Julian Wieniawski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Julian Wieniawski

Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1834 Lublin
Data i miejsce śmierci	23 września 1912 Warszawa
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach

Julian Wieniawski ps. „Jordan” (ur. 5 lutego 1834 w Lublinie, zm. 23 września 1912 w Warszawie) – polski prozaik i komediopisarz, brat Henryka i Józefa.

Ukończył Gimnazjum Lubelskie, do którego uczęszczał w latach 1844–1848, a następnie Instytut Agronomiczny w Marymoncie. Był uczestnikiem powstania styczniowego (należał do „stronnictwa białych”). Po klęsce powstania wyjechał do Francji, tam w Paryżu studiował ekonomię i prawo. Do kraju powrócił w 1865 roku, tam został natychmiast aresztowany. W 1872 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie pełnił funkcję w Towarzystwie Wzajemnego Kredytu. Rok 1872 był właściwym debiutem Wieniawskiego (zbiór szkiców Wędrówki delegata drukowana w „Tygodniku Ilustrowanym”), jednak już w 1859 roku na łamach „Gazety Codziennej” wydrukowano kilka korespondencji.

W latach 1879–1912 przebywał w Chlebni koło Grodziska Mazowieckiego.

Zmarł 23 września 1912 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 16-1-4)^[1].

• Wieniawski Julian, Pisma, tom 1–2, Kraków 1984.
• Wieniawski Julian, Wędrówki delegata, wstęp Z. Mitznera, Warszawa 1955.
• S. Fita OLP seria IV
• A. Oppman, Śp. J. W. (J.), „Tygodnik Ilustrowany” 1912, nr 39.
• A. Grzymała-Siedlecki, Stulecie J. (1834–1912). „Kurier Warszawski” 1934, nr 5.

• Utwory Juliana Wieniawskiegoo w serwisie Polona.pl