Javier Fernández (łyżwiarz figurowy) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Javier Fernández
Ilustracja
Fernández na podium igrzysk olimpijskich 2018
Reprezentacja

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1991
Madryt

Wzrost

173 cm

Konkurencja

Soliści

Trener

Brian Orser, Tracy Wilson, Daniel Peinado, Carolina Sanz, Jordi Lafarga, Nikołaj Morozow, Ivan Saez

Klub

Club Hielo Valdemoro

Zakończenie kariery

26 stycznia 2019

Rekordy życiowe ISU
Nota łączna

271,59
Mistrzostwa Europy 2019

Program krótki

91,84
Mistrzostwa Europy 2019

Program dowolny

179,75
Mistrzostwa Europy 2019

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania
Igrzyska olimpijskie
brąz Pjongczang 2018 soliści
Mistrzostwa świata
złoto Boston 2016 soliści
złoto Szanghaj 2015 soliści
brąz Saitama 2014 soliści
brąz London 2013 soliści
Mistrzostwa Europy
złoto Mińsk 2019 soliści
złoto Moskwa 2018 soliści
złoto Ostrawa 2017 soliści
złoto Bratysława 2016 soliści
złoto Sztokholm 2015 soliści
złoto Budapeszt 2014 soliści
złoto Zagrzeb 2013 soliści
Finał Grand Prix
srebro Barcelona 2015 soliści
srebro Barcelona 2014 soliści
brąz Québec 2011 soliści
Odznaczenia
Złoty order królewski za zasługi sportowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Javier „Javi” Fernández López (ur. 15 kwietnia 1991 w Madrycie) – hiszpański łyżwiarz figurowy startujący w konkurencji solistów. Brązowy medalista olimpijski z Pjongczangu (2018) i trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich (2010, 2014, 2018), dwukrotny mistrz świata (2015, 2016), 7-krotny mistrz Europy (2013–2019), medalista finału Grand Prix oraz 8-krotny mistrz Hiszpanii (2010, 2012–2018). Zakończył karierę amatorską 26 stycznia 2019 roku.

W 2014 roku był chorążym reprezentacji Hiszpanii na zimowych igrzyskach olimpijskich w Soczi.

W 2018 roku został pierwszym hiszpańskim łyżwiarzem figurowym, który zdobył medal zimowych igrzysk olimpijskich.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Eriquety i Antonio Fernández, oficera marynarki i mechanika[1]. Ma starszą siostrę Laurę (ur. 1988), która uprawiała łyżwiarstwo figurowe oraz występowała na mistrzostwach Europy i świata, a następnie została pielęgniarką[2].

Rodzice zabrali Laurę i Javiera na lodowisko Diamond w Aluche, gdy Laura miała 2,5 roku, zaś Javier był niemowlakiem. Sami chętnie chodzili na lodowisko jeszcze w czasach narzeczeńskich i chcieli, aby ich dzieci również nauczyły się jeździć na łyżwach. Fernández rozpoczął naukę łyżwiarstwa w wieku sześciu lat, gdy zobaczył jak jeździ jego siostra Laura. Długo wahał się między wyborem dyscypliny, którą chce trenować, rozważając jeszcze tenis ziemny i piłkę nożną. Jednak po pół roku od wstąpienia Laury do szkoły łyżwiarskiej Majadahonda SC dołączył do niej. Rodzeństwo przeniosło się do miasta Jaca z matką, zaś ojciec został w stolicy. Jednak Javier nie robił tam wystarczających postępów w łyżwiarstwie i był wyśmiewany przez rówieśników, którzy uważali, że „łyżwiarstwo figurowe jest sportem dla gejów”[3]. Javier wylądował swój pierwszy potrójny skok łyżwiarski – potrójnego salchowa mając 12 lat, zaś do 16 roku życia wylądował czysto pierwszego potrójnego axla[4].

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

2005–2008 Pierwsze starty międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]

Fernández rozpoczął karierę juniorską w sezonie 2005/2006, gdy zdobył tytuł wicemistrza Hiszpanii juniorów[5]. Rok później został mistrzem Hiszpanii juniorów i zajął czwarte miejsce na Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy 2007 w hiszpańskim mieście Jaca[5]. Ponadto zadebiutował 28. miejscem na mistrzostwach Europy 2007 w Warszawie oraz 35. miejscem na mistrzostwach świata 2007. W kolejnym sezonie zajmował 13. miejsce na mistrzostwach świata juniorów 2008 oraz poprawiał swoje rezultaty na mistrzostwach Europy (17. miejsce) i świata (30. miejsce)[6].

