Jan Domarski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Domarski

Pełne imię i nazwisko	Jan Andrzej Domarski
Data i miejsce urodzenia	28 października 1946 Drabinianka
Wzrost	177 cm
Pozycja	napastnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1960–1972 Stal Rzeszów 205 (55) 1972–1976 Stal Mielec 104 (36) 1976–1978 Nîmes Olympique 59 (16) 1978–1979 Stal Rzeszów 14 (12) 1979–1981 Resovia Rzeszów 57 (11) 1985–1986 SAC Wisła Chicago
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1967–1974  Polska 17 (2)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata III miejsce RFN 1974 piłka nożna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jan Andrzej Domarski (ur. 28 października 1946 w Drabiniance) – piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant Polski, uczestnik i zdobywca trzeciego miejsca podczas mistrzostw świata w Niemczech w 1974.

Ligowej piłki uczył się w Stali Rzeszów. Jest rekordzistą w liczbie meczów (205) oraz liczbie strzelonych goli (55) w barwach rzeszowskiej Stali w pierwszym poziomie ligowym^[1][2]. Dwukrotny mistrz Polski ze Stalą Mielec (1973, 1976). Przed meczem Stali Mielec z Górnikiem Zabrze 29 sierpnia 1976 przy 18 tys. widzów odbyło się uroczyste pożegnanie Jana Domarskiego jako zawodnika mieleckiej drużyny, podczas którego zawodnik otrzymał od dziennikarzy żywą kaczkę (stanowiącą kaczkę dziennikarską)^[3].

17 października 1973 w 57. minucie zdobył gola w meczu Anglia-Polska (1:1) na stadionie w dzielnicy Wembley w Londynie. Bramka ta przesądziła o awansie reprezentacji Polski do mistrzostw świata w Niemczech^[4]. Gol Domarskiego trafił na listę pięćdziesięciu najważniejszych bramek w historii piłki nożnej, sporządzoną przez dziennik „The Times” i tradycyjnie uznawany jest za najważniejszą bramkę w historii polskiej piłki nożnej.

Jan Domarski otrzymał rolę środkowego napastnika reprezentacji po kontuzji Włodzimierza Lubańskiego. Na mistrzostwach świata w 1974 nie grał już w podstawowej jedenastce – był zmiennikiem Andrzeja Szarmacha i w pierwszym składzie wyszedł tylko w „meczu na wodzie” z reprezentacją Republiki Federalnej Niemiec. Był to jego ostatni mecz w reprezentacji.

W kadrze narodowej Jan Domarski rozegrał 17 meczów (w tym sześć podczas eliminacji i Mistrzostw Świata 1974), zdobywając 2 gole.

lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Rezultat	Rozgrywki	Grał	Uwagi
1.	4 sierpnia 1967	Moskwa	ZSRR	2-2	elim. IO 1968	90'
2.	22 lipca 1970	Szczecin	Irak	2-0	towarzyski	od 46'
3.	6 czerwca 1973	Chorzów	Anglia	2-0	elim. MŚ 1974	od 54'
4.	3 sierpnia 1973	Chicago	Stany Zjednoczone	1-0	towarzyski	90'
5.	8 sierpnia 1973	Monterrey	Meksyk	2-1	towarzyski	90'
6.	10 sierpnia 1973	San Francisco	Stany Zjednoczone	4-0	towarzyski	90'
7.	12 sierpnia 1973	New Britain	Stany Zjednoczone	0-1	towarzyski	od 60'
8.	19 sierpnia 1973	Warna	Bułgaria	2-0	towarzyski	90'
9.	26 września 1973	Chorzów	Walia	3-0	elim. MŚ 1974	90'
10.	10 października 1973	Rotterdam	Holandia	1-1	towarzyski	90'
11.	17 października 1973	Londyn	Anglia	1-1	elim. MŚ 1974	90'
12.	21 października 1973	Dublin	Irlandia	0-1	towarzyski	od 46'
13.	17 kwietnia 1974	Liège	Belgia	1-1	towarzyski	do 66'
14.	15 maja 1974	Warszawa	Grecja	2-0	towarzyski	do 45'
15.	15 czerwca 1974	Stuttgart	Argentyna	3-2	MŚ 1974	od 72'
16.	30 czerwca 1974	Frankfurt nad Menem	Jugosławia	2-1	MŚ 1974	od 81'
17.	3 lipca 1974	Frankfurt nad Menem	Niemcy	0-1	MŚ 1974	90'

Jan Domarski był również trenerem piłkarskim. W sezonie II ligi 1984/1985 był drugim trenerem Resovii, po czym wyjechał do Stanów Zjednoczonych^[5]. Od października 1999 prowadził Stal Sanok w rundzie jesiennej sezonu 1992/1993 III ligi^[6]. Był także trenerem 5-ligowego zespołu grupy dębickiej Wisłok Wiśniowa. 5 października 2020 został trenerem występującej w krośnieńskiej klasie okręgowej Kotwicy Korczyna^[7].

W 2010 bez powodzenia kandydował do rady Rzeszowa z listy komitetu Nasz Dom-Rzeszów^[8]. Należy do Prawicy Rzeczypospolitej^[9]. W 2014 był kandydatem tej partii do sejmiku województwa podkarpackiego z listy PiS, nie uzyskując mandatu^[10].

W filmie Wesele z 2004 w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego Mundek (Jerzy Rogalski) prezentuje na sobie koszulkę reprezentacji Polski z numerem 10, twierdząc, że jest to strój, w którym Jan Domarski zdobył pamiętnego gola 17 października 1973 w meczu z Anglią (1:1) na stadionie Wembley.

W 2007 Wiesław Syzdek nakręcił reportaż TV o Janie Domarskim pt. Złota Bramka.

W 2004 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[11].

• Jan Domarski w bazie 90minut.pl