Jezioro Umultowskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jezioro Umultowskie

Położenie
Państwo	Polska
Miejscowości nadbrzeżne	Poznań
Region	Pojezierze Poznańskie
Morfometria
Powierzchnia	3,1 ha
Wymiary • max długość • max szerokość	0,3 km 0,3 km
Głębokość • średnia • maksymalna	3,13 m 5 m
Hydrologia
Rzeki zasilające	Potok Umultowski
Rzeki wypływające	Potok Umultowski
Rodzaj jeziora	morenowe
Położenie na mapie Poznania Jezioro Umultowskie
Położenie na mapie Polski Jezioro Umultowskie
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Jezioro Umultowskie
52°28′33″N 16°56′15″E/52,475833 16,937500
Multimedia w Wikimedia Commons

Jezioro Umultowskie – jezioro morenowe polodowcowe (lub powstałe w wyniku upadku meteorytu^[1]), położone w północnej części Poznania, na terenie Umultowa, w rejonie ulic Umultowskiej, Mleczowej, Słonecznikowej i Rumiankowej.

Jest to jeden z najmniejszych zbiorników wodnych miasta. Jezioro leży w północnym, naramowckim klinie zieleni i jest w nim jedynym dużym akwenem. Zasilane przez Potok Umultowski. Powierzchnia zwierciadła wody wynosi 3,1 ha^[2]. Powierzchnia zlewni - 0,7 km².

Jedna z teorii zakłada, że jezioro jest tworem poimpaktowym (powstałym w wyniku upadku meteorytu) i w tej sytuacji powstało z tego samego spadku, co pozostałe obiekty utworzone w wyniku deszczu meteorytów na Morasku^[1].

Nad brzegiem jeziora od strony ulicy Mleczowej zlokalizowany jest kościół pw. Św. Jadwigi Królowej Wawelskiej^[3] oraz w pobliżu znajdują się Osiedle Różany Potok i Kampus Morasko. Do jeziora przylegają tereny parkowe dworu umultowskiego.

Jezioro Umultowskie jest objęte ochroną od 1994, jako użytek ekologiczny. Jest zbiornikiem silnie zeutrofizowanym, o kształcie prawie kolistym. Teren wokół jeziora jest silnie podmokły, trudno dostępny, otoczony pasem szuwarów trzcinowych przechodzącym w podmokłe łąki. Od zachodu do szuwarów przylegają łozowiska.

W 2006 w okolicy stwierdzono występowanie bobra. Zgryzy występowały wzdłuż ul. Mleczowej i wokół całego jeziora. Bobry penetrowały tereny nawet do 100m w głąb lądu. Na terenie łozowiska stwierdzono też ślady buchtowania dzików.

W okolicznych lasach żyją sarny, a na jeziorze pływały perkozy dwuczube, krzyżówki i łyski. Obserwowano także parę błotniaków stawowych i bąka.

W akwenie zdarzały się niezbyt intensywne zakwity, spowodowane przez glony sinicowe.

Według informacji Towarzystwa Przyrodniczego "Salamandra" część szuwarów została niezgodnie z prawem zasypana gruzem budowlanym. Akwen jest też zaśmiecany^[4]. W związku z powyższym jezioro ulega stopniowej degradacji.

Mimo degradacji zbiornik jest intensywnie wykorzystywany przez wędkarzy, zwłaszcza w weekendy (zarówno z brzegów, jak i z wody). Stanowi o tym bliskość rozległych osiedli piątkowskich i postępująca urbanizacja okolicy.

W północnym klinie zieleni znajdują się także inne zbiorniki wodne: Staw Młyński i Zimna Woda.

• Andrzej Bereszyński, Ewa Homan, Występowanie bobra europejskiego (Castor fiber Linnaeus, 1758) w Poznaniu, w: Nauka Przyroda Technologie – dział Zootechnika, Tom 1, zeszyt 2, 2007, Wydawnictwo Akademii Rolniczej w Poznaniu, ISSN 1897-7820 – źródło danych przyrodniczych
• Ryszard Gołdyn, Barbara Jankowska, Piotr Kowalczak, Maria Pułyk, Elżbieta Tybiszewska, Janusz Wiśniewski, Wody powierzchniowe Poznania, w: Środowisko naturalne miasta Poznania. Część I, Urząd Miejski w Poznaniu, Poznań, 1996, ss.55 i 57, ISBN 83-906665-0-3
• Poznań – plan miasta i okolic 1:20.000, Wydawnictwo Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2004, ISBN 83-87157-01-5
• ANDRZEJ BERESZYŃSKI, EWA HOMAN: WYSTĘPOWANIE BOBRA EUROPEJSKIEGO (CASTOR FIBER LINNAEUS, 1758) W POZNANIU. Wydawnictwo Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, 2007 (tom 1, zeszyt 2). [dostęp 2011-03-19]. (pol.).