2008–2011 Debiut olimpijski i treningi u Morozowa

[edytuj | edytuj kod]

W 2008 roku Fernández pojechał na letni obóz treningowy do Andory, gdzie jego talent łyżwiarski został dostrzeżony przez rosyjskiego trenera Nikołaja Morozowa, który w 2006 roku doprowadził Shizukę Arakawę do mistrzostwa olimpijskiego. Morozow zaproponował Fernándezowi miejsce w jego grupie szkoleniowej w Stanach Zjednoczonych bez pobierania opłat za treningi. 17-letni Javier przyjął ofertę Morozowa bez konsultacji z rodzicami. Pomimo darmowych treningów inne koszty związane z karierą sportową i życiem w Stanach Zjednoczonych wynosiły od 2 do 3 tysięcy dolarów amerykańskich miesięcznie, zaś Javier nie otrzymał w tym zakresie żadnego wsparcia finansowego od Hiszpańskiej Federacji Łyżwiarskiej. W celu zapewnienia synowi możliwość dalszych treningów, jego rodzice wykorzystali oszczędności, które pierwotnie miały służyć na remont ich mieszkania. Ponadto, aby móc finansować karierę sportową syna podjęli również dodatkowe prace – ojciec zaczął naprawiać helikoptery, a matka zatrudniła się na poczcie. Latem 2009 roku Javier wyjechał do Hackensack w stanie New Jersey i zamieszkał z trenerem Mikelem Garcíą, który pomagał mu z nauką języka angielskiego, gotowaniem i odnalezieniem się w nowym otoczeniu[3].

W sezonie 2008/2009 Javier zdobył drugi tytuł mistrza Hiszpanii juniorów i poprawił swoje rezultaty na zawodach międzynarodowych. Na mistrzostwach Europy zajął 11. lokatę[6], zaś na mistrzostwach świata był 19., co pozwoliło na zdobycie kwalifikacji olimpijskiej w konkurencji solistów dla Hiszpanii – po raz pierwszy od 1956 roku[1][7].

W sezonie olimpijskim 2009/2010 zadebiutował w zawodach z cyklu Grand Prix, Trophée Éric Bompard 2009, gdzie zajął 11. miejsce oraz wywalczył pierwszy tytuł mistrza Hiszpanii seniorów. Następnie po raz pierwszy zajął miejsce w pierwszej dziesiątce mistrzostw Europy (8. miejsce)[6]. Jego debiut olimpijski był pierwszym występem hiszpańskiego solisty na igrzyskach olimpijskich od 54 lat, od startu Dario Villalby[8]. Na igrzyskach olimpijskich 2010 w Vancouver Fernández zajął finalnie 14. miejsce, zaś jego program dowolny został sklasyfikowany na 10. miejscu[1]. Sezon zakończył 12. miejscem na mistrzostwach świata[6].

Program dowolny Piraci z Karaibów na zawodach Skate Canada International 2010

W kolejnym sezonie nie udało mu się obronić tytułu krajowego. Przegrał z Javierem Rayą i zdobył srebrny medal[9], ale pomimo tego pojechał na mistrzostwa Europy 2011 (9. miejsce), gdyż jego wysoka lokata na poprzednich mistrzostwach zapewniła Hiszpanii możliwość wystawienia dwóch solistów[10]. Na mistrzostwach świata poprawił wynik z poprzedniego sezonu, zajmując 9. miejsce[6].

2011–2014 Przenosiny do Orsera i początek dominacji w Europie

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2010/2011 trener Morozow przenosił swoją bazę treningową kilkakrotnie, przez co Fernández i reszta jego uczniów przez 18 miesięcy dzieliła cykl treningowy między Moskwę i Dyneburg na Łotwie, mieszkając w hotelach[7]. Ponadto w późniejszych wywiadach Javier przyznał, że odczuwał faworyzowanie przez Morozowa Florenta Amodio, który dołączył przed sezonem do ich grupy szkoleniowej, a w 2011 roku został mistrzem Europy, podczas gdy Javier zajął jedynie 9. lokatę[1]. Z tego powodu w lecie 2011 roku hiszpańska federacja zaaranżowała próbne treningi Fernándeza w Cricket Club w Kanadzie[7]. Javier od początku był pewien, że chce się tam przenieść, ale innego zdania byli kanadyjscy trenerzy. Uważali go za wielki talent, ale widzieli, że Javier ma leniwe podejście do treningów. Ostatecznie postanowili dać mu szansę i Javier rozpoczął treningi u Briana Orsera w Toronto[11].

Fernández z trenerem Orserem na Rostelecom Cup 2011

Od kolejnego sezonu, 2011/2012, Javier nieprzerwanie zdobywał 7 tytułów mistrza Hiszpanii z rzędu[6], zaś zmiany w podejściu do treningów sprawiły, że po raz pierwszy stanął na podium zawodów z cyklu Grand Prix, zdobywając srebrne medale na Skate Canada International 2011 i Rostelecom Cup 2011. Stając na podium w Kanadzie, został pierwszym hiszpańskim medalistą zawodów z tego cyklu[12]. Wysokie miejsca w tych zawodach zapewniły mu także pierwszą kwalifikację do finału Grand Prix, również jako pierwszemu Hiszpanowi w historii. Podczas finału w kanadyjskim Quebecu zdobył brązowy medal, przegrywając z Kanadyjczykiem Patrickiem Chanem i Japończykiem Daisuke Takahashim ustanawiając przy tym rekordy życiowe i skacząc czysto aż dwa poczwórne skoki[13][14]. Javier był jednym z pretendentów do tytułu na mistrzostwach Europy 2012 w Sheffield. Jednakże ze względu na ból uda oraz szyi, po programie krótkim zajmował dopiero czwarte miejsce[15]. Ostatecznie zakończył zawody na 6. miejscu, głównie z powodu problemów z wylądowaniem potrójnych axli i potknięciach przy innych skokach[16]. Na mistrzostwach świata Fernández poprawił swoje miejsce z poprzedniego roku i zajął 9. miejsce[6].

