Samica Kierska – Wikipedia, wolna encyklopedia
Samica Kierska, ujście do Warty | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Rzeka | |
Długość | 36,5 km |
Powierzchnia zlewni | 224,1 km² |
Źródło | |
Miejsce | około 1,5 km na zachód od Jeziora Kierskiego |
Wysokość | 85 m n.p.m. |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | Warta |
Miejsce | |
Wysokość | 45,5 m n.p.m. |
Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego | |
Położenie na mapie Polski |
Samica Kierska[1] (także: Samica Obornicka) – rzeka w województwie wielkopolskim, lewy dopływ Warty.
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]Nazwa pochodzi od wyrazu pospolitego samica, w staropolszczyźnie – głównego koryta rzeki. Nazwa ta notowana była już w 1413[2].
Przebieg
[edytuj | edytuj kod]Jej źródła znajdują się w niewielkim, bagnistym zagłębieniu pomiędzy wzgórzami moreny czołowej stadiału poznańskiego położonym ok. 1,5 km na zachód od Jeziora Kierskiego. Do tego jeziora też wpływa w jego północno-zachodnim krańcu, a wypływa w północno-wschodnim. Następnie przepływa przez Jezioro Kierskie Małe i kieruje się na północ, aby skręcić na północny zachód w kierunku Warty, do której uchodzi w osadzie Ruks-Młyn.
Dolina Samicy jest zabagniona, szczególnie w pobliżu wsi Objezierze, gdzie rzeka płynie w rynnie osuszonego jeziora. W dolnym odcinku bieg Samicy staje się bardziej kręty, a brzegi porasta las. Nad rzeką znajdują się Kiekrz (zarówno wieś jak i część Poznania), Chrustowo i Niemieczkowo Dwór.
Uchodzi do Warty za osadą Ruks-Młyn niedaleko Kiszewa, w którym funkcjonowała dawniej przeprawa promowa osobowo-samochodowa Kiszewo-Dołęga.
Przyroda
[edytuj | edytuj kod]W zlewni Samicy zlokalizowano 5 stanowisk rodzinnych bobra europejskiego (2006). Część biegu podlega ochronie za pomocą Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny Samicy Kierskiej. Cenne z przyrodniczego punktu widzenia są stawy rybne w Objezierzu.
Galeria
[edytuj | edytuj kod]- Ruiny mostu pod Niemieczkowem
- Okolice Sepna
- Rzeka na północ od Bytkowa
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 248, ISBN 83-239-9607-5 .
- ↑ Bogdan Walczak, Co mówią nazwy?, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2013, s.69, ISSN 0137-3552
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Bereszyński, Ewa Homan, Występowanie bobra europejskiego (Castor fiber Linnaeus, 1758) w Poznaniu, w: Nauka Przyroda Technologie – dział Zootechnika, Tom 1, zeszyt 2, 2007, Wydawnictwo Akademii Rolniczej w Poznaniu, ISSN 1897-7820 – źródło danych przyrodniczych
- ANDRZEJ BERESZYŃSKI, EWA HOMAN: WYSTĘPOWANIE BOBRA EUROPEJSKIEGO (CASTOR FIBER LINNAEUS, 1758) W POZNANIU. Wydawnictwo Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, 2007 (tom 1, zeszyt 2). [dostęp 2011-03-19]. (pol.).