40 pułku piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy I batalionu^[4].

Od 31 maja 1926 roku pełnił funkcję szefa Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W październiku 1927 przeniesiony został do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych na okres 6 miesięcy^[5]. Z dniem 30 listopada 1928 przeniesiony został do rezerwy^[6]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin Miasto, jako major rezerwy z 1 lokatą na liście starszeństwa oficerów rezerwy piechoty i przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II.

Rozpoczął pracę w administracji publicznej. Minister spraw wewnętrznych mianował go naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim. Z dniem 30 lipca 1929 został wicewojewodą łódzkim, a od 22 marca 1931 do 30 stycznia 1933 zajmował stanowisko wojewody lwowskiego. Ze Lwowa został przeniesiony do Lublina, gdzie był wojewodą lubelskim od 31 stycznia 1933 do 8 września 1937^[7].

We wrześniu 1939 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego Miasta Warszawy. Następnie był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej.

Ranny w czasie powstania warszawskiego, zmarł drugiego dnia powstania w Warszawie. Pochowany został na ul. Mianowskiego 10; ekshumowany 10 kwietnia 1945 na skwer kościoła św. Jakuba; powtórnie ekshumowany 8 stycznia 1947 na Cmentarz Powstańców Warszawy (kwatera 64)^[1].

• chorąży – 11 listopada 1915
• podporucznik – 1 lipca 1916
• porucznik
• kapitan
• major – ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 (w 1928 r. zajmował 38 lokatę)

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6343
• Krzyż Niepodległości (17 marca 1932)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[9]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 1, 2 i 3 w 1922)^[10]

• Polegli w powstaniu warszawskim po stronie polskiej

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 18.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 224, 348.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 120, 171.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 7, 862.
• „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I.