Pierwszy tytuł mistrza Europy (2013)

Sezon 2012/2013 był początkiem pasma sukcesów w karierze Fernándeza. W trakcie przerwy między sezonami pracował z Orserem na obozach letnich oraz ulepszał swoje umiejętności łyżwiarskie, pracując między innymi nad piruetami, potrójnym axlem oraz kombinacją potrójnych skoków (triple-triple)[17]. W międzyczasie do klubu w Toronto dołączył Japończyk Yuzuru Hanyū, który w poprzednim sezonie zdobył brąz na mistrzostwach świata i miał być konkurencją dla Fernándeza w kolejnych sezonach[1]. Po rozpoczęciu sezonu od brązowego medalu Finlandia Trophy 2012 Fernández po raz pierwszy zwyciężył w zawodach z cyklu Grand Prix, Skate Canada International 2012 pokonując faworyta gospodarzy Patricka Chana[18], a następnie zajął czwarte miejsce na NHK Trophy 2012. W finale Grand Prix w Soczi zajął czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal z Chanem o niespełna 0,04 pkt[19], pomimo tego, że w programie dowolnym wykonał trzy skoki poczwórne, stając się drugim Europejczykiem w historii, który tego dokonał (pierwszym był Brian Joubert). Po przybyciu Fernándeza na mistrzostwa Europy 2013 do Zagrzebia okazało się, że jego łyżwy zagubiły się na lotnisku przez co nie mógł trenować. Łyżwy odzyskał dopiero dzień przed zawodami, ale nie przeszkodziło mu to w zostaniu pierwszym hiszpańskim mistrzem Europy[20], pokonując przy tym Francuza Florenta Amodio i Czecha Michala Březinę[21]. Na kończących sezon mistrzostwach świata w kanadyjskim London zdobył brązowy medal za Kanadyjczykiem Patrickiem Chanem i Kazachem Dienisem Tienem, choć po programie krótkim zajmował miejsce siódme, zaś jego program dowolny był czwarty w klasyfikacji[22].

Sezon olimpijski 2013/2014 rozpoczął od brązowego medalu na Rostelecom Cup 2013 i piątego miejsca na NHK Trophy 2013, przez co nie awansował do finału cyklu. Z kolei na mistrzostwach Europy w Budapeszcie obronił tytuł, zdobywając drugi złoty medal z rzędu[23]. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi był chorążym reprezentacji Hiszpanii podczas ceremonii otwarcia igrzysk[24]. Tuż przed igrzyskami media obiegły słowa Fernándeza: „lepiej, żeby homoseksualiści trochę mniej się z tym obnosili na igrzyskach” opublikowane przez gazetę El Mundo w których odniósł się do braku tolerancji dla homoseksualistów w Rosji[25]. Jego słowa zostały pozbawione kontekstu w przekazie medialnym, przez co został oskarżony o homofobię. Fernández odniósł się do oskarżeń, przepraszając wszystkich kogo te słowa mogły urazić i dodał, że zostały wycięte z kontekstu, a docelowo chodziło mu o „szacunek praw kraju, który się odwiedza” a nie dyskryminację orientacji seksualnej[26][27]. W zawodach olimpijskich zajmował trzecie miejsce po programie krótkim. W programie dowolnym wykonał poczwórnego toeloopa oraz poczwórnego salchowa w kombinacji, jednak przy kolejnym podejściu do poczwórnego salchowa wykonał tylko trzy obroty, zaś jako ostatni skok w programie ponownie wykonał tylko potrójnego salchowa. Tym samym w swoim programie dowolnym Fernández złamała zasadę Zayaka, przez co sędziowie, z powodu powtórzenia elementu nie przyznali mu za niego punktów[28][29]. Ostatecznie Fernández zajął czwarte miejsce, tracąc do zajmującego trzecie miejsce Dienisa Tiena jedynie 1,18 pkt[1]. Sezon zakończył wywalczeniem brązowego medalu mistrzostw świata w Saitamie, plasując się za Japończykami, Yuzuru Hanyū i Tatsukim Machidą[30].

2014–2017 Kolejne tytuły mistrza świata i Europy

[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy tytuł mistrza świata (2015)

W sezonie 2014/2015 zdobywał medale we wszystkich zawodach, w których brał udział. Sezon Grand Prix rozpoczął od srebrnego medalu Skate Canada International 2014, a następnie zwyciężył w Rostelecom Cup 2014. W finale Grand Prix rozgrywanym w Barcelonie zdobył srebrny medal, przegrywając z Hanyū[31]. Następnie w Sztokholmie wywalczył trzeci tytuł mistrza Europy z przewagą 26,81 pkt nad Rosjaninem Maksimem Kowtunem[32]. Podczas mistrzostw świata 2015 w Szanghaju zdobył pierwszy tytuł mistrza świata i został jednocześnie pierwszym hiszpańskim mistrzem świata w łyżwiarstwie figurowym, wygrywając z Hanyū i Tienem[33].

