Jacek Żakowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jacek Żakowski

Jacek Żakowski (2023)
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1957 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Uczelnia	Collegium Civitas
Pracodawca	Polityka (tygodnik)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jacek Wojciech Żakowski (ur. 17 sierpnia 1957 w Warszawie^[1][2]) – polski dziennikarz i publicysta.

W 1989 kierownik działu wyborczego „Gazety Wyborczej”, w latach 1989–1990 rzecznik prasowy Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, w latach 1991–1992 prezes Polskiej Agencji Informacyjnej, 1992-93 szef publicystyki i reportażu w "Życiu Warszawy". Od 1993 publicysta „Gazety Wyborczej”; komentator tygodnika „Polityka”; nauczyciel akademicki, od 1999 kierownik Katedry Dziennikarstwa Collegium Civitas w Warszawie.

Absolwent Liceum im. Dobiszewskiego w Warszawie. W 1981 ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1982 odbył obowiązkową służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Wojsk Łączności w Zegrzu^[3][4].

Pracę dziennikarza rozpoczął w tygodniku „Na Przełaj” (1980–1981), następnie działał w Biurze Informacji Prasowej NSZZ „Solidarność” (1981–1983). W kolejnych latach pisał do „Tygodnika Polskiego” (1983) i miesięcznika „Powściągliwość i Praca” (1984–1989). Był rzecznikiem prasowym Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego (1989–1991), jednym z założycieli „Gazety Wyborczej” oraz pierwszym prezesem Polskiej Agencji Informacyjnej (1991–1992).

Jest publicystą i komentatorem tygodnika „Polityka”, publikuje komentarze w „Gazecie Wyborczej”. Był gospodarzem wielu programów publicystycznych w polskich stacjach telewizyjnych i radiowych, takich jak: Tok Szok, Gość Radia Zet, Rozmowy podsłuchiwane, Summa zdarzeń według Jacka Żakowskiego i Tydzień Jacka Żakowskiego, prowadził też programy Rozmowa dnia, Ex cathedra i REdAKCJA w Superstacji. Jest gospodarzem piątkowych wydań Poranka w Tok FM.

Jest synem Wojciecha i Anny Żakowskich, wnukiem Hanny Brzezińskiej i prawnukiem Wacława Brzezińskiego^[1]. Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego związku ma syna Macieja (ur. 1983)^[5] i córkę Martę (ur. 1986)^[6]. Z drugiego małżeństwa ma syna Stefana (ur. 2007)^[7].

• Kawa czy herbata? w TVP1
• Tok Szok (z Piotrem Najsztubem) w TVP2, później w Polsacie
• Tischner czyta katechizm
• Autograf
• Rozmowy podsłuchiwane w RMF FM (z Piotrem Najsztubem)
• Gość Radia Zet w Radiu Zet
• Poranek TOK FM w Tok FM
• Summa zdarzeń według Jacka Żakowskiego w TVP1
• Tok2Szok (z Piotrem Najsztubem) w TV4
• Tydzień Jacka Żakowskiego w TVP Info
• Rozmowa dnia w Superstacji
• Ex cathedra w Superstacji
• REdAKCJA w Superstacji

• Rozmowy o Evereście (1982, z L. Cichym i K. Wielickim),
• Anatomia smaku, czyli rozmowy o losach zespołu Tygodnika Powszechnego w latach 1953–1956 (1986, w drugim obiegu)
• Wyzwania: wypisy z lektury nauczania społecznego papieża Jana Pawła II (1987, z ks. J. Chrapkiem),
• Rozmowy z lekarzami (1987)
• Rok 1989 – Bronisław Geremek opowiada, Jacek Żakowski pyta (1990)
• Trzy ćwiartki wieku: rozmowy z Jerzym Turowiczem, Kraków 1990.
• Między Panem a Plebanem (1995, z A. Michnikiem i ks. J. Tischnerem)
• PRL dla początkujących (1995, z J. Kuroniem)
• Tischner czyta Katechizm (1996, z ks. J. Tischnerem)
• Co dalej, panie Mrożek? (1996)
• Siedmiolatka, czyli Kto ukradł Polskę? (1997, z J. Kuroniem)
• Pół wieku pod włos, czyli Życie codzienne „Tygodnika Powszechnego” w czasach heroicznych (1999)
• Mroczne wnętrza: uwięziony Prymas prywatnie w oczach współwięźniów i swojej siostry (2000)
• Rewanż pamięci (2002)
• Trwoga i nadzieja. Rozmowy o przyszłości (2003)
• Anty-TINA. Rozmowy o lepszym świecie, myśleniu i życiu (2005)
• Koniec (2006)
• Nauczka (2007)
• Zawał. Zrozumieć kryzys (2009)

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2014, za wybitne osiągnięcia w działalności na rzecz przemian demokratycznych i wolności słowa w Polsce, za zasługi dla rozwoju wolnych mediów i niezależnego dziennikarstwa)^[8][9]

• Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (podziemnego, 1987)
• Nagroda Adolfa Bocheńskiego (1986)
• Nagroda Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego (1988)
• Dziennikarz Roku (1997)
• dwa Wiktory (1997).
• Druga nagroda w europejskim konkursie dziennikarskim „For Diversity. Against Discrimination” („Za różnorodnością. Przeciw dyskryminacji”) za artykuł „Miłuj geja swego”, w którym J. Żakowski wspólnie z E. Bendykiem stawia tezę, że wzrost gospodarczy, modernizacja społeczeństwa jest skorelowana „z odsetkiem osób o orientacji jawnie homoseksualnej”^[10]. Ten sam artykuł został przez tygodnik „Wprost” uznany za największą głupotę III RP.^[11]
• Nagroda w studenckim plebiscycie MediaTory w kategorii ProwokaTOR (listopad 2009)
• Nagroda im. Bolesława Prusa – „Złoty Prus” (2015)^[12]