Stanisław Ejsmond – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Ejsmond
	; Autoportret artysty
Data i miejsce urodzenia	8 sierpnia 1894 ; Dąbrówka
Data i miejsce śmierci	9 września 1939 ; Lublin
Zawód, zajęcie	malarz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Ejsmond (ur. 8 sierpnia 1894 w Dąbrówce, zm. 9 września 1939 w Lublinie) – polski malarz.

Życiorys

Jego ojcem był malarz Franciszek Teodor Ejsmond, który sam kształcił syna, pod jego kierunkiem Stanisław odbył również studia artystyczne. Po raz pierwszy wystawił swoje prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, mając zaledwie szesnaście lat, począwszy od tej wystawy artysta związał się z Towarzystwem na kolejne dwadzieścia siedem lat tj. do 1937. Pełnił tam różne funkcje, m.in. zasiadał w sądach konkursowych, równocześnie regularnie wystawiał swoje prace, za które odbierał wyróżnienia i nagrody. W 1929 uczestniczył w poznańskiej wystawie artystów niestowarzyszonych. Od 1937 był zastępcą członka Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i gospodarzem wystaw, w 1939 został wybrany na wiceprezesa. Po wybuchu II wojny światowej koordynował zabezpieczanie zbiorów Zachęty, uczestniczył w wywiezieniu do Lublina i zabezpieczeniu obrazów Jana Matejki (Bitwa pod Grunwaldem i Kazanie Skargi). Zginął 9 września 1939 w Lublinie podczas bombardowania miasta^[1]. Jego symboliczne epitafium znajduje się na grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 194).

Tworzył stosując szeroką paletę kolorów, były to martwe natury, portrety, kwiaty i kompozycje fantastyczne. Był autorem plakatów propagandowych i panneau dla firm E. Wedel i F. Bohm.

Postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 13 czerwca 1950 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za zabezpieczenie dzieł sztuki polskiej^[2].