Drugi tytuł mistrza świata (2016)

W kolejnym sezonie zwyciężył w obu zawodach z cyklu Grand Prix: Cup of China 2015 i Rostelecom Cup 2015. Podczas finału cyklu Grand Prix, po raz drugi z rzędu zdobył srebrny medal, również przegrywając z Hanyū[6]. Następnie wywalczył czwarty tytuł mistrza Europy[34]. Na mistrzostwach świata zajmował drugie miejsce po programie krótkim ze stratą 12,04 pkt do Hanyū, co było ówcześnie największą przewagą solisty po programie krótkim w historii systemu oceniania Code of Points. W programie dowolnym Japończyk otrzymał ujemne GOE aż w czterech elementach, co dało Javierowi szansę na odrobienie strat. Javier pobił swój rekord życiowy w programie dowolnym 216,41 pkt, co dało mu notę łączną 314,93 pkt i przewagę 19,76 pkt nad srebrnym medalistą, Yuzuru Hanyū[35]. W trakcie mistrzostw Javier borykał się z kontuzją pięty nogi na której lądował skoki[36]. W dniu pomiędzy programem krótkim i dowolnym odczuwał ostry ból przy zgięciu nogi. Następnego dnia zrobiono mu USG stopy i otrzymał środki przeciwzapalne. Program dowolny wykonał ze specjalną wkładką ochronną na piętę umieszczoną w bucie, która zmniejszyła ból[37].

Sezon 2016/2017 rozpoczął od zwycięstwa w zawodach z cyklu Grand Prix, Rostelecom Cup 2016 i Trophée de France 2016. Zakwalifikował się do finału Grand Prix, ale po wykonaniu kombinacji poczwórny toe loop-potrójny toe loop miał problemy z wylądowaniem poczwórnego salchowa i upadł przy drugim potrójnym axlu[38]. Zawody zakończył na czwartym miejscu, co było jego pierwszym występem na zawodach poniżej podium od igrzysk w 2014 roku. Na mistrzostwach Europy w Ostrawie zdobył piąty tytuł z rzędu, pokonując Rosjanina Maksima Kowtuna o 28,04 pkt[39]. Został tym samym trzecim solistą w historii, który zdobył pięć tytułów mistrza Europy z rzędu po Ondreju Nepeli (1969–1973) i Karlu Schäferze, który wygrywał ośmiokrotnie (1929–1936)[40]. Mistrzostwa świata 2017 rozpoczął od bezbłędnego programu krótkiego, za który otrzymał 109,05 pkt. Po tej części zawodów miał ponad czteropunktową przewagę nad drugim Shōmą Uno[41]. W programie dowolnym upadł po drugim poczwórnym salchowie, powtórzył potrójnego flipa i upadł po potrójnym toeloopie. Za program dowolny uzyskał 192,14 pkt co po tej części zawodów było szóstym wynikiem. Ostatecznie zajął miejsce czwarte, tracąc do podium 2,39 pkt[42][43].

2017–2019 Medal olimpijski i zakończenie kariery

[edytuj | edytuj kod]
Fernández z brązowym medalem olimpijskim (2018)
Ceremonia kwiatowa po zdobyciu przez Fernándeza brązowego medalu olimpijskiego (2018)
Program Aerobic Class na pokazie mistrzów ZIO 2018

Sezon olimpijski 2017/2018 rozpoczął od debiutu w zawodach z cyklu Challenger Series, zwyciężając Autumn Classic International 2017 z przewagą ponad 10 punktów nad drugim Yuzuru Hanyū[44]. Następnie kontynuował starty w zawodach Grand Prix zajmując szóstą lokatę na Cup of China 2017. Po zawodach okazało się, że w trakcie zawodów Fernández borykał się z problemami żołądkowymi[45]. Następnie wystąpił na Internationaux de France 2017, gdzie zdobył złoty medal, pokonując Japończyka Uno o 10,39 pkt[46]. Tuż przed igrzyskami zdobył swój szósty tytuł mistrza Europy, zostając drugim najbardziej utytułowanym solistą w historii mistrzostw po Karlu Schäferze[47]. Następnie Fernández po raz trzeci wystąpił na igrzyskach olimpijskich. W programie krótkim wykonał kombinację poczwórny toe loop-potrójny toe loop, wylądował poczwórnego salchowa, potrójnego axla, a wszystkim elementom technicznym został przyznany czwarty, najwyższy poziom. Ponadto otrzymał od sędziów aż dziewięć najwyższych not za komponenty i z wynikiem 107,58 pkt zajmował drugie miejsce w zawodach za Japończykiem Hanyū[48]. W programie dowolnym wykonał poczwórnego toe loopa, poczwórnego salchowa w kombinacji, dwa potrójne axle i pięć innych potrójnych skoków otrzymując cztery perfekcyjne noty 10,0 za komponenty i 197,66 za ten segment[49]. Ostatecznie z wynikiem 305,24 pkt zdobył brązowy medal olimpijski, ustępując na podium dwóm Japończykom, Yuzuru Hanyū i Shōmie Uno[50]. Tym samym Fernández został pierwszym hiszpańskim łyżwiarzem, który wywalczył medal zimowych igrzysk olimpijskich[51]. Podczas pokazu mistrzów kończącego łyżwiarskie zawody olimpijskie wykonał program Aerobic Class[52]. Zrezygnował z udziału w kończących sezon mistrzostwach świata[53]. Tuż po zdobyciu medalu olimpijskiego pierwszą osobą, której powiedział o swoim planie zakończenia kariery był jego wieloletni przyjaciel Yuzuru Hanyū. Przekazał mu wtedy informację, że igrzyska były ich ostatnimi wspólnymi zawodami[54].

Po igrzyskach skupił się na promowaniu łyżwiarstwa figurowego w rodzinnej Hiszpanii i występach w rewii Revolution On Ice. Pod koniec 2018 roku Fernández potwierdził, że planuje zakończenie kariery podczas mistrzostw Europy 2019, które miały się odbyć pod koniec stycznia w Mińsku[55]. Na początku stycznia 2019 roku Fernández powrócił do Toronto, aby przygotować się do ostatnich zawodów w karierze. Pierwotnie chciał wykonać nowy program krótki, ale ostatecznie zdecydował się na program Malagueña z sezonów 2015–2017, zaś jako program dowolny wybrał Man of La Mancha z poprzedniego sezonu. Wybierając programy z nawiązaniem do ojczystej kultury, chciał złożyć hołd swojemu państwu i podziękować kibicom[56]. Podczas programu krótkiego Fernández niepewnie wylądował potrójnego axla, dodatkowo sędziowie uznali jego poczwórnego salchowa za niedokręconego. Tym samym po programie krótkim zajmował trzecie miejsce z wynikiem 91,84 pkt i stratą 8,65 pkt do liderującego Rosjanina Michaiła Kolady[57]. W programie dowolnym wylądował dwa poczwórne skoki, dwa potrójne axle i trzy inne potrójne skoki, choć potrójnego flipa wykonał w drugim podejściu. Ponadto otrzymał najwyższe noty za komponenty. Ostatecznie uzyskał 271,59 pkt, co pozwoliło mu na wywalczenie, w swoim ostatnim występie w karierze, siódmego tytułu mistrza Europy z rzędu[58].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Zawody 03–04 04–05 05–06 06–07 07–08 08–09 09–10 10–11 11–12 12–13 13–14 14–15 15–16 16–17 17–18 18–19 19–20
Międzynarodowe[6]
Igrzyska olimpijskie 14 4 3
Mistrzostwa świata 35 30 19 12 10 9 3 3 1 1 4 WD
Mistrzostwa Europy 28 17 11 8 9 6 1 1 1 1 1 1 1
GP Finał 3 4 2 2 4
GP Internationaux de France 11 1 1
GP NHK Trophy 4 5
GP Cup of China 1 6
GP Rostelecom Cup 9 2 3 1 1 1
GP Skate Canada International 5 2 1 2
CS Autumn Classic International 1
Finlandia Trophy 3
Golden Spin of Zagreb 13
International Cup of Nice 3 5
Merano Cup 1
Nebelhorn Trophy 4
NRW Trophy 3
Międzynarodowe: Kategorie młodzieżowe[6]
Mistrzostwa świata juniorów 13
JGP w Estonii 9
JGP w Meksyku 6
JGP w Holandii 23
JGP w Hiszpanii 4
JGP w Wielkiej Brytanii 11
Olimpijski festiwal młodzieży Europy 4 J
Gardena Spring Trophy 5 J
Merano Cup 3 N[59] 3 N
Triglav Trophy 4 N
Krajowe[6]
Mistrzostwa Hiszpanii 2 N[5] 2 J[5] 1 J 1 J 1 2 1 1 1 1 1 1 1
Zawody drużynowe
Japan Open 3 T[60]
1 P		 1 T[61]
2 P		 3 T[62]
2 P		 2 T[63]
2 P		 1 T[64]
1 P[65]		 2 T[66]
3 P[67]		 1 T[68]
5 P

Programy

[edytuj | edytuj kod]
Aerobic Class (ZIO 2018)
Man of La Mancha (ME 2018)
Malagueña (Finał Grand Prix 2015)
Histoire d'un amour / Nu Pogodi (Skate Canada International 2010)
Piraci z Karaibów (Trophée Éric Bompard 2009)
JGP w Holandii 2006
Sezon Program krótki (SP) Program dowolny (FS) Pokazy mistrzów[69]
2018–19
[70]
  • Malagueña – Paco de Lucía, Plácido Domingo, oryg. Ernesto Lecuona
    choreografia: Antonio Najarro
  • Man of La Mancha medley – Joe Darion, Mitch Leigh
    choreografia: David Wilson
  • Bullfighter (El torero):
    • The Bullfighter's Song (La Virgen de la Macarena) – Bernardino Bautista Monterde
    • Toreador Song – Georges Bizet
      choreografia: Kenji Miyamoto, Takaya Usuda
  • Man of La Mancha medley – Joe Darion, Mitch Leigh
    choreografia: David Wilson
2017–18
[71]
  • Man of La Mancha medley – Joe Darion, Mitch Leigh
    choreografia: David Wilson
  • Man of La Mancha medley – Joe Darion, Mitch Leigh
    choreografia: David Wilson
  • I Love Paris – The Witnesses
  • Petit Fleur – Henry Rene
    choreografia: David Wilson
  • Danny Boy – John McDermott, oryg. Frederic Weatherly
    choreografia: David Wilson
2016–17
[72]
  • Malagueña – Paco de Lucía, Plácido Domingo, oryg. Ernesto Lecuona
    choreografia: Antonio Najarro
  • Elvis Presley medley
    choreografia: David Wilson
    • Trouble
    • Fever
    • Jailhouse Rock
  • Danny Boy – John McDermott, oryg. Frederic Weatherly
    choreografia: David Wilson
2015–16
[73]
  • Malagueña – Paco de Lucía, Plácido Domingo, oryg. Ernesto Lecuona
    choreografia: Antonio Najarro
  • I Love Paris – The Witnesses
  • Danny Boy – John McDermott, oryg. Frederic Weatherly
    choreografia: David Wilson
  • Heart Keeps Dancing – James Gruntz
  • Bullfighter (El torero):
    • The Bullfighter's Song (La Virgen de la Macarena) – Bernardino Bautista Monterde
    • Toreador Song – Georges Bizet
      choreografia: Kenji Miyamoto, Takaya Usuda
2014–15
[74]
  • Bullfighter (El torero):
    • The Bullfighter's Song (La Virgen de la Macarena) – Bernardino Bautista Monterde
    • Toreador Song – Georges Bizet
      choreografia: Kenji Miyamoto, Takaya Usuda
2013–14
[75]
  • Satan Takes a Holiday – Larry Clinton
    choreografia: David Wilson
  • Peter Gunn medley – Henry Mancini
  • Harlem Nocturne – Earle Hagen
    choreografia: David Wilson
  • Satan Takes a Holiday – Larry Clinton
2012–13
[76]
  • Charlie Chaplin medley – James Horner
    choreografia: David Wilson
2011–12
[77]
  • I Love Paris – The Witnesses
  • Petit Fleur – Henry Rene
    choreografia: David Wilson
  • Guiseppe Verdi medley
    choreografia: David Wilson
    • La Traviata
    • I Vespri Siciliani
    • Nabucco
    • Rigoletto
2010–11
[8]
  • Histoire d'un amour
  • Nu Pogodi (z bajki Wilk i Zając)
    choreografia: Nikołaj Morozow
2009–10
[78][79]
  • James Bond medley
    choreografia: Nikołaj Morozow
  • The Mexican
    choreografia: Nikołaj Morozow
2008–09
[80][81]
  • Entre Dos Aguas – Paco Lucia
    choreografia: Ivan Saez, Carolina Sanz
  • Romeo i Julia medley
    choreografia: Ivan Saez, Carolina Sanz
  • Matrix medley – Don Davis
    choreografia: Ivan Saez, Carolina Sanz
  • I Like The Way (You Move) – BodyRockers

Wybrane nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f 'Super Javi' prepares for Europen Championships farewell. olympicchannel.com, 2019-01-21. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  2. ↑ Rocio Rugiada: Interview to Laura Fernandez (Javier Fernandez's sister). patinajepinkpower.com, 2016-09-13. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-16)]. (ang.).
  3. ↑ a b Xose Hermida: Javier Fernández, the new king of Spanish sport. elpais.com, 2016-05-20. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  4. ↑ Barry Mittan: Fernández makes senior grand prix debut. goldenskate.com, 2009-09-28. [dostęp 2020-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-16)]. (ang.).
  5. ↑ a b c d El palmares. javierfernandezskater.com. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-23)]. (hiszp.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k Competition Results – Javier FERNANDEZ. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  7. ↑ a b c Philip Hersh: Fernández' path to success unlikely as they come. icenetwork.com, 2016-03-29. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-29)]. (ang.).
  8. ↑ a b Javier FERNANDEZ: 2010/2011. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-19)]. (ang.).
  9. ↑ Javier Fernández y Javier Raya se meten en la final. marca.com, 2011-01-27. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-29)]. (hiszp.).
  10. ↑ Vladislav Luchianov: Fernandez trying to make skating popular in Spain. icenetwork.com, 2011-05-17. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-04)]. (ang.).
  11. ↑ Reut Golinsky, Tatiana Geikhman: Brian Orser: "I'm a little bit tougher". absoluteskating.com, 2011-10-29. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  12. ↑ PJ Kwong: Skate Canada proved quite an event. cbc.ca, 2011-10-30. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  13. ↑ ISU Grand Prix of Figure Skating Final 2011 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-21)]. (ang.).
  14. ↑ Tatjana Flade: Chan repeats as Grand Prix Final Champion. goldenskate.com, 2011-12-11. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-29)]. (ang.).
  15. ↑ Tatjana Flade: Gachinski edges out Plushenko in short program at Europeans. goldenskate.com, 2012-01-27. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-15)]. (ang.).
  16. ↑ Tatjana Flade: Plushenko takes seventh European title. goldenskate.com, 2012-01-29. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-29)]. (ang.).
  17. ↑ Laura Sciarrillo: Javier Fernandez: I like to try different styles. artonice.it, 2012-10-24. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  18. ↑ Spain’s Javier Fernandez Wins Gold at Skate Canada International. seriouslyspain.com. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  19. ↑ ISU Grand Prix of Figure Skating Final 2012 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-21)]. (ang.).
  20. ↑ Pritha Sarkar: Fernandez enjoys last laugh over bullies. reuters.com, 2013-03-12. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  21. ↑ ISU European Figure Skating Championships 2013 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-25)]. (ang.).
  22. ↑ ISU World Figure Skating Championships 2013 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-13)]. (ang.).
  23. ↑ Javier Fernandez takes Euro gold. espn.com, 2014-01-18. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  24. ↑ Florentina Tone: Javier Fernandez will be Spain’s flag-bearer in Sochi. insideskating.net, 2014-01-24. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  25. ↑ 'Lie low': Spanish skater tells Sochi's gay athletes. thelocal.es, 2014-02-07. [dostęp 2020-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-12)]. (ang.).
  26. ↑ Javier Fernández pide "perdón" tras declarar que los gays debían "cortarse" en Sochi. 20minutos.es, 2014-02-07. [dostęp 2020-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-28)]. (hiszp.).
  27. ↑ Javier Fernández se disculpa por pedir a los homosexuales que se "corten" en Sochi. cadenaser.com, 2014-02-07. [dostęp 2020-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-28)]. (hiszp.).
  28. ↑ Zasady łyżwiarstwa figurowego. monitorfx.p. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-23)]. (pol.).
  29. ↑ XXII Olympic Winter Games 2014 – Men – Free Skating – Judges details per skater. ISU. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-19)]. (ang.).
  30. ↑ ISU World Figure Skating Championships 2014 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-11)]. (ang.).
  31. ↑ ISU Grand Prix of Figure Skating Final 2014 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-21)]. (ang.).
  32. ↑ ISU European Figure Skating Championships 2015 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-20)]. (ang.).
  33. ↑ Nick Zaccardi: Javier Fernandez wins upset World Championship; top American fourth. nbcsports.com, 2015-03-28. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  34. ↑ Fernandez claims 4th European title. shine.cn, 2016-01-30. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-17)]. (ang.).
  35. ↑ Bryan Armen Graham: Javier Fernandez defends figure skating world title with stunning comeback. theguardian.com, 2016-04-02. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-09)]. (ang.).
  36. ↑ Bryan Armen Graham: Javier Fernandez defends figure skating world title with stunning comeback. bostonglobe.com, 2016-04-02. [dostęp 2020-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-09)]. (ang.).
  37. ↑ Susan D. Russell: Adios Javier Fernandez. ifsmagazine.com, 2019-05-21. [dostęp 2020-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-28)]. (ang.).
  38. ↑ ISU Grand Prix of Figure Skating Final 2016 – Men – Short Program – Judges details per skater. ISU. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-19)]. (ang.).
  39. ↑ ISU European Figure Skating Championships 2017 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-25)]. (ang.).
  40. ↑ Tatjana Flade: Spain’s Fernandez remains undefeated in Europe; takes fifth crown. goldenskate.com/, 2017-01-29. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-22)]. (ang.).
  41. ↑ ISU World Figure Skating Championships 2017 – Men – Short Program. ISU. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-11)]. (ang.).
  42. ↑ Titanilla Bőd: Javier Fernandez: "It is what it is, I have to learn from it". absoluteskating.com, 2017-04-12. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-22)]. (ang.).
  43. ↑ ISU World Figure Skating Championships 2017 – Men – Result. ISU. [dostęp 2019-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-11)]. (ang.).
  44. ↑ 2017 Autumn Classic International – Men – Result. Skate Canada. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-17)]. (ang.).
  45. ↑ Kolyada (RUS) wins his first Grand Prix gold at Audi Cup of China. ISU, 2017-11-04. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-22)]. (ang.).
  46. ↑ ISU GP Internationaux de France 2017 – Men – Result. ISU, 2020-05-23. [dostęp 2018-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-23)]. (ang.).
  47. ↑ Andrés García: Javier Fernandez wins his sixth consecutive European Championship. marca.com, 2018-01-19. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-22)]. (ang.).
  48. ↑ 2018 Winter Olympics – Men Single Skating – Short Program – Judges Details per Skater. ISU. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-21)]. (ang.).
  49. ↑ 2018 Winter Olympics – Men Single Skating – Free Skating – Judges Details per Skater. ISU. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-08)]. (ang.).
  50. ↑ XXIII Olympic Winter Games 2018 – Men – Result. ISU. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-15)]. (ang.).
  51. ↑ Paula SLater: Yuzuru Hanyu defends Olympic title in Pyeongchang. goldenskate.com, 2018-02-17. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-26)]. (ang.).
  52. ↑ Javier Fernandez aka Super Javi delivers the must-see performance of the Olympics. yahoo.com. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-28)]. (ang.).
  53. ↑ Javier Fernández regresará a España tras nueve años entrenándose en el extranjero. elpais.com, 2018-02-22. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-23)]. (hiszp.).
  54. ↑ Radhika Sanghani: This Winter Olympics friendship is everything. bbc.co.uk, 2018-02-21. [dostęp 2020-05-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-26)]. (ang.).
  55. ↑ Pedro Lamelas: Javier Fernández confirma que se retirará en 2019. marca.com, 2018-11-28. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-06)]. (hiszp.).
  56. ↑ Javier Fernández busca un broche histórico para rematar su carrera. hieloespanol.es, 2019-01-22. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-21)]. (hiszp.).
  57. ↑ Paula Slater: Kolyada grabs eight-point lead in Minsk. goldenskate.com, 2019-01-24. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-21)]. (ang.).
  58. ↑ Golden goodbye for Javier Fernandez at European Championships. olympicchannel.com, 2019-01-26. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-31)]. (ang.).
  59. ↑ 6th Merano Cup 2003. figure-skating-corner.com. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-13)]. (ang.).
  60. ↑ Kinoshita Group Cup Japan Open 2013. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  61. ↑ Kinoshita Group Cup Japan Open 2014. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  62. ↑ Kinoshita Group Cup Japan Open 2015. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  63. ↑ Kinoshita Group Cup Japan Open 2016. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  64. ↑ Japan Open 2017 – Team Result. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  65. ↑ Japan Open 2017 – Men – Free Skating Results. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  66. ↑ Japan Open 2018 – Team Result. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  67. ↑ Japan Open 2018 – Men – Free Skating Results. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  68. ↑ Japan Open 2019. jsfresults.com. [dostęp 2020-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-24)]. (ang.).
  69. ↑ Programas. javierfernandezonice.weebly.com. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-23)]. (hiszp.).
  70. ↑ Javier FERNANDEZ: 2018/2019. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-01)]. (ang.).
  71. ↑ Javier FERNANDEZ: 2017/2018. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-24)]. (ang.).
  72. ↑ Javier FERNANDEZ: 2016/2017. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-21)]. (ang.).
  73. ↑ Javier FERNANDEZ: 2015/2016. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-21)]. (ang.).
  74. ↑ Javier FERNANDEZ: 2014/2015. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-28)]. (ang.).
  75. ↑ Javier FERNANDEZ: 2013/2014. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-03)]. (ang.).
  76. ↑ Javier FERNANDEZ: 2012/2013. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-20)]. (ang.).
  77. ↑ Javier FERNANDEZ: 2011/2012. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-19)]. (ang.).
  78. ↑ Javier FERNANDEZ: 2009/2010. ISU. [dostęp 2020-05-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-23)]. (ang.).
  79. ↑ Javier FERNANDEZ: 2009/2010. ISU. [dostęp 2020-05-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-10)]. (ang.).
  80. ↑ Javier FERNANDEZ: 2008/2009. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-11)]. (ang.).
  81. ↑ Javier FERNANDEZ: 2008/2009. ISU. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-18)]. (ang.).
  82. ↑ Sandra Sánchez, Lydia Valentín, Javier Fernández y Regino Hernández, entre los premiados por el COE. marca.com, 2018-11-21. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-23)]. (hiszp.).
  83. ↑ Team spirit! Queen Letizia of Spain and her mother-in-law Sofía, 78, present the National Sports Awards in Madrid. dailymail.co.uk, 2017-01-23. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-23)]. (ang.).
  84. ↑ Javier Fernández recibe la Medalla de Oro de Madrid. marca.com, 2017-05-15. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-17)]. (hiszp.).
  85. ↑ Javier Fernández, Medalla de Oro de la Comunidad de Madrid. marca.com, 2017-04-11. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-11)]. (hiszp.).
  86. ↑ El patinador Javier Fernández recibe la Medalla de Oro al Mérito Deportivo. huffingtonpost.es, 2016-04-19. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-04)]. (hiszp.).
  87. ↑ Javier Fernández recibe la Gran Cruz de la Orden del 2 de Mayo. madridiario.es, 2015-05-02. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-23)]. (hiszp.).
  88. ↑ Javier Fernández galardonado como mejor deportista de 2014 por el COE. hieloespanol.es, 2014-12-16. [dostęp 2020-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-23)]. (hiszp.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie świata w łyżwiarstwie figurowym – soliści
Mistrzowie Europy w łyżwiarstwie figurowym – soliści
Sportowiec roku Hiszpanii
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Javier_Fernández_(łyżwiarz_figurowy)&oldid=70313261”